ایرانی ها با رنگ ها مشکل دارند

 

مد ایرانی؛ شاید تا چند سال پیش شنیدن این عبارت و دیدن مد ایرانی دور از ذهن به نظر می رسید. اما حالاطراحان داخلی می کوشند تا الگوهایی ارایه کنند تا هم با استانداردهای جهانی این حرفه تطابق داشته باشد، هم مشتری داشته باشد و مهم تر از آن چارچوب های اسلامی را هم رعایت کند. این طراحان حالاحتی به بازارهای جهانی هم نیم نگاهی دارند. فرناز عبدلی یکی از این طراحان است که دست به کار طراحی و تولید پوشاک زنانه زده است. با او درباره محدودیت ها، امکان رقابت و… گفت وگو کرده ایم که مشروح آن را
در ادامه می خوانید:

ایده آل هایتان برای طراحی مد ایرانی چیست؟

متفاوت، یونیک، زیبا و در عین حال کاربردی بودن است، نه اینکه فقط به درد خودم بخورد. برای طراحان زیاد این اتفاق می افتد. معیارها را از نگاه هم سن و سال ها و هم فکرهای خودم انتخاب و در کارها پیاده کردم. لباسی که بیانگر شخصیت درونی، احساسات و اینها باشد چیزی که در ایران زیاد باب نیست.

در طراحی برای خودتان چارچوب ذهنی دارید؟

بله دارم مثل اینکه در یک کشور اسلامی زندگی می کنیم مخصوصا این مساله به این دلیل خیلی اهمیت دارد که من استریت استایل کار می کنم.

این چارچوب ها از طرف نهادی به شما دیکته هم شده؟

نه مستقیما. الان یک کم مدها متفاوت شده اما زمانی که من شروع به کار کردم یکی از مشکلات این بود که من وقتی به عنوان یک دختر می خواستم بروم بازار خرید کنم هیچ چیز دندان گیری گیرم نمی آمد.

این چارچوب اسلامی دو بخش می شود یکی قوانین لازم الاجراست و دیگری باورهای عمومی یا همان عرف که لزوما درست هم نیست، موضعتان در قبال این دومی چه بوده؟

دقیقا دلیل موفقیت برند تولیدی من همین ساختارشکنی است یعنی بی خیال اینکه مردم چی فکر می کنند، بی خیال اینکه نباید لباس گل گلی و مانتوی طرح دار پوشید.

بزرگ ترین کاستی ای که امروز در پوشش مردم در خیابان می بینید چیست؟

رنگ؛ مردم ما با رنگ ها مشکل دارند. مثلامن نمی فهمم چرا مردم ما در گرمای تابستان مشکی و رنگ های تیره می پوشند!

فکر می کنید چرا؟

برمی گردد به پیش زمینه های ذهنی مردم ما که فکر می کنند رنگ ها جلف هستند. عرف غلطی باب شده که فکر می کنند مشکی رسمی تر و شیک تر است یا رنگ ابهت و قدرت است.

کارتان از لحظه شروع به چه شکل است؟ سعی و خطا را در ذهنتان انجام می دهید یا روی کار اعمال می شود؟

کارم به دو شکل انجام می شود یکی اینکه از طرح های مختلف ایده می گیرم و آن را روی کاغذ اتود می زنم و کارهایی که باید رویش انجام دهم را هم روی کاغذ کنارش می نویسم. گاهی هم ایده در مواقع فکر کردن به کارهایم، به ذهنم خطور می کند. یک شیوه دیگر کار من هم بر اساس پارچه است یعنی وقتی من برای خرید پارچه به یک بازار بزرگ پارچه می روم مطمئنا با گزینه های جدیدی روبه رو می شوم که خارج از ذهنیت من بوده و بنابراین برای آن نوع، رنگ و جنس پارچه ای که خوشم آمده طراحی می کنم. یک شیوه جدیدی هم که ما برای اولین بار در حال انجام دادنش هستیم و تا به حال در ایران سابقه نداشته این است که ما خودمان پارچه هایمان را طراحی و تولید می کنیم. یعنی طرح می دهیم به نساجی های ترکیه یا هند و می گوییم با این طرح با این رنگ، بافت و پود برای ما پارچه تولید کنید.

برای انتخاب یا تولید پارچه چه معیارهایی دارید؟

یکی کیفیت یعنی پارچه باید سوای زیبایی کیفیت خوبی هم داشته باشد.

از پارچه داخلی استفاده نمی کنید؟

عملاچیزی به نام پارچه داخلی وجود ندارد همه چینی است. نساجی ها یا تعطیل شده اند یا با تولیدات محدود و گاها فعالیت می کنند.

از نظر قیمت گذاری و طبقه بندی مخاطب بازار هدف خاصی دارید؟

با توجه به میزان کیفیتی که اجناس ما دارد طبیعتا طبقه متوسط به بالارا پوشش می دهد. ضمن اینکه قیمت های ما هم نسبت به بازار خیلی متفاوت نیست و همیشه به قدرت خرید مشتریان هم بها داده ایم. ما حتی از کشورهای خارجی غیرمسلمان هم مشتری داریم. حتی یک دوست طراح ایتالیایی پیشنهاد کرد که در فشن «ویک» میلان لباس های تولیدی من را به تن مدل هایش کند. البته به دلیل تحریم ها برای فروش لباس به خارج از کشور مشکل داریم چون فعلاامکان وصول پولش وجود ندارد.

از هفته مد میلان گفتید، اخیرا یک طراح ایرانی هم در آن شرکت کرده است، فکر می کنید آثار این موفقیت ها بر فضای مد کشور چیست؟ و آیا می توانیم شکل گیری این صنعت را در افقش ببینیم؟

نه، ببینید شرکت در فشن شوهای معتبر امر خوب و مثبتی است اما لزوما به معنای پیشرفت و موفقیت خاصی نیست چون امکان یا عدم امکانش بیشتر به میزان سرمایه مالی شخص بستگی دارد. به عنوان مثال برای شرکت در فشن ویک لندن باید ۴۰ هزارپوند برای اجاره سالن پرداخت کرد و هرکدام از جزییات کار مثل مدل، میکاپ آرتیست و… هم قیمت خاص خود را دارد که هزینه هنگفتی می طلبد.

این سرمایه گذاری بازگشت هم دارد؟

بیشتر بحث اعتبارش مطرح است و حداقل در کوتاه مدت بازگشتی ندارد. چون کسی که در چنین فشن شوهایی شرکت می کند باید توان بالای تولید و ساپورت بعد از آن را هم داشته باشد. البته واقعا اتفاق بزرگی است و بر اعتبار برند می افزاید. یک مساله مهم هم در آنجا توان رقابت با غول های صنعت مد دنیاست.

به دلیل محدودیت های قانونی در ایران، آیا واقعا امکان رقابت وجود دارد؟

بله اما به شرط اینکه برگزار کنندگان شوی موردنظر تبعیض قایل نشوند، مثلاما از طرف یک برند اسپانیایی در بارسلونا دعوت شدیم تا در رقابتی به نام «آواردز» شرکت کنیم. بعد از مدتی که نتیجه آمد، دیدیم انتخاب نشده ایم با تعجب پرسیدیم چرا؟ گفتند چون کارهای شما حجاب دارند اینترنشنال محسوب نمی شوند. البته بعد از مصاحبه ای که با یکی از روزنامه نگاران به نام مجله «تایم» انجام دادیم، سیلی از درخواست های تلفنی و ایمیلی و… از آمریکا، کانادا و اروپا سرازیر شد. این گفت وگو ذهنیت آنها را به موضوع حجاب در ایران تغییر داده بود چون تا پیش از این به خاطر ضد تبلیغ ها همه شان فکر می کردند وقتی گفته می شود حجاب منظور حجاب طالبانی است.

علاقه یا تصمیمی برای کار در عرصه جهانی صنعت مد دارید؟

داشتم اما یکی از دوستان طراح مقیم نیویورک (نیما بهنود طراح برند نیمانی) دایم به من توصیه می کند تا جایی که امکان دارد در داخل ایران کار کن چون در غرب بین غول های صنعت مد با اسپانسرهای افسانه ای خیلی سخت دیده می شوی. حتی این اواخر که رفتیم دادسرای اوین قاضی به ما گفت راستش ما این مدت منتظر بودیم ببینیم شما به کدام کشور مهاجرت می کنید

 

نویسنده: مانی تهرانی