دیدگاه؛ انصراف یا پیشرفت

روی سخن من ساز و کارهایی است که آن قدر عرصه را بر تولید کننده تنگ می کند که نه تنها دیگر برای وی توانی برای خلاقیت و رقابت باقی نمی گذارد، بلکه او را در ادامه راه مردد هم می سازد.

به عنوان عضوی از خانواده صنایع تولیدی کوچک، هر روز به نحوی درگیر و دار با سازمان های دولتی هستم که نوعاً هیچ ارتباطی با صنعت ندارند. هر روز باید زمان معینی را به اموری اختصاص دهم که هیچ ارتباطی با حیطه تخصصی من ندارند.

اگر روزی به علت توسعه شهری، کارخانه ای در محدوده شهر قرار گرفت، باید به یکباره هزینه های تولید را به نرخ تجاری  تبدیل کرد. ما هیچ تفاوتی بین تولید کننده و کاسب قائل نیستیم، والا باید درب کارخانه را پلمپ شده ببینی. همان طوری که هزینه برق برای تولیدکننده بیشتر از کسی که در خانه اش سریال می بیند محاسبه می شود و یا تلفن به یکباره به علت مشکلاتی که من از آنها اطلاع ندارم، قطع و تا یک ماه بعد هم وصل نشود و اگر هم قرار به داشتن تلفن باشد، به علت تغییر شماره ها باید هزینه های آن پرداخت شود.

آنچه در فوق بیان شد روزمره ترین مسائل صنعت است. علی القاعده نباید مشغولیت ذهنی برای تولیدکننده داشته باشد، اما واقعیت این گونه نیست. این مسئله از بروکراسی اداره هاست که صنعت را درگیر می کند.
تولید کننده ای که بخواهد تولید، رقابت، خلاقیت و صادرات را با هم تجربه کند، سه گزینه پیش رو دارد:
۱- انصراف از تولید که کار بسیار عاقلانه ای است.
۲- روزمرگی و حفظ رویه موجود.
۳- گذشتن از هفت خوان رستم و شاید رسیدن به پیشرفت.