زخم پوش نانوالیاف جایگزین نخ های بخیه

دانشمندان موفق به ساخت نوعی زخم پوش نانوالیاف پلیمری با قابلیت ترمیم زخم طی چند هفته  شدند که نیاز به بخیه زدن را برطرف می نماید.

علم پزشکی در مسیر روبه‌پیشرفت خود به روش‌های جدیدی ازجمله لیزر درمانی تا تصویربرداری‌های پیشرفته از مغز دست‌یافته است.
سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که چرا هنوز برای ترمیم زخم ایجادشده بر روی پوست از سوزن و نخ استفاده می‌شود؟ محققان دانشگاه ماری لند، امیدوارند با استفاده از نانو الیاف پلیمری به‌عنوان مکمل یا حتی جایگزین بخیه این روند را تغییر دهند.
آخرین دستاورد این گروه شامل قرار دادن زخم پوش نانوالیاف بر روی پوست است. تا پیش‌ازاین از روش الکتروریسی استفاده می‌شد که با استفاده از بار الکتریکی، الیاف از داخل مایع بیرون کشیده می‌شود؛ اما تولید الیاف به‌صورت مستقیم بر روی بدن جاندار خطرناک است، بنابراین این گروه با بازگشت به اصول اولیه از یک دستگاه رنگ‌پاش (افشانه) استفاده کردند.
به گفته‌ی جفری کارپ مهندس محیط‌زیست و یکی از مدیران مرکز درمانی در بریگهام و بیمارستان بانوان، استفاده از یک افشانه برای پاشیدن (پخش کردن) مواد زیستی بر روی نسوج بسیار جالب است و از قابلیت استفاده در بخش‌های مختلف پزشکی برخوردار است.

به گفته‌ی دکتر پیتر کوفیناس مهندس پزشکی دانشگاه مریلند، این زخم پوش نانوالیاف صرفاً برای پر کردن زخم طراحی نشده‌است. از این الیاف می‌توان به‌عنوان کپسول‌های رها کننده‌ی دارو و همچنین داربست‌های مناسب برای مهندسی بافت استفاده کرد. زخم پوش نانوالیاف مذکور زیست‌تخریب‌پذیر بوده و درنتیجه طی چند هفته توسط سلول‌ها قابل‌جذب می‌باشند.
کوفیناس و گروهش از الیاف تهیه‌شده به این روش برای درمان فتق دیافراگم و همچنین برای ترمیم شکاف ایجادشده در ریه، روده و کبد یک خوک استفاده کرده‌اند. در طول ۲۴ ساعت، سلول‌ها مواد پلیمری را جذب می‌کنند و این زخم پوش نانوالیاف مشابه مواد تشکیل‌دهنده‌ی نخ بخیه و گرافت های زیستی، در زمره مواد تائید شده از سوی سازمان غذا و داروی امریکا به شمار می‌رود. نمونه‌ی فعلی زخم پوش‌ها (mats) نازک بوده و ضخامتی برابر با ۳۷۰ نانومتر دارند.

هدف از تولید انبوه زخم پوش نانوالیاف، ترمیم سریع زخم، بدون ایجاد ناراحتی حاصل از بخیه است که باید از روی پوست کشیده شود و ممکن است منجر به ایجاد آسیب در بافت‌های ترمیم‌شده شوند. در حال حاضر زخم پوش‌های نانولیفی پس از ۴۲ روز تجزیه می‌شوند و از این نظر نسبت به نخ‌های بخیه با طول عمر حدود دو هفته، برتری دارند. همچنین استون موجود در نانو الیاف پیش از قرارگیری بر زخم به‌صورت کامل تبخیر می‌شود و درنتیجه زخم پوش نهایی فاقد اثرات سمی برای موجود زنده است.