سهم نزدیک به‎ ‎صفر نساجی ایران از تولید چادر مشکی سود حجاب ایرانیان را، چشم‌بادامی‌ها‎ ‎می‌برند

همین که یکی دو روزی است برخی‎ ‎رسانه‌ها به‌دنبال کردن و انعکاس اخبار صنعت نساجی پرداخته‌اند، دلیلی است بر‎ ‎این‌که مسائل مربوط به این صنعت در حال پیگیری است، حتی اگر برخی از این رسانه‌ها‎ ‎در نخستین سطر مطلب خویش بیاورند که “مدیرکل دفتر صنایع نساجی و پوشاک وزارت صنایع‎ ‎و معادن از پیشنهاد شرکت‌های کره‌ای برای تولید پارچه چادر مشکی در ایران ابراز‎ ‎بی‌اطلاعی کرد!” یک درد نهفته! تولید پارچه مشکی به جهت کاربرد سالانه و ۳۵ میلیون‎ ‎متر مربعی آن در کشور، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است اما در کنار این اهمیت ویژه،‎ ‎دردی نیز نهفته است.

سهم تولیدکننده و صنعتگر ایرانی از این بازار ویژه کمترین‏‎ ‎میزان ممکن است تا آنجا که در میان همین خبرها عنوان شده که “تولید داخلی این کالا‎ ‎هنوز به سه میلیون متر هم نرسیده است” و پاسخ این پرسش که با این میزان اندک تولید‎ ‎داخل، نیاز بازار کشور از کجا تامین می‌شود به هیچ‌وجه خوشایند نیست: “هم‌اکنون‎ ‎عمده بازار پارچه چادر مشکی ایران در اختیار کشورهای شرق آسیا است! چادر مشکی عمدتا‎ ‎از کشورهای ژاپن، کره‌جنوبی و اندونزی وارد ایران می‌شود، اما به‌نظر می‌رسد بازار‎ ‎ایران عمدتا در اختیار چادر مشکی‌های کره‌ای قرار داشته باشد.” این پایان ماجرا‎ ‎نیست! چشم‌بادامی‌ها ولی به همین سهم نزدیک به صددرصدی خویش نیز راضی نبوده و در‎ ‎طلب بهره‌ای بیشتر دست‌وپا می‌زنند. “چندین ماه است که ۱۰ شرکت کره‌ای به‌دنبال‎ ‎حضور در ایران و سرمایه‌گذاری در صنعت نساجی کشورمان بویژه در حوزه تولید پارچه‎ ‎چادر مشکی هستند.

این شرکت‌ها مدعی شده‌اند که می‌توانند ظرف کمتر از سه ماه پارچه‎ ‎چادر مشکی را در ایران تولید کنند” این اخبار در حالی منتشر می‌شود که چند صباحی‎ ‎پیش‌تر برخی نمایندگان مجلس با شعف و ذوق تمام از ورود سرمایه‌گذاران ترکیه‌ای برای‎ ‎احیای نساجی مازندران سخن به میان آوردند، امروز نیز که روایت عطش کره‌ای‌ها را‏‎ ‎برای به چنگ آوردن بخش قابل توجهی از صنعت نساجی کشور می‌شنویم بی‌آنکه بخواهیم این‎ ‎پرسش در ذهنمان متبادر می‌شود که سرمایه‌گذاران و صنعتگران داخلی کجایند؟

دست‌های‎ ‎پنهان! حجم سرمایه‌گذاری بهره‌برداری شده از واحدهای جدید صنعتی در چند سال گذشته‎ ‎صدها هزار میلیارد ریال اعلام شده است و حال سوال این است که چرا برای اختصاص بخشی‎ ‎از این سرمایه‌گذاری قابل توجه به صنعت نساجی و تولید پرمصرف‌ترین پارچه داخلی‎ ‎انگیزه‌ای نداشته‌ایم تا امروز ترک‌ها، کره‌ای‌ها و ژاپنی‌ها برای بازار کشورمان‎ ‎نقشه نکشند؟

این مقاله قصد مقابله و نقد سیاست جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی را ندارد‎ ‎اما ایجاد فرصت برای سرمایه‌گذاران خارجی در تولید پارچه چادر مشکی آن هنگام باید‎ ‎دنبال شود که به این پرسش نیز پاسخ داده شود که چرا چند سال پیش که تولیدکنندگان‎ ‎ایرانی برای تولید این محصول در کشورمان تلاش کردند و این تلاش با شکست مواجه شد؟‎ ‎البته رئیس هیات مدیره انجمن صنایع نساجی ایران تا اندازه‌ای به این سوال پاسخ داده‎ ‎است که “دست‌اندرکاران واردات پارچه چادر مشکی به کشور به‌دلیل سود قابل ملاحظه‌ای‎ ‎که این فعالیت تجاری برای آنها دارد، به شیوه‌های مختلف مانع داخلی‌سازی این کالا‎ ‎در کشورمان می‌شوند. او توض یح داده که قیمت هر متر پارچه چادر مشکی حدود ۷۰ سنت‎ ‎است.

یک قواره چادر حدود پنج متر دارد که در نتیجه قیمت کل آن حدود ۳۵۰ سنت می‌شود‎. ‎حال اگر از مادر یا خواهر خود بپرسید که قیمت یک دست چادر مشکی چند است، در پاسخ از‎ ‎رقم ۳۵ تا ۱۰۰ هزار تومان را می‌شنوید. می‌توان نتیجه گرفت که چنین سود کلانی‎ ‎واردکنندگان را مجاب می‌کند تا اجازه تولید داخل این کالا را ندهند.” … و آخر و‎ ‎آخر این‌که برای پرداختن به موضوع تولید پارچه مشکی در ایران همین امروز هم دیر است‎ ‎اما با توجه به شرایطی که در صنعت و تولید کشور وجود دارد و عزم جدی دولت برای‏‎ ‎حمایت این بخش از اقتصاد، فرصتی مغتنم پدید آمده است تا سامانی به این بخش داده‎ ‎شود. بگذاریم حس دلپذیری که در همه سال‌های گذشته با دیدن چادرهای مشکی مادران و‎ ‎خواهرانمان احساس می‌کردیم با دغدغه روانه شدن ارزهای کشورمان به جیب ترکیه‌ای‌ها و‎ ‎چشم‌بادامی‌ها کمرنگ نشود. سود حجاب زنان ایران زمین را مردان این دیار باید ببرند‎ ‎نه رقیبان صنعتی و اقتصادی‌شان‎.‎