صنعت خودرو به سرنوشت نساجی دچار می شود؟

 

طی رکود عمیق حاکم بر صنعت خودرو، بیم آن می رود که زیرساخت های این صنعت همچون نساجی به ورطه نابودی کشیده شود؛ مضافا این که در این عرصه بی تفاوتی بخش اعظمی از جامعه، کارشناسان و رسانه ها دیده می شود.

به گزارش تجارت امروز، صنعت خودرو از زمان تولید پیکان در سال ۱۳۴۶ تا کنون سوار بر موج انحصار، به توسعه کیفی بی توجه بوده و مسائلی همچون جنگ تحمیلی و تحریم ها این عقب ماندگی را تشدید کرد. از دست دادن فرصت زمانی باعث شد تا بسیاری از رقبا گوی سبقت را از ایران بربایند اما این عقب ماندگی همواره خود را زیر چتر انحصار و رونق نسبی اقتصاد ایران مخفی کرده بود تا سرانجام با رکود دو سه سال اخیر اقتصاد و کاهش قدرت خرید متقاضیان، خود را نشان دهد.

حال، صنعت خودرو در شرایطی قرار دارد که می توان آ ن را با افول نساجی در دو دهه اخیر مقایسه کرد. البته صنعت نساجی که امروز حتی قادر به رقابت با چین و پاکستان نیست زمانی بعد از صنعت نفت دومین صنعت اقتصادی کشور به شمار می رفت اما خودروسازی ایران هیچ وقت جایگاه مناسبی در سطح جهان نیافت. با این حال خودروسازی به لحاظ سرمایه ای فراتر از صنعت نساجی است.

بخش مهمی از دارایی های ثابت شرکت های خودروساز طی سال های اخیر برای تامین بخشی از سرمایه در گردش شرکت ها و نیز تامین زیرساخت های ضروری که ایجاد آنها به سبب تحریم ضروری بوده است، به فروش رفته؛ ادامه این روند بحران کمبود نقدینگی دراین شرکت ها را دامن زده و قابلیت سرمایه گذاری آنان را روی پروژه های بهبود کیفیت و طراحی های جدید از بین خواهد برد.

یک کارشناس صنعت خودرو در این خصوص می گوید: اگرچه اعتراض خریداران، نسبت به وضعیت کیفی خودروهای ساخت داخل و خدمات پس از فروش آنها بجاست و شرکت های خودروساز نیز باوجود تلاش های فراوان، ولی به دلیل نبود ساختارهای مناسب خود نتوانسته اند نسبت به جلب رضایت مشتریان گام های موثری را بردارند، اما هیچ کدام از این حقوق باعث نمی شود که نسبت به عواقب بسیار ناخوشایندی که در پس فروپاشی خودروسازی نهفته است بی تفاوت باشیم.

حسن کریمی سنجری اظهار کرد: آنچه به عنوان دلایل دفاع از خودروسازی این روزها شنیده می شود، بیشتر در باب مزیت اشتغال زایی این صنعت است و هیچ سخنی در مورد میزان و ارزش سرمایه گذاری هایی که در آن و زنجیره تامین وابسته به صنعت موردنظر طی سال های گذشته ایجاد شده، به میان نمی آید.

به گفته وی بیش از۸۰ صنعت، تحت عنوان صنایع پایین دستی، از۴۰ تا ۱۰۰ درصد به خودروسازی وابسته بوده و قطعا به دنبال نابودی آن، فروخواهند ریخت. شرکت های تایرساز با همه سرمایه گذاری هایی که در سال های اخیر برای توسعه آنها صورت گرفته در صورت از بین رفتن صنایع خودروسازی، قطعا با بحران فروش مواجه خواهند شد. همچنین صنایع فولاد، رنگ و مواد شیمیایی، ریخته گری و فورج و ده ها صنعت دیگر که هر کدام در قالب چند کارخانه بزرگ و کوچک، بخشی از حیاتشان به صنعت خودروسازی وابسته است.

کریمی سنجری معتقد است: پوشش کامل تقاضای خودرو درداخل کشوراز طریق واردات امکان پذیر نیست و صنعت خودرو با همه نارضایتی هایی که به دنبال دارد این امکان را برای عموم مردم ایجاد کرده که صاحب خودرو باشند. با چنین استدلالی پر واضح است که باید با چنگ و دندان نسبت به حفظ صنعت خودرو اقدام و برای تصحیح ساختارهای آن همت گماشت. آنانی که دانسته یا ندانسته بر طبل فروپاشی این صنعت عظیم می کوبند باید بدانند تنها راه خودرو دار بودن همه متقاضیان خودرو در داخل کشور و با هر قدرت خریدی، حفظ صنعت خودرو است.