صنعت فرش در آمریکا

سال‌های ابتدایی

تولید فرش ماشینی در ایالات متحده در اواخر دهه ۱۷۰۰ و اوایل دهه ۱۸۰۰ در فیلادلفیا و نیوانگلند آغاز شد. اختراع ماشین بافندگی برقی اراستوس (Erastus Bigelow) برای همیشه نحوه تولید فرش را تغییر داد و تولید آن را تا سال ۱۸۵۰ سه برابر کرد. ماشین بافندگی برقی اراستوس (Erastus Bigelow) 35 گواهینامه در زمینه اختراع و نوآوری‌ در ماشین‌های بافندگی برقی دریافت کرد و اولین ماشین بافندگی فرش عریض را در سال ۱۸۷۷ معرفی کرد.

پیشرفت‌های پی در پی برای نشان دادن فرش‌های تولید شده به مصرف کننده از اواخر دهه ۱۸۰۰ تا اوایل دهه ۱۹۰۰ ادامه یافت. مکانیسم ژاکارد روی ماشین بافندگی برقی همراه با سایر تغییرات مکانیکی به تولیدکنندگان این امکان را می‌دهد که بتوانند نقوشی با کیفیت بالاتر ایجاد کنند که فروش فرش را در دهه ۱۹۲۰ به اوج خود رساند.

مارشال فیلد، یک صنعت‌گر خرده‌ فروش، یک ماشین بافندگی سنتی Axminister را برای تولید فرش ماشینی اصلاح کرد که شبیه فرش‌های شرقی‌ دست‌ باف با طرح‌ها و رنگ‌های پیچیده بود. کارخانه قالی‌بافی کاراستان (Karastan) در سال ۱۹۲۶ تأسیس شد و اولین قالی‌های کاراستان را در سال ۱۹۲۸ به عموم مردم معرفی کرد. تولیدکنندگان کنونی، هم طرح‌های کهنه شبیه سازی شده و هم فرش‌های به‌ روز شده شرقی را با فرآیندهای بافت و تافت در بازار امروزی تولید می‌کنند.

شمال جورجیا

در اواخر دهه ۱۸۰۰، شمال غربی جورجیا یکی از آخرین مناطق این ایالت بود که صنعتی شد. شمال جورجیا دارای میراث غنی سرخپوستان چروکی (Cherokee) و محل بسیاری از نبردهای داخلی است. ساکنان آن منطقه مردمی خشن، مستقل و خودکفا بودند. جامعه‌ای که صنعت تافتینگ را به وجود آورد و پرورش داد.

این صنعت در دالتون آغاز شد و رشد بسیار زیادی را پشت سر گذاشت، این صنعت اکنون در دالتون جورجیا و اطراف آن به بلوغ رسیده است. تأثیر صنعت فرش برای این منطقه، این ایالت و ملت بسیار زیاد است. داستان تکامل و روند توسعه این صنعت منحصر به فرد است.

یک زن جوان دالتون به نام کاترین ایوانز وایتنر (Catherine Evans Whitener)، یک روتختی را با طرح دست بافی که دیده بود، بازسازی کرد. او با تکثیر یک طرح لحاف، نخ‌های پنبه‌ای ضخیم را با کوک‌های پی در پی به پارچه چیت موصلی سفید نشده دوخت، انتهای نخ را قیچی کرد تا پف کنند، و در نهایت، روتختی به دست آمده را در آب داغ شست تا با آبرفت و جمع شدن پارچه، نخ‌ها را در جای خود محکم کند.

فرش تافتینگ

در طول دهه ۱۹۳۰، تولید روتختی به دلیل افزایش تقاضا، از تولید دست ساز به تولید مکانیزه تبدیل شد. اولین ماشین‌های تافتینگ به ریخته گری گلن لوپر (Glen Looper) در دالتون نسبت داده شد. لوپر یک ماشین چند سوزنی ساخت که نخ‌های ضخیم را بدون پاره شدن روی پارچه چیت می‌دوخت و به وسیله یک چاقو حلقه‌های تشکیل شده را می‌برید. این ماشین‌ها به سرعت به سوزن‌های بیشتری تجهیز شدند تا ردیف‌های موازی تافتینگ، به نام شنیل (chenille) را بسازند.

این فناوری با استفاده از نخ‌ها و پارچه‌های پنبه‌ای به ساخت حصیر و فرش با همین فرآیند ادامه داد. تا دهه ۱۹۵۰، پنبه عملا تنها الیاف مورد استفاده در محصولات تافتینگ بود. پشم و الیاف بشرساخته به تدریج توسط شرکت‌های نساجی در دالتون معرفی شدند. نایلون اولین بار در دهه ۱۹۵۰ به صنعت فرش معرفی شد و به طور پیوسته رشد کرد تا بر بازار تسلط یابد. پلی استر در اواسط این دهه معرفی شد.

در اوایل دهه ۱۹۵۰، نود درصد فرش و قالی تولید شده در بازار آمریکا ماشینی بود و فرش‌های تافتینگ تنها ده درصد از این بازار را به خود اختصاص می‌دادند. با این حال، با پیشرفت دهه و آمدن الیاف بشرساخته، تکنیک‌های جدید در زمینه ریسندگی و نخ، تجهیزات تافتینگ، تجهیزات رنگرزی جدید برای مصارف نهایی مختلف به وجود آمدند.

امروزه محصولات تافتینگ بیش از نود درصد کل تولید را تشکیل می‌دهند و ده درصد باقیمانده از طریق بافت ماشینی، سوزن زنی سازه بی بافت و یا روش‌های دیگر تولید می‌شود.

خلاصه

فرش‌ در ایالات متحده از سال‌های اولیه کار بافندگی با ماشین‌های برقی تا ماشین‌های تافتینگ مدرن تحولات مکانیکی زیادی را پشت سر گذاشته‌اند. کفپوش‌های مختلف تولید شده با الیاف طبیعی و مصنوعی در بازار تقاضا دارند.

در طول سال ها، مرکز صنعت فرش تافتینگ در دالتون و مناطق اطراف آن باقی مانده است. شرکت‌های تولید کفپوش این منطقه بیش از ۷۰ درصد از کل تولید سراسر جهان را به خود اختصاص داده‌اند. همانطور که شرکت‌های محلی به توسعه کفپوش‌های سخت ادامه می‌دهند، شمال غرب جورجیا اکنون به عنوان پایتخت تولید کفپوش جهان شناخته می‌شود.