صنعت منسوجات بی بافت ایران

‏ صنعت منسوجات بی بافت در کشور ما صنعتی است که در دهه اخیر پیشرفت زیادی داشته و هرچند که هنوز هم صنعت جوانی است اما می توان آینده خوبی را برای آن متصور بود  و حتی شرکت های خوبی در صنعت بی بافت ایران هستند که امروزه به بازار های جهانی و منطقه ای برای محصولات خود فکر می کنند. نمایشگاههای تخصصی نساجی به ویژه نمایشگاههای تخصصی صنعت بی بافت مانند هایتکس در ترکیه و یا ایندکس سوئیس موقعیت بسیار مناسبی برای شناخت وضعیت بازار و نیز شناسایی موقعیت شرکت های تولیدی ما ایجاد می کند که می تواند نقش بسیار مهمی در پیاده سازی استراتژی های توسعه بازار ایفا نماید. خوشبختانه شرکت های ایرانی نیز البته هرچند کمرنگ و به ندرت اما در نمایشگاههای مهم بی بافت جهان حضور دارند.

در واقع صنعت بی بافت جای رشد بسیار زیادی  دارد و با توجه به رشد و تنوع کاربردهای آن در سطح دنیا  زمینه های کاری متعددی در آن وجود دارد. در حال حاضر بازارهای دنیا بسیار به هم نزدیک شده اند و تقریبا استانداردهای کیفی و قیمت های مشابهی در آن حکمفرماست و طبیعتا شرکت های ایرانی نیز باید خود را با این بازار وفق دهند اما متاسفانه در ایران وجود تعرفه های حمایتی باعث می شود تا کارخانجات تولید ی ما با توجه به سرمایه گذاری های انجام شده خود را زیر پوشش این تعرفه ها از واقعیت های بازارهای جهانی دور کنند از طرفی شرکتهای تولید کننده و فعال در زمینه منسوجات بی بافت در ایران تقریبا بی رقیب هستند و درصد زیادی از بازار را به تنهایی در اختیار دارند.‏

مدیر یکی از شرکت های موفق ایران در زمینه تولید و صادرات کالاهای بی بافت می گوید : ” ما اعتقاد داریم اگر کیفیت و قیمت مناسبی را ارائه دهیم و اصول مهندسی تولید، کنترل و فروش را مورد توجه قرار دهیم ورود به بازارهای جهانی کار دشواری نیست. الیاف ما متاسفانه درصد بسیار زیادی از تولید کنندگان ما به این سطح از استانداردها و قیمت نرسیده اند در صنعت بی بافت رنج وسیعی از تولیدات مختلف وجود دارد از محصولات هایژنیک و بیمارستانی گرفته تا بی بافتهای صنعتی و وایپ ها که ما  در این زمینه ضعف هایی را احساس می کنیم و این گستره وسیع تولید در ایران وجود ندارد.”‌‏
آنچه مسلم است همواره کیفیت محصولات تولید ی به نظر و ساختار فکری مدیران شرکت ها بر می گردد و این مدیران هستند که پایه های سازمان را تشکیل می دهند و با انتخاب ساختار صحیح و تکنیک مناسب محصولات مورد نظر خود را تولید می کند. طبعا وقتی مدیری بازارهای خود را به بازارهای داخلی محدود نمی داند و به بازارهای جهانی و منطقه ای فکر می کند در انتخاب مواد اولیه ، تکنولوژی تولید ، ماشین آلات و حتی کارکنان دقت نظر دارد.
‏
‏ اما از دیدگاه برخی ، هزینه های نمایشگاهی هزینه های سربار و زائد درون یک سازمان است اما مشکل اساسی از اینجاست که وقتی ما یک دیوار بلند به نام گمرک و تعرفه دور کشور و تولیدات خود میکشیم این دیوار ، هم برای ورود کالاست و هم برای خروج آن. یعنی تولید کننده داخل این دیوار را به قدری بلند می بیند که بازار او به یک بازار انحصاری تبدیل می شود و اینقدر قیمت ها بالا می رود که فروش کالا در داخل سود و صرفه اقتصادی بیشتری دارد تا صادرات!!
اگر شما یک کالا را در بازار داخل مثلا  ۵  ریال بفروشید و در بازارهای صادراتی ۳ ریال مسلما بازار داخل را ترجیح می دهید. مانند شرکت های خودروسازی که قطعا بازار داخل ایران را بیشتر دوست دارند!!  پس در این صورت انگیزه ای برای شرکت در نمایشگاه های خارجی و پیدا کردن مشتریان خارجی و توسعه بازار ندارید و اصولا هزینه های نمایشگاهی در مقایسه با حجم فروش شرکت های قوی رقم ناچیزی است. اگر نظام فکری صنعت در ایران قابلیت های بخش خصوصی را درک کند مطمئنا بخش خصوصی قادر به انجام هر کاری خواهد بود. نمونه بارز آن نیز کشور ترکیه است.
‏
دولت باید بداند که حمایت از صنعت تعرفه بالا نیست، حمایت چیز دیگری است. حمایت پول دادن به شرکت ها نیست. حمایت یعنی آماده کردن بستر مناسب و زدودن تشویش های متعدد از تولید و صادرات. دقیقا مثل زمین حاصلخیزی که با کمترین آب و کمترین هزینه بارور می شود.
‏
‏ در پایان به نظر می رسد با وجود اینکه موسسات بین المللی آمار و ارقام نساجی در سال ۲۰۰۹ ، تولید و مصرف کالاهای بی بافت در منطقه خاورمیانه را به دلائلی از قبیل وجود خانوارهای پرجمعیت ،‌سطح درآمدهای پائین و نیز رشد کم بی بافت ها در صنایع کشاورزی و ژئوتکستایل کمتر از سایر نقاط دنیا اعلام نموده اند اما دیر یا زود موج گسترش این نوع کالاها و تمایل روز افزون مردم به استفاده از آنها در منطقه و کشور ما نیز وارد شود. ‏
منبع : مجله صنعت کهن – خرداد ۸۹