طراحی پارچه و لباس در چین‎

بافندگی، رنگرزی و گلدوزی از مهمترین بخشهای هنر چین هستند. شکل‎ ‎لباس و تزئینات آن نشان دهنده مرتبه اجتماعی، اعتقادات مذهبی و یا قبیله ای افراد‎ ‎است. با توجه به تعدد اقلیتهای گروهی در۲۹ ایالت چین این کشور از نظر لباسهای اعیاد‎ ‎و سرپوشها بسیار غنی می باشد‎. ‎این مسئله مرتبط با شرایط آب و هوایی‎ ‎و روش زندگی مردم می باشد. مثلاً در نواحی شمالی که هوا سرد است از چکمه های چرمی‎ ‎بلند و تزئینات خز روی لباس استفاده می شود. در حالیکه در نواحی گرم پارچه های پنبه‎ ‎ای متداول است. یکی از بزرگترین قبیله های چینی مایائو‎ Miao‎است که خود را هومونگ‎ Homong ‎می نامند. یعنی مردمی با لباسهای پنبه ای. در قرن بیست مردان و زنان از لباس‎ ‎مشترکی به اسم شانکو‎ shan ku‎استفاده می کردند که شان به معنی کت بلند و کو به معنی‎ ‎شلوار گشاد است. شانکو اصالتاً از رامی( علف چینی) یا کنف تولید می شده اما بعدها‎ ‎استفاده از پنبه مرسوم شده است‎.

‎الیاف نساجی در چین‎
‎چین همواره از بزرگترین‎ ‎تولید کننده های ابریشم بوده است. استفاده از ابریشم مخصوص خانواده های سلطنتی و‎ ‎بزرگان بود، زیرا ابریشم بسیار گرانقیمت بوده و مردم عادی قادر به تهیه آن نبودند و‎ ‎برای البسه خود از پشم، کنف و پنبه استفاده می کردند. مواد اولیه دیگر شامل پشم‎ ‎گوسفند، کرک بز(کشمیر)، موی شتر، الیاف رامی، و پنبه می شود‎.

‎پارچه های تزئینی‎ ‎در چین‎
‎این پارچه ها با استفاده از شیوه های باتیک، چاقوی واکس‎ knife wax‎، و‎ ‎گلدوزی تولید می شوند‎.

‎گلدوزی‎
‎این هنر سابقه بسیار طولانی در چین دارد. در‎ ‎گلدوزیها استفاده از نقوش گیاهان، حیوانات و پرندگان رواج زیادی دارد. این نقوش نه‎ ‎تنها حالت تزئینی دارند بلکه داری مفهوم سمبلیک نیز می باشند. مثلاً خورشید و ماه و‎ ‎ستارگان نشان دهنده نور و دانش هستند یا اژدها نشان دهنده زور و قدرت است. در قرن‎ ۱۴ ‎میلادی گلدوزیهای چین توسط پرتغالیها و اسپانیاییها به اروپا روانه شدند و توجه‎ ‎آنها را جلب کرد، که این مسئله نه تنها موجب رشد این هنر شد بلکه ارزش آنها در‎ ‎بازار هم بالا رفت، بطوریکه از نقره هم گرانتر شدند. در گذشته دختران چینی باید‎ ‎گلدوزی و بافندگی را می دانستند و برای مدت زیادی دختران از طریق مهارتهای خود در‎ ‎گلدوزی برای ازدواج انتخاب می شدند‎.