کنکاشی در اولویت های تولید

نویسنده: رامین مقیمی پور

هدف از تولید، رفع نیازهای حیاتی و اساسی بشر می باشد. در بحث از اولویت های تولید نیز باید نوع نیاز و اولویت احتیاجات زندگی انسان مورد توجه قرار گیرد. میزان و نوع تولید باید با هدف تنظیم امور اجتماع و حفظ مصالح و منافع ملی، باشد، در نتیجه تولید کالاها و محصولاتی که حیات افراد و نظام جامعه به آن وابستگی دارد، در اولویت می باشد. این نیازها شامل مواد غذایی، تولید داروهای مورد نیاز، وسایل حمل و نقل، زمینه های تولید علم و دانش برای پیشرفت و ترقی جامعه می باشد، همچنین تولید وسایل دفاعی و تجهیزات نظامی برای حفظ کیان جامعه اسلامی در برابر تهدیدهای خارجی از اولویت های مهم و اساسی کشور می باشد. به طور کلی می توان اولویت تولیدی یک جامعه را به صورت زیر تقسیم بندی نمود.

کشاورزی و دامپروری
رشد اقتصادی یک کشور از بخش کشاورزی و تولیدات غذایی آن آغاز می شود. اگر در برنامه ریزی اقتصادی، بخش کشاورزی فراموش گشته و اولویت بخش صنعت قرار گیرد، هرگز رشد و توسعه کشور محقق نخواهد شد. تا زمانی که مواد اولیه و تولیدات خام مورد نیاز صنایع در داخل کشور تولید نشود، چرخ های صنعت نیز به حرکت در نخواهد آمد. در کشورهای توسعه یافته نیز، رشد بخش کشاورزی، اولین گام نیل به ترقی و پیشرفت جامعه است. کشاورزی و دامپروری، از این جهت که نیازهای غذایی مردم جامعه را تامین می کند، در اولویت نخست می باشد.

تولید کشاورزی رکن اصلی تولید جامعه است و کلیه بخش های دیگر بر این پایه استوارند. مواد غذایی که در ردیف کالاهای اساسی و حیاتی برای هر جامعه انسانی قرار دارد، محصول فعالیت های کشاورزان است و هر کشور تا از لحاظ کشاورزی و تولید مواد غذایی اولیه و اساسی به خودکفایی نرسد، از لحاظ اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آسیب پذیر می شود.

بدترین نیاز در حال حاضر، وابستگی کشور از لحاظ مواد غذایی به کشورهای بیگانه می باشد، زیرا کشورهای صنعتی و قدرت های بزرگ، از این نیاز به عنوان حربه ای سیاسی و تحریمی برای نیل به اهداف و نقشه های خود استفاده می کنند. به همین دلیل، وابستگی اقتصادی می تواند استقلال سیاسی و فرهنگی جامعه را از بین ببرد.

بعد از کشاورزی، اولویت تولیدی در بخش دامپروری می باشد، البته دامپروری از بخش کشاورزی قابل تفکیک نیست و فعالیت این دو به هم وابسته است. شکوفایی کشاورزی می تواند زمینه مناسب فعالیت های دامپروری را مهیا کند. دامپروری علاوه بر آنکه می تواند نیاز غذایی را به صورت گسترده تامین نماید، برای مصارف دیگر چون تولید پوشاک و چرم نیز کاربرد دارد، و از این لحاظ اهمیت زیادی می یابد.

صنعت و تجارت امروزه تامین بسیاری از احتیاجات جامعه بشری به طور مستقیم یا غیر مستقیم به بخش صنعت وابسته است. در واقع تولیدات و محصولات بخش کشاورزی در بخش صنعت می تواند قابلیت تبدیلی به کالاو مواد حیاتی مورد نیاز مردم را داشته باشد. از طرف دیگر با توجه به رشد روزافزون جمعیت، تنها با تکنولوژی و فناوری پیشرفته می توان به نیازهای گسترده این جمعیت پاسخ داد. بخش صنعت با بهره وری و سود آوری بالا، باعث رونق اقتصادی کشور می شود و سهم بالایی از درآمد ناخالص ملی را فراهم می سازد. بخش تجارت نیز در جایگاه واسطه بین تولید کنندگان و بازار مصرف، نقش مهمی را دارد. زیرا گردش چرخ های تولید و تامین نیازهای مصرف کنندگان به عملکرد صحیح این بخش وابسته است.

اگر دولت بر بخش بازرگانی نظات داشته و عملکرد و کارایی آن را زیر نظر بگیرد، می توان بهره وری و کارایی بخش تجارت را بالاببرد، بخصوص نظارت دولت بر بازار، از گران فروشی، احتکار و دیگر تخلفات که به زیان مردم است، جلوگیری می کند. کنترل دولتی، قیمت عادلانه را برقرار و ترازوها و پیمانه ها را کنترل کرده و آرامش خاطر را در جامعه پدید
می آورد. و بدین ترتیب زمینه پیشرفت و توسعه پایدار فراهم می گردد.

روزنامه رسالت، شماره ۷۵۲۰ به تاریخ ۲۹/۱/۹۱، صفحه ۱۸ (اندیشه)