لباس شیشه‌ای تجزیه پذیر در ۲۴ ساعت!

لباس شیشه‌ای تجزیه پذیر ساخته شد…

اسکارلت یانگ فارغ التحصیل Central Saint Martins از عصاره جلبک و پروتئین پیله ابریشم برای ساخت یک لباس شیشه‌ای استفاده کرد که با گذشت زمان رشد کرده و می‌تواند ظرف ۲۴ ساعت در آب تجزیه شود.

این لباس بیومتریال در پاسخ به مقادیر مختلف رطوبت و دما تغییر شکل داده و با افزایش این شرایط پیچ خورده و چین می‌خورد. این تغییر شکل بسته به فصل و موقعیت جغرافیایی متغیر است. به عنوان مثال، در زمستان‌های خشک، لباس سفت شده و بیشتر مجسمه‌ای به نظر می‌رسد.

یانگ پس از آگاهی از میزان زباله ایجاد شده توسط صنعت مد، به سمت تولید یک ماده بیولوژیکی کشیده شد که می‌تواند به طور طبیعی تجزیه شود. او توضیح داد که “پس از پنج سال تحصیل در مد در Central Saint Martins، فهمیدم که چه مقدار زباله در توسعه طراحی مد سنتی تولید می‌شود.” وی ادامه داد: “اکثریت منسوجات موجود در بازار قابل بازیافت نیستند و اگر ما فارغ التحصیلان مد و دانشجویان نیز همچنان کارها را به روش سنتی انجام دهیم در ایجاد مشکلات آلودگی سهیم هستیم.”

اسکارلت اضافه کرد که “لباس‌های من زیبایی اشکال زندگی طبیعی را به نمایش می‌گذارند، با هدف به چالش کشیدن درک مخاطبان از مفهوم چرخه‌های زندگی مواد.”

برای ساخت این لباس، یانگ ابتدا از طرحی مولد برای ایجاد یک مدل کامپیوتری سه بعدی از شکلی که مواد قبل از ساخت دیجیتالی قالب ریخته گری با استفاده از فناوری‌های چاپ سه بعدی و برش لیزری به خود می‌گیرند، استفاده کرد. سپس این طراح از ماده بیولوژیکی – ساخته شده از مخلوط آب، رنگ و عصاره جلبک – به شکل مایع روی قالب استفاده کرد و آنها را رها کرد تا سفت شوند.

به دنبال این، او یک پروتئین پیله ابریشم – معروف به سریسین – را بر روی قسمت‌های انتخابی ماده که در نظر داشت در پاسخ به محیط چروکیده و کوچک شود، قرار داد. پروتئین به دلیل ویژگی آبگریز بودن این اثر را دارد.

در حالی که یانگ یک نسخه فیزیکی از لباس را تولید کرد، او همچنین از مدل سازی سه بعدی، انیمیشن و رندر برای شبیه سازی نتایج متفاوت مواد در شرایط مختلف استفاده کرد. او برای ارائه پروژه پایانی خود، از این تصاویر متحرک برای تشکیل یک نمایشگاه ۳۶۰ درجه استفاده کرد، که چهار نسخه دیجیتال از این لباس را در یک گالری شناور بالای اقیانوس، قبل از فرو رفتن تدریجی در آب ، به نمایش می‌گذاشت. افراد می‌توانستند مجموعه را بصورت آنلاین یا با هدست واقعیت مجازی مشاهده کنند، روند تجزیه را مشاهده کرده و همچنین خود مواد را از نزدیک بررسی کنند.