لیفیران: الیاف برگی جدید

گیاهان موجود در طبیعت، منشأ الیاف سلولزی هستند اما الیاف با خصوصیات مناسب صنعت نساجی، تنها از بخش کوچکی از این منابع استخراج می­شوند. در دهه اخیر، با توجه به مسئله آلایندگی الیاف مصنوعی از قبیل مشکلات محیط زیستی و عدم زیست تخریب پذیر بودن این الیاف، تحقیقات وسیعی در زمینه استخراج الیاف طبیعی گیاهی صورت گرفته است که حاصل این تحقیقات، استخراج الیاف از نارگیل (coir)، ساقه و پوسته ذرت (cornstalk and cornhusk)، ساقه برنج (rice straw)، استبرق (milkweed)، برگ و ساقه سورگوم (sorghum stalk and leaves)، برگ آناناس (pineapple leaves) و غیره بوده که همگی در پتنت­ها و مقالات معتبر جهانی ثبت گردیده­اند.

در گذشته­های دور، صنعت نساجی ایران شاهد کشت گیاه کنف و استخراج الیاف کنفی، رونق بازار کار و اشتغال هزاران نفر در کارخانه­های بزرگ شمال کشور بود. اما متاسفانه امروزه تنها گیاه پنبه در برخی از مزارع کشت می­شود که آن هم با توجه به شرایط جوی و عدم مراقبتهای ویژه در طی رشد و برداشت، از کیفیت چندانی برخوردار نیست. در عین حال، الیاف طبیعی گیاهی نظیر کنف، جوت، کتان و شاهدانه که کاربردهای فراوانی در صنعت پوشاک، فرش و کامپوزیت دارند، از کشورهای دیگر وارد می­شوند. الیاف طبیعی گیاهی به نام لیفیران به روش رتینگ متداول (طبیعی و شیمیایی) از گیاه لویی استخراج می­گردد. الیاف حاصله دارای خصوصیات کششی و فیزیکی مشابه الیاف جوت و بالاتر از الیاف کنف و  پنبه، جذب آب مشابه الیاف کتان و بیشتر از پنبه، و وزن مخصوص کمتر از الیاف جوت، کتان، کنف و پنبه است.