ما میتوانیم را باور کنیم

مصاحبه با آقای مهندس کنگر لویی ( مدیر عامل شرکت سلماس نسج)

---

همواره نمایشگاههای نساجی فرصتی مناسب برای ملاقات شرکت های نساجی و همچنین اهالی این صنعت است و اگر هم فرصتی دست بدهد زمانی است خوب برای گپ و گفتی صمیمانه و جذاب پیرامون صنعت بزرگ نساجی. ‏

ما هم با توجه به همین اصل توانستیم از حضور جناب آقای کنگر لویی مدیر عامل شرکت سلماس نسج که در زمینه تولید انواع نخهای پلی استر جهت صنایع پرده بافی و پارچه های رومبلی فعال است بهترین بهره را ببریم و گفتگویی صمیمانه با ایشان ترتیب دهیم که در زیر گوشه هایی از آن را می خوانید.

شرکت سلماس نسج از سال ۱۳۶۲ تاسیس شده و تا سال ۱۳۷۵ در زمینه تولید انواع پارچه های متقال فعالیت داشته است. از آن به بعد به دلیل تکنولوژی قدیمی ماشین آلات از رده خارج شدند. این کارخانه مجددا در سال ۸۳ با بهره گیری از وام ارزی دولت و با همکاری مدیران استان  راه اندازی شد و با توجه به تمام مشکلات که آقای کنگر لویی از آنها سخن خواهند گفت در حال حاضر با ظرفیت تولید سالانه ۲۰۰۰ تن انواع نخ پلی استرپرتاب و فانتزی در سه شیفت مشغول فعالیت است و ۹۰ در صد تولیدات این شرکت برای مصارف     پرده ای  و رومبلی مصرف می شود.

آقای کنگرلویی لطفا  اطلاعات بیشتری راجع به شرکت و نحوه فعالیت خود برای خوانندگان ما بفرمائید.

شرکت ما از سال ۸۵ که مجددا فعالیت خود را در زمینه این صنعت بزرگ آغاز نمود با مشکلات اقتصاد جهانی و مشکلات سیاسی و اقتصاد داخلی روبرو شده است اما توانستیم با غلبه بر همه آنها هم اکنون تولیدات خود را به بازار عرضه کنیم و همواره محصولات خود را پیش فروش می کنیم چرا که تقاضا برای آن بالاست همچنین پروژه ای هم در زمینه تولید پلی استرهای رنگی در دست داریم که فعلا به علت عدم کمک دولت و بانک ها معلق مانده است.

علت این عدم همکاری چیست؟

واقعیت این است که آمارهایی که برخی از دوستان ارائه می دهند واقعا اشتباه است. مثال ساده آن اینکه ما روزانه نیاز به ۵ تن نخ پلی استر داریم که درصد بسیار بالایی از آن از کشورهای شرق آسیا وارد می شود در صورتی که ما یک کشور نفت خیز هستیم و پتروشیمی داریم و می توانیم زیر مجموعه هایی برای آنها باشیم. آنوقت آقایان می گویند با توجه به آمارهای موجود آنها سرمایه گذاری بر روی این محصول توجیه اقتصادی ندارد که واقعا جالب است.

علت اینجاست که در سال های قبل برخی افراد در این بخش یا ماشین آلات دست دوم با تکنولوژی قدیمی و یا ماشین آلات ارزان قیمت چینی وارد کرده اند و این ماشین آلات توانایی تولید الیاف ۷۵، ۱۰۰ و ۱۵۰ دنیر استاندارد را ندارد و یا اگر هم هست دنیر نخ در نقاط مختلف تلورانس شدیدی دارد و چون پرده هم دقیقا مثل میز کنترل پارچه است، وقتی به دیوار آویزان می شود کوچکترین عیب و ایرادی در بافت یا نخ را نشان می دهد پس نخ های مصرفی باید بسیار ظریف و استاندارد باشد. متاسفانه این آمارهای غلط تولید کننده و سرمایه گذار را به بیراهه برده است.

به نظر شما راه حل چیست؟

ببینید به نظر من راه حل اصلی اعتماد و اطمینان کامل به تولید کننده واقعی است چطور است که بسیاری از کارخانجات نساجی ایران با وجود بسیاری از رقبای سرسخت چینی و ترک اجناس خود را پیش فروش میکنند؟ مسلما دید خوب و تجربه مناسبی در این کار داشته اند که در این بازار توان رقابت دارند. ما باید واقعا شعار ما می توانیم را به خوبی احیاء کنیم. یکی از حربه های دشمنان این مرز و بوم همیشه این بوده است که شما    نمی توانید اما امروزه انگار که مسئولین ما هم به این باور رسیده اند چرا که بنده به بانک مراجعه می کنم تا تنها بخشی از سرمایه پروژه را از طریق کمک های بانکی تامین کنم اما بانک از من ده ها سند و تضمین و …   می خواهد و به عناوین مختلف مانع جلوی پای من می گذارد. در حالی که پول های کلانی را در غالب طرح هایی مثل خود اشتغالی به کسانی دادند که به جرات می توان گفت نیمی از آن به جای سرمایه گذاری در تولید و اشتغال صرف هزینه هایی شد که در نهایت به ضرر کشور و دولت محترم تمام شد. درحالی که همین وام ها می توانست توسط افراد با تجربه این صنعت زمینه ساز پیدایش اشتغال پایدار شود.

به عنوان مثال در همین شهر سلماس دو کارخانه شیر پاستوریزه وجود داشت که یکی از آنها به دلائلی تعطیل شد اما به جای کمک به راه اندازی مجدد و رفع مشکلات آن اقدام به تاسیس کارخانه سوم از محل وامهای زود بازده نمودند!!! در شهرک صنعتی سلماس خیلی از طرح ها نیمه کاره هستند. گذشته از این مشکلات اقتصادی شرکت ها را در منگنه قرار داده است. مثلا شرکت ما در سال گذشته ده درصد کل میزان فروش خود را صرف پرداخت بهره بانکی و افزایش نرخ ارز نموده است. این مشکلات انگیزه ما را برای توسعه کاهش می دهد. این صنعت نیازمند استراتژی مدون است. به جای اینکه بیاییم با سر و صدای زیاد بزرگترین کارخانه خاورمیانه را تاسیس کنیم و بعد در مدیریت آن ناتوان شویم و در آخر هم کارخانه اعلام تعطیلی کند و جنجال آن به صنعت نساجی ما ضربه بزند می توانستیم بسیاری از کارخانجات کوچک را احیاء کنیم. واحدهای شکست خورده بزرگی که نمونه های آن را می شناسید نیازمند مدیران کلان و بسیار با تجربه هستند در حالی که ما واقعا چند نفر ازا ین مدیران را در صنعت نساجی تربیت کرده ایم ؟

شرکت ما با اطمینان و استدلال اعلام کرد با دریافت ۳ میلیون دلار وام و راه اندازی پروژه جدید خود سالانه از خروج ۳ میلیارد تومان از مملکت جلوگیری کند اما ما موفق به دریافت وام نمی شویم و در جای دیگر ده ها برابر این پول در یک پروژه نساجی خرج می شود که در آخر هم تعطیل می شود.

به نظر شما چرا نمی توانیم از ظرفیتهای نساجی در ایران بهره ببریم؟

این مساله از چند چیز نشات می گیرد که قاچاق یکی از آنهاست که ضربه مهلکی را به صنعت نساجی و اقتصاد کشور وارد کرده است که تاکنون اقدامات موثری در جهت رفع این معضل انجام نیافته است . ‏

دوم اینکه متاسفانه در حال حاضر تمام مدیران تولید و مدیران کارخانه های ما از دانش کافی در به روز کردن روشهای تولید برخوردار نیستند. شما در برخی نمایشگاه های نساجی محصولاتی را مشاهده می کنید که در نگاه اول به نظر میرسد با تکنولوژی بسیار بالایی تهیه شده است در حالی که با تکنولوژی موجود در کارخانجات ما هم این امکان وجود دارد اما بسیاری از مدیران ما از این نکته غافل هستند و این به دلیل نبود شرکت ها و مراکز تحقیقاتی و مطالعاتی متمرکز در صنعت نساجی ماست. عدم وجود پایگاه های تحقیقاتی ویژه نساجی با دانش کافی معضلی است که تولید کنندگان را از داشتن یک بازوی علمی و فنی قوی محروم می کند .    شرکت های بسیاری هستند که حاضرند مبالغی را به صورت دوره ای پرداخت نمایند اما مطمئن باشند که این پایگاه های تحقیقاتی نساجی آمادگی رفع مشکلات فنی آنها را دارد. به نظر من این یکی از زمینه هایی است که میتواند مورد توجه دانش آموختگان نساجی ما برای فعالیت قرار گیرد. در تمام کشورهای پیشرفته در صنایع نساجی چنین مراکزی وجو د دارند.

مورد دیگری که میخواهم به آن اشاره کنم این است که در کشورهایی مانند چین و ترکیه زنجیره های تولید کامل و به هم نزدیک است مثلا یک تولید کننده ترک می تواند به سرعت مواد اولیه مورد نیاز خود و حلقه های قبل و بعد خود را پیدا کند اما در صنعت نساجی ما این امکان جود ندارد چرا که طرح های صنعتی ارائه شده اصلا هماهنگی با هم ندارند. در پایان امیدوارم ایران به عنوان کشوری نفت خیز بتواند در آینده  به جای وارد کننده به یکی از صادرکنندگان نساجی در بخش نخهای پلی استر بدل شود.