نساجی مازندران امید خاموش مردم یک شهر

اقتصاددانان می گویند هر بنگاه اقتصادی که متولد می شود در ابتدا رشد می کند بزرگ می شود واگر روزی باپیشرفت واصلاحات همراه نشود افول کرده وبه مرگ ابدی می پیوندد
حکایت این جمله ما را به یاد یکی از بزرگترین وباشکوه ترین کارخانجات استان که در خاموشی به سر می برد می اندازد  بله نساجی مازندران!
نساجی مازندران در سال ۱۳۲۶ خورشیدی با استفاده از تسهیلات بانک اعتبارات صنعتی وقت در زمینی به مساحت تقریبی ۳۰ هکتار در شرق شهر قائم شهر که در آن زمان به شاهی شهرت داشت احداث گردید
مجموعه نساجی دارای ۳ کارخانه مجزا بود.کارخانه شماره(۱ )  واحد چیت سازی که از قدیمی ترین کارخانجات به شمار می آید که به علت نبود جاده آسفالت ووسایل نقلیه برای حمل محصولات وتامین سوخت دیگ بخار در کنار راه آهن احداث گردیده است
کارخانه شماره(۲) منسوجات پرده ایی ،ملحفه ایی،پیراهنی وفاستونی بوده است.کارخانه شماره(۳) که نسبتا جوان تر بود در سال ۱۳۵۶ از محل سرمایه شرکت وبا مشارکت بانک صنعت ومعدن وقت به بهره برداری رسید
خیلی زود با توسعه متناوب کارخانه ودرآمد پایدار وفعال آن بسیاری از نقاط مختلف برای کار در کارخانجات نساجی
به قائم شهر مهاجرت کردند .در هر شیفت کاری حدودا ٢۵٠٠ کارگر مشغول فعالیت بودند و مهندسان صنعت نساجی که از نقاط مختلف ایران برای بازدیدبه کارخانه سرمی زدند در ویلاهای مدرن اطراف آن سکنی می گزیدند ویلاهایی که فقط برای کوتاه کردن چمن هایش کارگرانی مشغول کار بودند .کار کارخانه راس ساعت ۶ صبح با صدای یک آژیر نسبتا بلند که تا برد ۳۰ کیلومتری را پشتیبانی می کرد آغاز می شد! این صدا از آن جهت اهمیت داشت که صدای بارقه های امید وپیشرفت مردم یک شهر بود .اتمام کار با آژیر بعدازظهر نمایان می شد که با شنیدن آن مادران خانه سفره ناهار را پهن می کردند وآماده استقبال ازهمسروفرزندان خود که به مدرسه نساجی میرفتند  بودند .البته در این بین افرادی نیز در شیفت بعدازظهر تا آژیر شب مشغول کار می شدند.زمانی آنقدر مشغله وکار پرسنل زیاد بود که وقت کم می آوردند
مثلا در واحد چاپ پارچه ورنگرزی ۵۰ میلیون پارچه چاپ وبه ۴۰۰ فروشگاه نساجی مازندران عرضه می شد
کارخانه وسیع،تیم ورزشی محبوب،پشتیبانی سفره مردم،تولیدات رویایی،باغبان اختصاصی برای چمن های اطراف کارخانه و…..
زمانی که نظام مقدس جمهوری اسلامی بنا شد همچنان نساجی مانند سرو رشید در اوج تولیدات خود بود تا اینکه درسال ۷۲ به علت همگام نبودن این صنعت با تکنولوژی روز دنیا افول آن آغاز گردید ،با تعویض مکرر مدیران هیچ تغییری حاصل نگشت و تاحدودی  مقاومت شد تا سال ۸۰ رسما اعلام ورشکستگی کرد ،کارگران زیادی بیکار شده و پرداخت حقوق هایشان ماه ها عقب افتاد.مدیران وقت مجبور بودند برای پرداخت بدهی پرسنل این مجموعه عظیم به فروش ماشین آلات ومنسوجات دست بزنند،از آن شکوه تنها نساجی شماره (۱) باقی مانده که اگر توجه نشود آن هم در آستانه خاموشی به سر خواهد برد  اخیرا با درایت شهردار سابق قائمشهر دوباره اندکی چراغ امید روشن شده وکارگرانی مشغول کار هستند.
در پایان متذکر میشوم برای امیدواری هنوز هم وقت هست میتوان با دعوت از سرمایه داران خارجی و توسعه و پیشرفت کارخانه وهمگام کردن آن با مکانیزم روز دنیا دوباره به شکوه سابق بازگشت.