وام های ارزان قیمت، راه نجات صنعت نساجی

 

 

وضعیت صنایع نساجی خوب نیست. آمار زیادی از تعطیلی واحد‌های مختلف این صنعت به گوش می‌رسد اما آنچه مسلم است اینکه استارت این تعطیلی‌ها، قبل از دولت جدید زده شده بود.

البته نباید تحریم‌ها را کم اثر دانست. در دوران تحریم‌ها صنعت نساجی دیگر نتوانست ماشین‌آلات جدید وارد کند تا با تکنولوژی‌های روز دنیا منطبق شود. سلیقه‌های مردم و دنیا تغییر کرده است. در حال حاضر، محصولات پوشاک ترکیه هم از نظر کیفیت و کمیت به صرفه‌تر شده است و قیمت تمام شده پایین‌تری دارند. پوشاک این کشور از نظر طرح و نقشه از کیفیت بالاتری برخوردار است. به این ترتیب در تولید پوشاک گوی سبقت را از ایران ربود.

از طرفی سلیقه مصرف‌کننده ایرانی باتولید داخل همخوانی ندارد. همان‌طور که آمار گمرک نشان می‌دهد، بیشترین واردات پوشاک ایران از سه کشور چین، امارات و ترکیه انجام می‌شود. از طرفی هم قیمت تمام شده و مد و طرح روز باعث شده تا خریداران ایرانی به سمت تولیدکننده‌های خارجی بروند. همین مسئله هم باعث شده تا رکود در بازار حاکم شود و خریدی صورت نگیرد.

تمام این مشکلات را باید کنار مشکلات بانکی، تامین اجتماعی و مسائل اقتصادی که دیگر واحد‌های صنعتی با آن مواجه هستند، قرار داد.

از بعد از لغو تحریم‌ها در ژانویه سال ۲۰۱۶، اتفاقاتی رخ داد، اما به نتیجه رسیدن آن زمان بر است. راهی که کشوری مثل ترکیه رفته و ما نتوانسته‌ایم برویم باید در طول زمان کوتاهی سپری کنیم و از تکنولوژی روز دنیا بهره ببریم.

سیستم بانکی ایران هنوز به سرو سامان قبل از تحریم‌ها برنگشته است. این موارد را باید در کنار اتفاقات سال ۹۱ قرار داد. در این سال یک مرتبه ارزش پول ملی کاهش پیدا کرد. همین مسئله منجر شده قیمت ماشین‌آلات گران تمام شود. به این ترتیب حتی تولیدکنندگان داخلی هم که می‌خواهند ماشین آلات جدید و به روز وارد کنند تا تولیدی مدرن‌تر و به صرفه‌تر داشته باشند از پس هزینه‌ها برنمی‌آیند.

دولت باید حمایت کند تا وام‌های ارزان قیمت به صنعت نساجی پرداخت شود. به هرحال، صنعت نساجی میزان اشتغال زیادی دارد. همچنین اگر واحدی صنعتی تعطیل شود، هزینه راه‌اندازی دوباره‌اش خیلی زیاد است، اما اگر زمانی که مشکلی دارد، به آن کمک کوچکی شود، راحت‌تر و سریع‌تر دوباره به میدان برمی‌گردد. به هرحال، اگر دولت حمایت نکند این واحدها تعطیل می‌شوند.