پیشروی سریع صنعت نساجی پایدار در اتحادیه اروپا و آسیای شرقی

اتحادیه اروپا سیاست‌ها و الزامات تجاری جدیدی را برای صادرات منسوجات به بازار اتحادیه اروپا منتشر کرده است – سیاست‌هایی که برای حمایت‌گرایی تجاری هستند. در میان آنها، استراتژی ژوئن ۲۰۲۲ اتحادیه اروپا که برای منسوجات پایدار و دایره ای (EUSSCT) میباشد احتمالا تأثیر قابل توجهی بر تولیدکنندگان محصولات نساجی آسیای شرقی که بیش از ۷۰ درصد منسوجات اتحادیه اروپا را تامین می کنند، خواهد داشت.

در EUSSCT، که مجموعه ای از مقررات زیست محیطی است تصریح می کند که تا سال ۲۰۳۰، شرکت های تجارت پوشاک و پوشاک با اتحادیه اروپا باید استانداردهای مربوط به دوام، عدم وجود مواد خطرناک و استفاده از مواد قابل بازیافت را رعایت کنند. انتظار می رود این استراتژی به عنوان طرحی اساسی برای تکامل به سمت مصرف پایدارتر لباس و پوشاک توسط کشورهای عضو اتحادیه اروپا باشد. با انجام این کار، اتحادیه اروپا می تواند پیشگامی بین شرکای تجاری خود برای اتخاذ تولید پایدار باشد.

بخش‌های پوشاک، منسوجات و کفش همچنان نقش مهمی در اقتصادهای آسیایی دارند و بطور مستقیم حدود ۶۰ میلیون شغل برای این منطقه و اشتغال غیرمستقیم برای میلیون‌ها نفر دیگر ایجاد می‌کنند. صنعت نساجی همچنان در بیشتر کشورهای آسیای شرقی در حال رشد است و سریع ترین نرخ رشد در چین، اندونزی، ویتنام و کامبوج ثبت شده است.

این منطقه مرکز تولید برند های برتر صنعت مد سریع اروپایی مانند نایک، زارا، C&A و H&M است. منسوجات چهارمین محصول اسیب زا برای محیط زیست هستند که ناشی از مصرف زیاد اروپاست.

منطقه آسیای شرقی اصلی‌ترین تولیدکننده پوشاک در جهان است که نقشی کلیدی در زنجیره تامین نساجی و پوشاک ایفا می‌کند. در سال ۲۰۱۹، این منطقه حدود ۵۵ درصد از صادرات جهانی منسوجات را تشکیل می داد. به عنوان مثال، ویتنام در سال ۲۰۲۲ پوشاک و محصولات نساجی به ارزش ۳۷.۶ میلیارد دلار به بازار جهانی صادر کرد. از این صادرات، ۵.۴ میلیارد یورو (۵.۸ میلیارد دلار) به اتحادیه اروپا اختصاص یافت.

این صنعت شاهد رشد سریعی است که تا حدی به علت افزایش مشارکت در جنوب شرقی آسیا ناشی از توافقنامه تجارت آزاد EFTA- سنگاپور و توافقنامه تجارت آزاد اتحادیه اروپا و ویتنام (EVFTA) نسبت داده می شود. توافقنامه EVFTA منجر به وابستگی روزافزون کالاهای ویتنامی به بازار اتحادیه اروپا شده است.

با این حال، از زمان همه‌گیری COVID-19، صنعت پوشاک و نساجی آسیای شرقی به دلیل کاهش تقاضا در بازارهای کلیدی، از جمله اتحادیه اروپا و ایالات متحده، با مشکل مواجه شده است. صادرات نساجی از اندونزی، مالزی، تایلند و ویتنام نیز در سال ۲۰۲۰ کاهش یافت. با توجه به این موضوع، مقررات جدید EUSSCT ممکن است بر تولیدکنندگان پوشاک و منسوجات آسیای شرقی به طور قابل توجهی بیش از آنچه قبلاً پیش بینی می شد تأثیر بگذارد.

انتظار می رود مقررات جدیدEUSSCT چالش هایی را ایجاد کند و به طور بالقوه هزینه ها را برای بخش پوشاک آسیای شرقی افزایش دهد. شرکت‌های فعال در این بخش باید هرچه سریع تر با این مقررات منطبق شوند تا از ادامه صادرات اطمینان حاصل کنند. اتحادیه اروپا سال ۲۰۳۰ را به عنوان سال هدف برای گردش کامل تعیین کرده است. این امر بر مشاغل نساجی و پوشاک فشار وارد می کند تا از جنبه های مختلف پیروی کنند – از جمله دایره ای بودن، قابلیت ردیابی و کربن زدایی.

تولیدکنندگان پوشاک و منسوجات در آسیای شرقی که از مواد قابل بازیافت استفاده نمی‌کنند، ممکن است با نظارت و سخت گیری های شدیدتری مواجه شوند. همچنین، استفاده از آب سنگین و شیمیایی این بخش سبب آلودگی شدید آب میشود زیرا حجم قابل توجهی از فاضلاب حاوی مواد خطرناک را به رودخانه ها و آبراه ها تخلیه می کند. کاهش انتشار کربن مستلزم تغییراتی در مدل‌های تجاری و نوآوری‌های تکنولوژیکی و فرآیندی این بخش است.

اما فرصت ها فراوان است. اگر سایر بازارهای توسعه‌یافته سیاست‌های مشابهی را اجرا کنند، تحول داخلی مورد نیاز برای مطابقت با استانداردهای اتحادیه اروپا می‌تواند منطقه را بهتر آماده کند. پذیرش شیوه های تولید سبز می تواند تأثیر مثبتی بر محیط محلی و کیفیت زندگی مردم شرق آسیا داشته باشد. همچنین می تواند فرصت های جدیدی برای تولید و تجارت پایدار ایجاد کند. به نوبه خود، این می تواند سرمایه گذاری خارجی بیشتری را از کشورهای توسعه یافته جذب کند.

علیرغم چالش‌های ناشی از این مقررات جدید، شرکت‌های منطقه به طور فعالانه مشغول هستند. راماتکس مستقر در سنگاپور پیش از این با تحقیق در مورد چگونگی ایجاد لباس هایی که ریز فیبرها را نمی ریزند، در پایداری پیشرفت کرده است. در ویتنام، کارخانه پوشاک اسپکتر برای تامین انرژی عملیات خود به انرژی های تجدیدپذیر متکی است، در حالی که گروه هانسای کره جنوبی و شرکت سهامی نساجی و پوشاک هانوی برای تولید منسوجات بازیافتی برای صادرات به اتحادیه اروپا همکاری کرده اند.

تا حدودی، فرصت‌ها برای پیشرفت به عواملی مانند قابلیت‌های موجود و سایر عوامل تسهیل‌کننده، از جمله چارچوب‌های سیاست‌گذاری و زیرساخت‌ها بستگی دارد. کاهش اثرات زیست محیطی ناشی از تولیدات نساجی نیازمند یک تغییر سیستماتیک به سمت یک اقتصاد دایره ای است. این انتقال باید شامل تدارکات عمومی سبز، طراحی زیست محیطی، برچسب زدن و استانداردها و افزایش مسئولیت تولیدکنندگان باشد. اتخاذ یک رویکرد توسعه جدید که در ان هم کربن خالص صفر باشد و هم از نظر زیست محیطی احیا کننده باشد ضروری است.

یک چالش اساسی در تحول پایداری صنعت نساجی در شرق آسیا، دانش محدود درباره مسایل فنی مرتبط با پایداری محیطی است. برای سبزتر کردن صنعت نساجی و پوشاک شرق آسیا، باید پروژه های کلیدی و مهمی اجرا شوند. این پروژه ها شامل سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه و ارائه برنامه های آموزشی جامع برای افزایش تخصص در پایداری زیست محیطی هستند.

دولت‌ها همچنین باید سیاست‌ها وحمایت های خود را را برای تولید پایدار در بخش نساجی، از جمله مشوق‌های مالیاتی و یارانه‌ها اعمال کنند. این حمایت ها باید سبب پذیرش فناوری‌های سازگار با محیط زیست شود و شیوه‌ های زنجیره تامین سبز را ترویج دهد.

همکاری های بین المللی و داخلی برای به اشتراک گذاشتن بهترین شیوه ها و استراتژی ها برای پایداری نیز حیاتی است. با پرداختن به این مسائل، تولیدکنندگان نساجی و پوشاک آسیای شرقی می‌توانند موقعیت بهتری برای برآورده کردن استانداردهای در حال تحول بازار اروپا و بهبود پایداری خود داشته باشند.