چگونه بازار کشور با برندهای تقلبی چینی‌ اشباع شد؟

 به گفته مسئولان اتحادیه حوزه نساجی و پوشاک، این صنعت در ایران رو به ورشکستگی می‌رود که مهم‌ترین عامل آن قاچاق پوشاک است.چندی پیش وزارت صنعت، معدن و تجارت طرح جدیدی ارائه کرد که به موجب آن قرار شد از عرضه کالای قاچاق در سطح واحدهای صنفی جلوگیری شود. بدین ترتیب پوشاکی که به صورت قاچاق در سطح بازار و بخصوص برندهای بنام وجود دارد، جمع‌آوری و با فروشندگان برخورد شود. طرحی که به گفته بسیاری از فعالان اقتصادی در حوزه پوشاک چندان موفق نبوده و با متخلفان و کسانی که پوشاک قاچاق را وارد بازار می‌کنند، برخورد جدی و قاطعی صورت نگرفته است. گذشته از این کارشناسان این حوزه عنوان می‌کنند تحریم‌های چند سال گذشته ضربه مهلکی بر پیکره صنعت نساجی و پوشاک وارد کرده ‌است و این صنعت چند سال زمان نیاز دارد تا با کمک دولت و بخش‌های خصوصی، بتواند روی پای خودش بایستد.

پوشاک چینی در پوشش برند‌های جهانی

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران ، براساس آمارها، کشورمان یکی از مهم‌ترین بازارهای مصرفی جهان به‌ شمار می‌رود. ارزش بازار نساجی، پوشاک و کفش ایران از تولید ناخالص داخلی ۹۰ کشور دنیا بیشتر است. به گفته محمدمهدی رئیس‌زاده، دبیرکل انجمن صنایع نساجی کشور، میزان واردات پوشاک به ایران یک و نیم برابر متوسط جهانی است و با رشد قاچاق پوشاک در دهه ۸۰ و رسیدن آن به رقم بیش از ۵میلیارد دلار، حدود نیم تا یک میلیون شغل در کشورمان از بین رفته ‌است. در حال حاضر ۷۵ درصد از کل کشفیات پوشاک قاچاق در کشور متعلق به چین و ۹ درصد متعلق به امارات است که این کشورها در صدر صادرکننده‌های پوشاک با برند جعلی هستند.

ضربه سخت تحریم به صنعت پوشاک

اما سؤال اینجاست که چرا منسوجات ایرانی در بازار داخلی آنچنان که باید و شاید با استقبال روبه‌رو نمی‌شود؟ بررسی‌ها گویای این است که یک برابر و نیم متوسط مردم جهان کیف و کفش و لباس می‌خریم پس چرا کارخانه‌های نساجی و طراحان و تولیدکنندگان منسوجات نمی‌توانند دست‌کم نیمی از این بازار پرسود داخلی را از آن خود کنند؟

مهندس احمد کیمیایی اسدی، نساج و طراح لباس با اشاره به مشکلات بسیار در صنعت نساجی و طراحی لباس در زمان تحریم به ما می‌گوید: «صنعت پوشاک و نساجی سال‌هاست توان رقابت با کشورهای دیگر را از دست داده ‌است چرا که قیمت تمام شده در کشورمان خیلی بالاتر از کشورهای دیگر است و دلیل اصلی آن تحریم و در ادامه نبود تکنولوژی‌های روز دنیاست. کارخانه‌های نساجی کشورمان ماشین‌آلات جدیدی ندارند و اگر در یک واحد تولیدی هزار واحد پارچه تولید شود این رقم در کشورهای دیگر ۱۰ تا ۱۰۰ برابر این میزان است نمونه‌اش ترکیه که گوی رقابت را از همه ربوده‌ است.

بعد از تحریم، قاچاق ضربه دیگری به صنعت پوشاک کشور زد. نزدیک به ۹۰ درصد از منسوجاتی که وارد کشور می‌شود قاچاق است. وقتی لباسی با قیمت بسیار پایین وارد و با مقبولیت خریداران روبه‌رو می‌شود خب معلوم است که صنعت پوشاک به مرز ورشکستگی می‌رسد.

اما چرا مردم به دنبال پوشاک خارجی حتی چینی می‌روند و به کالای ایرانی روی خوش نشان نمی‌دهند؟ شاید جواب آن را خیلی‌ها بدانند. ما برند معروف داخلی نداریم و به روز نیستیم. پوشاکی که تولید می‌کنیم با سلیقه مشتریان هماهنگ نیست و نمی‌تواند آنها را جذب کند. ترکیه با استفاده از تکنولوژی‌های جدید نساجی و طراحی‌های متفاوت موفق شده بازار ایران و خیلی از کشورهای دیگر را تصاحب کند و با استفاده از همین صنعت سطح اشتغال را افزایش داده ولی این روند در ایران معکوس است.

ما در طراحی مشکل داریم. طراحان ایرانی باید مد را مطابق با سلیقه فرهنگی مردم کشورمان طراحی و برندسازی کنند که این کار جز با حمایت نهادهای دولتی و خصوصی امکان‌پذیر نیست.» پوشاک چینی و قاچاق آنها به کشور چماقی شده بر سر صنعت نساجی و پوشاک ایرانی تا جایی که خیلی از کارگاه‌های تولیدی را به ورطه ورشکستگی کشانده‌ است. تحریم و قاچاق دست به دست هم دادند و ضربات سختی بر پیکره صنایع مختلف وارد کرد‌ند و اغراق نیست اگر بگوییم پس از صنعت نفت، پوشاک بیشترین صدمه را دید. حالا خیلی از مردم، دیگر لباس ایرانی نمی‌خرند. آنها دوست دارند پیراهن و شلوار و کفش و کاپشن برندنمای ارزان قیمت چینی بپوشند.