شعر بافی چیست؟ آیا می‌توان شعر را بافت؟
صنایع نساجی و پارچه بافی که اصطلاحا جولائی یا شعر بافی نامیده می شود در کاشان ریشه و سابقه‌ای کهن دارد.
صنایع نساجی و پارچه بافی که اصطلاحا «جولائی» یا «شعربافی» نامیده می‌شود در کاشان ریشه و سابقه‌ای کهن دارد. اسناد و مآخذ معتبر حاکی از آنست که در دوره سلجوقیان به موازات پیشرفت عظیمی که در همه صنایع پدید آمده بود، نساجی نیز در کاشان به حداکثر رونق و رشد رسید.
آندره گدار باستان‌شناس معروف فرانسوی می‌گوید: ترقیات شگفت‌انگیز و موفقیت‌های شایان صنایع کاشان در سده‌های شش و هفت هجری بار دیگر در سده‌های دهم و یازدهم یعنی همزمان با ترقی و تمدن با شکوه اصفهان در کاشان تجدید شد.
در دوره‌های مختلف سیاحان و جهانگردان بسیاری از کاشان دیدن نموده‌اند و هر یک در سفرنامه‌های خود ضمن ستایش صنایع کاشان، توجه خاصی به نساجی این شهر داشته اند.
علی‌رغم این همه سابقه و تجربه در بافت انواع پارچه در کاشان که تعداد آنها در اواسط دوره قاجار به حدود ۴۲ نوع پارچه می‌رسیده است، به‌علت عدم حمایت دولت وقت از صنایع داخلی در آن زمان و نفوذ استعمار غرب، به مرور زمان نه تنها بازارهای جهانی پارچه‌های ایرانی از دست رفت؛ بلکه در بازارهای داخلی هم محصولات خارجی جای تولیدات ملی را گرفت و صنایع سنتی بویژه پارچه بافتی در کاشان به کسادی و رکود کشیده شد.
در حال حاضر در محلات قدیمی کاشان حدود پنجاه کارگاه قدیمی شعر بافی موجود است که شعربافان پیر و سالخورده این شهر که تعدادشان به حدود هشتاد نفر می‌رسد، تنها به بافت نوعی پارچه ابریشمی مشغولند که بدون طرح و نقشه پیچیده‌ای بوده و غالباً به صورت ساده و یا تیرک‌دار (راه راه) و با رنگ‌های تیره و در ابعاد ۲/۱ متر مربع تا ۲/۲ متر مربع تهیه می‌گردد.
این پارچه‌های ابریشمی که اصطلاحا شعر نامیده می‌شود، غالبا جهت استفاده کردها به عنوان شال کمر و سربند به مناطق غربی کشور خصوصا استان‌های کردستان و کرمانشاه و مقداری نیز به مناطق کردنشین عراق، جنوب ترکیه و سوریه ارسال می‌گردد.
