آزادراهی که افتتاح نمی‌شود!

“تاکنون آزادراه تهران – شمال در قطعه چهارم، ۹۰ درصد پیشرفت فیزیکی داشته و فقط آسفالت آن مانده است تا این بخش امسال افتتاح شود.” این اظهارنظر یک مقام مسئول در وزارت راه و بیانگر آخرین وضعیت بزرگراهی ست که قرار بود قطعه چهارم آن پس از سالها تا پیش از پایان سال ۹۰ افتتاح شود … اما نشد.

به گزارش افکارنیوز، به گفته معاون وزیر راه و شهرسازی زمان افتتاح قطعه چهارم آزادراه تهران- ‌شمال که از آرزوهای دیرینه مردم برای سفری ایمن به شمال کشور به شمار می‌رود، امسال خواهد بود.

احمد صادقی – معاون وزیر راه و رییس شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل و نقل کشور – در گفت و گو با ایسنا، با اعلام پیشرفت فیزیکی ۹۰ درصدی قطعه چهارم آزادراه تهران – شمال، خاطرنشان کرد: در قطعه یک این بزرگراه نیز شاهد پیشرفت ۴۰ درصدی هستیم.

کلنگ پروژه آزادراه تهران ـ شمال در سال ۷۵ به زمین زده شده تا تمام وزرای منصوب شده در وزارت راه با وعده افتتاح این پروژه وارد وزارتخانه شوند و بدون تحقق آن کرسی وزارت را به دیگری بسپارند. در ادامه این نهضت وزیر راه و شهرسازی دولت دهم نیز چندی ‌پیش اعلام کرد که این پروژه تا پایان دولت دهم به پایان می‌رسد.

درباره قطعه چهارم این آزادراه وعده‌ داده شد که تا پایان سال ۹۰ به بهره‌برداری برسد. اما به‌رغم وعده ‌داده شده، مسوولان در زمستان اعلام کردند که به دلیل سرمای زودرس، کوهستانی بودن منطقه و رانش زمین در این قطعه، افتتاح آن در سال ۹۰ ممکن نیست تا یک سال دیگر به تعداد سال های در دست احداث بودن این آزاد راه افزوده شود.

به گزارش ایسنا، درحالی همچنان وعده‌ها برای افتتاح این آزادراه محقق نمی‌شود که مطالعات ساخت آن برای نخستین بار با وعده پنج ساله برای ساخت، در سال ۱۳۵۶ به تصویب رسید و هزینه آن طبق نظر فرانسوی‌هایی که داوطلب اجرای آن بودند تا پایان زمان ۱۰ ساله پس از بهره‌برداری حدود ۷۵۰ میلیارد ریال برآورد شده بود، اما در نهایت کلنگ آن در سال ۱۳۷۵ به زمین خورد و قرارداد مشارکت با بنیاد مستضعفان با برآورد دو هزار و ۵۰۰ میلیارد ریال و سهم‌الشراکه وزارت راه به مبلغ ۱۵۰ میلیارد ریال به صورت مقطوع جهت تملک اراضی به وسیله دولت و بقیه تعهدات و هزینه‌های تکمیل و بهره‌برداری توسط بنیاد منعقد شد.

اما مشکلات متعدد، ساخت و عملیات این پروژه را متوقف کرد و به سال ۱۳۸۲ کشاند؛ به‌طوریکه در آن سال قرارداد ساخت منطقه یک این آزادراه با یک شرکت چینی به مبلغ ۲۴۵ میلیون دلار امضا شد، اما به دلیل بروز مشکل در باز کردن اعتبار اسنادی (LC) توسط ایران، نارضایتی از مدیریت شرکت چینی، تملک اراضی، موافقت بیمه چین و بسیاری از عوامل دیگر به تعویق افتاد و عملا اعتبار اسنادی آن تا اواخر سال ۱۳۸۵ باز نشده بود که به دلیل گذشت مدت زمان طولانی و مقطوع بودن قرارداد، پیمانکاران چینی خواستار تغییر و افزایش قیمت تا ۷۹۰ میلیون دلار شدند و مجددا با ۴۰۰ میلیون دلار دوباره با شرکت جدید چینی قرارداد امضا و مقرر شد به مدت سه سال منطقه یک این آزادراه به طول ۳۲ کیلومتر (کن تا دوآب شهرستانک) تحویل داده شود.

و حال، پس از گذشت دو دهه وقتی چنین وعده‌هایی عملی نشوند بی‌اعتمادی مردم را درپی دارند و از آنجایی‌ ه این پروژه برای سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت جوابگو نخواهد بود، ممکن است در صورت طولانی‌تر شدن زمان اجرا توجیه خود را از دست بدهد.