سرمقاله : آیا در نساجی انتخاب اصلح صورت می گیرد؟

مدت زیادی نیست که از انتخابات مجلس نهم می گذرد. انتخاباتی که مسیر کشور در سالهای آتی را رقم خواهد زد و افکار و تصمیمات نمایندگان مردم برهه ای از تاریخ کشور ایران را خواهد ساخت. قطعاً نقش مدیران در ساماندهی و هدایت جریانات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی انکار ناپذیر است. گاهی دیده می شود حضور یک مدیر موفق و شایسته توانسته کارخانه، شهر و حتی کشوری را در مقطعی از زمان به اوج برساند و یا کاملاً برعکس.

آنچه در سالهای اخیر در صنعت نساجی کشور دیده شده است انتقاد و گلایه و ناله و فغان مدیران صنعت نساجی در رده های مختلف است و همه آنقدر مرثیه خوانی و انتقاد شنیده ایم که نقش همین مدیران را در اوضاع نابسامان نساجی از یاد برده ایم. باید کمی واقع بین باشیم. بسیاری از مدیران کنونی صنعت نساجی دوران طلایی را پشت سر گذاشته اند که بسیاری از بهترین آنها شاید درصد زیادی از موفقیت های خود را مرهون همین دوران هستند. دوران طلایی که اداره صنایع به واحدهای تولیدی ارزهای دولتی هدیه می کرد و نیز انواع حواله های ساختمانی، صنعتی و… به قیمت های نازل (سوبسید دار) واحدهای تولیدی را فربه می کرد. با این سوبسیدهای دوران جنگ و دهه پس از آن بسیاری از کارخانجات بزرگ و کوچک نساجی پا گرفتند. بعضی تولید کردند و در بازار انحصاری قوی شدند و تعدادی نیز حواله های صادره از اداره صنایع را فروختند و در تجارت سود بردند. حال که از این مسائل خبری نیست و سودهای سرشار در کارخانه ها را نمی زند و… تولید مرد میدان می خواهد.

هر چند قصد انکار مشکلات و موانع تولید را ندارم؛  نیازی به توضیح آنها هم نمی بینم چرا که ما قصد نداریم کاری را که دیگران سالها در رسانه های خود انجام داده اند تکرار کنیم. گاهی هم باید خودمان را نقد کنیم. هر چند نمی توانیم پاسخ هزاران سوال در ذهن شما را بدهیم. اینکه آیا در سالهای گذشته انتخابات و انتصابات در بخش های مختلف دولتی و غیردولتی نساجی درست صورت گرفته یا خیر؟ اینکه در دنیای امروز علم روز نساجی و مدیریت بیشتر حرف برای گفتن دارد یا تجربه و افتخار به مشارکت در چند کارخانه که همیشه در حالت کما بوده اند؟  اینکه جامعه بزرگ نساجی چند فرد نخبه دارد یا اینکه در NGO های نساجی واقعاً چه خبر است؟
اینها سوالاتی هستند که جواب دادن به آنها حداقل از توان نویسنده خارج است اما مطرح کردن آنها وظیفه رسانه ای ماست، آنچه دغدغه اش را داشته ایم که حالا در این صنعت قلم می زنیم. به هر حال بهتر است به خود بیائیم و به جای بهانه کردن مشکلات و مقایسه صنعت نساجی ایران با سایر کشورها عملکرد خود را بررسی کنیم.

همه ما می دانیم مدیران و صنعتگران ایرانی با اتکاء به دلارهای نفتی در دوران اوج سازندگی از ابتکار در تولید و صادرات دور افتاده اند و اکنون با حسرت به رقیبان خارجی خود که بدون اتکاء و فقط با مدیریت صحیح پیش رفته اند و بازارهای جهانی را در کنترل دارند، می نگرند. به زمین و زمان بد می گوییم و عدم مدیریت صحیح خود را گردن این و آن، عدم حمایت دولت و… می اندازیم. این انصاف نیست. مدیران لایق در این سال ها به جای مرثیه خوانی و مظلوم نمایی ها به فکر رقابت افتاده و با شرکت در نمایشگاه های خارجی، گرفتن اطلاعات روز، کپی محصولات موفق دنیا، نوآوری و خلاصه با چنگ و دندان خود را به امروز رسانده و هنوز قادر به تولید و رقابت و صادرات هستند که البته این دسته از واحدهای تولیدی در اقلیت هستند. در همین صنعت فرش ماشینی نامهای بزرگی سال های سال است در مشهد، یزد، اصفهان، کاشان و… با مدیریت صحیح خود نه تنها در جهان رقابت می کنند بلکه حتی با خدمات مثبت خود شهری را وام دار کرده اند. برخلاف آنانی که همیشه و در هر محفلی نغمه من آنم که رستم بود پهلوان سر می دهند، در حالی بررسی دهه های سال گذشته نشان از بی کفایتی کامل آنهاست.

آینده روشن است.
آنچه مسلم است صنعت نساجی باید متحول شود . صنعت کهن نساجی شایسته به اوج رسیدن است و این میسر نیست جز با تلاش تک تک ما. باید طرحی نو دراندازیم. کسانی که همیشه وقت کم می آورند کسانی هستند که به واقع کمتر کار انجام می دهند. به جای اینکه حسرت مدیریت ترکها را بخوریم خودمان دوباره سر کلاس درس بنشینیم و مدیریت یاد بگیریم.

در این شماره از مجله کهن در کنار مطالب جالب و خواندنی که برای شما گرد آوری کرده ایم مبحث بسیار جالب و جدیدی به نام بازیافت در صنعت نساجی و به ویژه فرش ماشینی را گشوده ایم که امیدواریم مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

سردبیر

مجله نساجی کهن – اسفند ۱۳۹۰

 

چگونه باید مشترک شد؟

 

سرمقاله شماره ۱۰ :

قاچاق و جنگی تمام عیار با صنعت نساجی