برند خارجی در رگال های ایرانی

نویسنده: فرید قدیری

صنایع نساجی و پوشاک کشور به کجا می رود؟ ویترین بوتیک های عرضه لباس در سطح شهر، حکایت از استقرار انواع ماشین های کپی مارک های خارجی مشهور در برخی کارگاه های تولید پوشاک دارد که بدون کوچکترین مراعاتی نسبت به حقوق انحصاری پدید آورنده «برند»، مارک ها بر روی لباس های ایرانی حک می شود.
چرا تولیدکننده های ایرانی پوشاک تصور می کنند اگر با نام خارجی وارد بازار شوند برنده هستند و می توانند فروش بیشتری داشته باشند؟ مگر نه اینکه در حال حاضر به تعداد انگشتان دست تولیدکننده مشهور پوشاک در کشور وجود دارد که گردش مالی سالانه آنها اگر نگوییم بیشتر از یک کارخانه موجود در صنایع بزرگ است، قطعا کمتر نمی تواند باشد. آیا نباید این تعداد تولیدکننده صاحب نام پوشاک افزایش پیدا کند یا اینکه قرار و مدارهای نانوشته ای وجود دارد که می گوید همه چیز باید وارداتی باشد یا اینکه به اسم وارداتی وارد بازار مصرف داخلی شود؟روند تولید زیرزمینی انواع پوشاک در کشور رو به گسترش است، لباس هایی که گمنام تولید می شوند و برای عرضه به بازار، توسط دستگاه های چاپ لیبل به انواع مارک های چشم پسند بزک می شوند.هفته گذشته دوستی از اهالی صنعت نساجی بعد از مراجعه و خرید از یکی از نمایندگی های پوشاک تولید داخل، سرخورده از وضعیتی که مشاهده کرده، حکایت کرد: رگال های(چوب لباسی) موجود در نمایندگی مملو از لباس هایی بود که با دیدن آنها ابتدا می شد از سطح رشد صنعت پوشاک کشور به راحتی مطلع شد. اما داخل لباس و در قسمت نصب لیبل به جای آنکه اسم تولیدکننده و ایران چاپ شده باشد، نام مشهور یک برند انگلیسی حک شده بود که کاملابا مشاهده آن در محلی که به اسم نمایندگی فلان پوشاک ایرانی تجهیز شده بود، شوکه شدم.هر چند این اتفاق آنچنان هم بی سابقه نیست اما پرسشی که وجود دارد و شاید تا به حال از نگاه بخش خصوصی و سیاست گذاران صنعت نساجی و پوشاک مغفول مانده، این است که طی سال های اخیر در کنار انواع مشکلات شامل نرخ ارز، قاچاق پوشاک، واردات بی رویه و قدیمی بودن خطوط تولید، تا چه اندازه دغدغه ای به نام «برند» در این صنعت مطرح بوده است؟به جرات می توان گفت نگاه حاکم در این صنعت به جای فرهنگی، صنعتی بوده به این معنی که به لباس و پوشاک با عینک تولید صنعتی نگاه شده است. این در حالی است که در کشورهایی نظیر ترکیه که سابقه بسیار بسیار کوتاهی در مقایسه با ایران در زمینه تولید پوشاک دارد، بازار مصرف به کارخانه ها فرمان می دهد که چه نوع لباسی با چه ویژگی هایی تولید شود. به همین دلیل است که در حال حاضر بخش قابل توجهی از عرضه پوشاک در بوتیک های کشورمان به لباس هایی که یا در ترکیه تولید می شود یا از آنجا به ایران ترانزیت می شود، اختصاص دارد. ضعف برندسازی در صنعت پوشاک حتی کار را به جایی رسانده که برخی برند های موجود که جایی در بازار مصرف برای خودشان پیدا کرده اند دچار نوعی سردرگمی بین برندشان با برندهای خارجی شده اند و متاسفانه دومی را انتخاب کرده اند.به نظر می رسد برای پایان دادن به این وضعیت باید ابتدا اعتماد تولیدکننده داخلی به آنچه تولید می کند تقویت شود و بعد از آن تدابیر لازم برای مقابله با کپی برند نیز در صدر قرار بگیرد.

روزنامه دنیای اقتصاد، شماره ۲۳۸۸ به تاریخ ۳۱/۳/۹۰، صفحه ۳ (صنعت و معدن)