تاجری که رفوگر فرش‌های عتیقه عتبات شد

     سال ۸۲ نیت کرد به عشقش برسد و رسید، حجره‌اش را در بازار تهران بست و راهی عراق شد. از آن روز تا حالا رفوگر فرش‌های آنتیک حرم‌های عتبات شده است.
    
    غلامحسین ابراهیم‌پور دخانی ۶۰ سال است که تاجر فرش است. در بازار تهران حجره‌ی فرش فروشی داشت، اما بعد از آن‌که تصمیم گرفت خودش را وقف امام‌حسین (ع) کند، کارش را تعطیل کرد و حجره‌اش را بست و به عراق رفت.
    
    دخانی دیگر در کار تجارت فرش نیست، هشت سالی می‌شود که فرش‌های حرم‌های عتبات عالیات را رفوگری می‌کند، آن هم بدون مزد.
    
    این تاجر شیدا هشت سال است که مدام بین ایران و عراق تردد می‌کند، چند ماهی در عراق می‌ماند و فرش‌های یکی از حرم‌ها را رفو می‌کند و دوباره به ایران برمی‌گردد و نیروهایی را آموزش می‌دهد و با خود به عراق می‌آورد تا کار را بهتر و سریع‌تر انجام دهد.
    
    دخانی قرار است تا چندماه دیگر به سوریه هم برود. می‌خواهد فرش‌های حرم بانو زینب (س) را رفو کند. او که تازه از سوریه آمده می‌گوید: فرش‌های قدیمی زیادی را در حرم حضرت زینب (س) دیده‌ام که به رفوگری نیاز دارند، اما در حرم حضرت رقیه (س)، فرش‌های قدیمی را فروخته‌اند و از تبریز فرش دست‌باف سفارشی تحویل گرفته‌اند، برای همین ما در آن حرم کاری نداریم، ولی در حرم حضرت زینب (س) کار زیاد است.
    
    او داستان حضورش را در عتبات برای خبرنگار ایسنا اینطور تعریف می‌کند: سال ۸۲ از امام‌حسین (ع) درخواست کردم اجازه بدهند فرش‌های خاکی و کثیف حرم‌اش را شست‌وشو دهم و مرمت کنم که این توفیق حاصل شد. ابتدا به کربلا رفتم و روی فرش‌های صحن حرم امام‌حسین (ع) کار کردم. کار زیاد بود، برای همین از تبریز نیروی انسانی آوردم و کار را به آن‌ها محول کردم و خودم به کاظمین رفتم. یک‌سال هم روی فرش‌های حرمین کاظمین کار کردم و به دلیل تعویض سنگ‌های این حرم به نجف آمدم.
    
    از سال ۸۵ تا ۸۸ فرش‌های حرم امیرالمومنین (ع) را تعمیر کردم و سال ۸۸ به سامرا رفتم و قالی‌شویی راه‌اندازی کردم و عده‌ای را آنجا تعلیم دادم تا قالی‌های این حرم شسته شود و خودم دوباره به کوفه برگشتم و حالا یک سال و نیم است که روی فرش‌های قدیمی کوفه کار می‌کنم و حدود دو ماه دیگر به سوریه می‌روم.
    
    میان حرف‌هایش چندین‌بار بغض‌اش می‌شکند؛ می‌گوید: ۶۰ سال است که تاجر فرش هستم. در بازار تهران حجره دارم، رفوگرهایی داشتم که بعضی کارها را به آن‌ها یاد می‌دادم و خودم هم هنر رفوگری فرش را یاد گرفتم. از سال ۸۸ به عشق امام حسین (ع) حجره‌ام را تعطیل کردم و به عتبات آمدم.
    
    وقتی درباره‌ی فرش‌ها ایرانی که در حرم‌ها دیده است، حرف می‌زند، چشمانش می‌درخشد و درباره‌ی آن‌ها می‌گوید: فرش‌هایی در حرم امیرالمومنین (ع) دیدم و رفو کردم که قدمتی ۴۰۰ ساله داشتند و به دوره‌ی صفویه مربوط بودند. بیشتر فرش‌ها در نجف و کوفه آنتیک هستند. در مسجد کوفه فرش‌ها از کرمان، تبریز، قم و آنتیک‌ترها از مشهد هستند. ما این فرش‌ها را رفوگری می‌کنیم و شست‌وشو می‌دهیم و در جایی محفوظ نگه می‌داریم، چون دیگر امکان استفاده شدن ندارند و باید از آن‌ها نگهداری شود.
    
    او به همراه ۱۰ رفوگر فرش از کاشان، اصفهان و تهران پس از اربعین، تعمیر و رفوگری فرش‌های مسجد کوفه را شروع کرده‌اند. دخانی می‌گوید: مسجد کوفه یک هزار و ۵۰۰ تکه قالی دارد که بیشتر آن‌ها آنتیک است.
    
    او حدود یک سال و نیم است که در حال رفوگری فرش‌های مسجد کوفه است و حالا نیروی بیشتری آورده تا کار را زودتر تمام کند و به سوریه برود.
    
    دخانی در یک سال و نیم گذشته حدود پنج‌بار به عراق آمده است. از او می‌پرسم حالا که حجره‌اش را بسته و رفوگری فرش‌های حرم‌های عتبات را به عهده گرفته و با ستاد بازسازی عتبات همکاری می‌کند، درآمدی هم از این راه دارد؟ که پاسخ می‌دهد: من همین حالا بهترین درآمد را دارم، درآمدی برای آخرتم که از راه خدمت به امیرالمومنین (ع) و اولاد او حاصل می‌شود. من به درآمد دیگری احتیاج ندارم. در بازار تهران حجره فرش فروشی داشتم، آن را بستم، به خاطر این عشقم. دو عشق را که نمی‌توان همزمان با هم داشت.