جایزه صلحی دوباره برای باراک حسین اوباما!

مفسران سیاسی و اصحاب رسانه صوتی و تصویری از موضع جدید رییس‌جمهور امریکا استقبال کنند.

نخست بگویم که من داوری یکسان و همگون را درباره افراد و شخصیت‌های علمی و سیاسی و تاریخی از هر قوم و قبیله و ملت و نژاد و دین و مذهب، روا نمی‌دانم. این کلام الهی است آنجا که یک مسلمان با فرافکنی، تهمت دزدی‌اش را به یک یهودی زده بود، پیامبر را بر حذر می‌دارد که مبادا به نفع خائنان (یعنی همان مسلمان فرافکن افترازن) با آن یهودی بی‌گناه دشمنی ورزی… «ولا تکن للخائنین خصیما .»
سیره پیامبر رحمت(ص) و اولیای دین ما هم همین بوده است که کار خوب را ولو از دشمن، می‌ستوده‌اند و کار بد را ولو از دوست، نکوهش می‌کرده‌اند. من به صراحت می‌گویم که میان «بوش» و «اوباما» (و نیز «کلینتون») فرق قائل هستم و این را عوامی محض می‌دانم که کسانی می‌گویند: «اینها سر و ته یک کرباسند»… این سخن عوامانه به آن می‌ماند که یک امریکایی بگوید: «روحانی (یا خاتمی) با احمدی‌نژاد یکسانند و همه سر و ته یک کرباسند»…

… بر سر سخن بروم و از موضع‌گیری صریح و سریع جدید «اوباما» در قبال پیشنهاد روسیه – رقیب جهانی او- و پذیرش طرح بازرسی بین‌المللی از زرادخانه شیمیایی سوریه بگویم که باعث شد تب تند روانی- جهانی بیم از جنگ که هر روز و هر ساعت، ضربان بیشتری پیدا می‌کرد، فروکش کند…متاسفانه رسانه‌های ما همچنان با لحن تند و خشن با «اوباما» و همکاران او سخن می‌گویند!در حالی که به نظر من چنین روشی یا عوامی است یا اینان سوار بر موجی هستند که خودشان هم در به وجود آ‌وردن آن نقش داشته و دارند.من که ایام تبعیض نژادی را در امریکا نیک به خاطر دارم که حتی سوار شدن سیاهان در اتوبوس حامل سفیدپوستان، گاه به ضرب و شتم و حتی قتل منجر می‌شد و نیز به خاطر دارم که ما در زندان از اینکه «کاسیوس کلی» سیاهپوست مسلمان شد و نام محمدعلی بر خود نهاده بود وقتی پس از پیروزی در مشت‌زنی در تلویزیون ظاهر می‌شد و با سلام علیکم جهانیان را به شرف مسلمانی خود آشنا می‌کرد و نیز به حج می‌رفت و حاج محمدعلی کلی می‌شد و باز هم دم از مسلمانی می‌زد، از شادی در پوست نمی‌گنجیدیم… من چنین می‌پندارم که ریاست‌جمهوری سیاهپوست مسلمان‌زاده‌یی چون باراک حسین اوباما در کشور امریکا ثمره مجاهدات رهبران سیاهپوست ضد نژادپرست امریکا در نیمه دوم قرن بیستم است؛ کسانی چون علیجاه محمد و مالکم ایکس مسلمان و مارتین لوترکینگ مسیحی که جان‌شان را در این راه گذاشتند و نیز جان‌ اف‌‌کندی رییس‌جمهور و برادرش رابرت کندی دادستان کل امریکا که به جرم هواداری از حقوق مدنی سیاهان کشته شدند و اکنون که می‌بینیم رییس‌جمهور امریکا از پدری مسلمان و از نژادی تیره و شرقی بر جامعه امریکا حکومت می‌کند نمی‌توانم از پیشرفت افکار و رفتار مدنی در ایالات متحده سخن نگویم و همه‌اش نیمه خالی لیوان را ببینم و امثال «بوش» و «موش» را به رخ جهانیان بکشم!

من در واقع چهره اوباما را به گونه‌یی بازپرداخت چهره‌های رهبران سیاهپوست مسیحی و مسلمان امریکا می‌بینم. اشتباه نشود جنگ‌افروزی و میلیتاریسم و دخالت مستکبرانه در امور دیگران و هر آنچه با عقل و منطق و عدل و سیاست انسانی مخالف است از سوی هر کس و هر گروه و هر حزب و جمعیت محکوم است اما من به نکته بسیار مهمی که در سخنان «ظریف» آقای ظریف در بغداد جلب توجه می‌کرد اشاره می‌کنم و آن این بود که آقای ظریف گفت: «اوباما برخلاف میل باطنی‌اش موضع‌گیری جنگی می‌کند.» عبارت «برخلاف میل باطنی» همان نکته‌یی است که من روی آن تکیه دارم. می‌خواهم بگویم شاهد صدق نکته آقای ظریف این است که به مجرد اینکه یک روزنه‌یی پیدا شد که «اوباما» توانست خود را از فضای جنگی‌ای که صهیونیست‌ها و نژادپرستان تندروی امریکایی به آن دامن می‌زدند بیرون بکشد و به پیشنهاد روسیه «لبیک» بگوید، درنگ نکرد و چنین کرد و این برای صاحبنظران واقع‌بین حاوی واقعیتی است . اکنون از مفسران سیاسی و روزنامه‌نگاران و اصحاب رسانه صوتی و تصویری می‌خواهم که به مصداق «عیب آن جمله بگفتی، هنرش نیز بگو» از موضع جدید رییس‌جمهور امریکا- که اگر ادامه یابد، منطقه و جهان را از یک خطر فراگیر و دامنه‌دار می‌رهاند- استقبال کنند و به آن خوشامد بگویند و با پیروی از کلام الهی و تاسی از سیره رسول خدا(ص) و اولیای دین، وقتی کسی کار خوبی کرد، کار خوبش را ارج نهند . باید متخلق به اخلاق الهی شویم و در فکر و عمل به راه خدا برویم، هر چند به «خود» ما بر بخورد و با «خودخواهی» ما سازگار نباشد.و من به نوبه خودم به عنوان یک مسلمان ایرانی، از جیب خالی، جایزه صلح دیگری به رییس‌جمهور مسلمان‌زاده امریکا که افتخار نام «حسین» پیشوای آزادگان جهان را دارد، تقدیم می‌کنم. به نام یک «المفلس فی‌امان الله»!…

نویسنده: محمدجواد حجتی‌کرمانی