جشنواره‌ای برای رفع مظلومیت از شرکت‌های داخلی
وقتی لباس‌های ایرانی فرصت دیده شدن پیدا می‌کنند
اولین جشنواره برندهای ملی پوشاک ایران برگزار شد تا یکی از حلقه‌های مفقوده زنجیره تولید تا توزیع پوشاک بومی، بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
صحبت از مد و لباس بومی که معیارهای دینی را دارا باشد چیز تازه‌ای نیست. کمبود لباس‌هایی که در عین پوشیدگی بتوانند سلیقه مشتریان را هم تامین کنند یکی از واقعیت‌های بازار پوشاک ایران است.
برگزاری جشنواره و مسابقه‌های مختلف مد و لباس یکی از راه‌هایی است که به ذهن مدیران و افراد دغدغه‌مند رسیده است و در این چند سال اخیر به مراتب به اجرا در آمده است.
اگرچه طراحی لباس و برگزاری جشنواره‌هایی از این دست حتما یکی از مراحل رسیدن به شرایط مطلوب در حوزه پوشاک است، اما تجربه نشان داده است که جای خالی یک حلقه موجب شده است تا این زنجیره کامل نشود و عملا چیزی دست مردم را نگیرد. از این روست که علی رغم عرضه طراحی‌های جدید، هنوز مردم در کوچه و خیابان لباس‌هایی را می‌پوشند که ربطی به آن جشنواره‌ها ندارند.
یکی از دلایل این امر آن است که آن چنان که باید و شاید به تولیدکنندگانی که قرار است این لباس‌های طراحی شده را تولید کنند، توجه نشده است. قطعاً از کارگاه‌های غیر رسمی، زیرزمینی و حتی آپارتمانی تولید پوشاک نمی‌توان انتظار داشت که پارچه‌ها را با الگوهای بومی برش بزنند و بفرستند زیر سوزن چرخ خیاطی.
حتی اگر چنین انتظاری هم بجا باشد، باز هم چه ساز و کاری برای شناسایی این تولیدکنندگان وجود دارد و چگونه می‌توان این انتظار را به آنها انتقال داد؟
{access !public}
مخلص کلام آنکه تا وقتی «برند» معتبر داخلی در حوزه پوشاک نداشته باشیم؛ تا وقتی مردم به این برندها اعتماد نکنند، و تا وقتی شرکت‌های اسم و رسم دار معتبر لباس تولید نکنند، مدهای طراحی شده لباس فقط به تن مانکن‌های جشنواره‌ها می‌نشینند و راهی به ویترین فروشگاه‌ها پیدا نمی‌کنند. از این منظر اگر به اولین جشنواره برندهای ملی پوشاک ایران نگاه کنیم، برگزاری این جشنواره موجب خرسندی خواهد بود.
البته ممکن است در این جشنواره که بیش از ۴۰ شرکت داخلی شرکت کردند، پوشاکی مانند همان‌هایی که در بازر موجود است هم عرضه شده باشد؛ پوشاکی که خیلی هم بومی و دینی نباشند، اما آن چیز که مهمتر است پا گرفتن شرکت‌های داخلی و جا افتادن برندهای ایرانی در این حوزه است.
اگر این برندها در میان مردم مقبولیت پیدا کنند می‌توان کم‌کم لباس‌های با طراحی داخل را هم روانه بازار کرد و نبض بازار پوشاک را بدست گرفت.
ابوالقاسم شیرازی رئیس اتحادیه کشوری پوشاک در این باره می‌گوید: هم‌اکنون در صنف پوشاک، افرادی بدون پرداخت مالیات و حق بیمه کارگران، در کارگاه‌های زیرزمینی و حتی آپارتمان‌های مسکونی مشغول به فعالیت هستند، درحالی‌که تولیدکنندگان مجاز و صاحب پروانه، مجبور به رقابت با آنها در شرایطی نابرابر هستند.
رئیس اتحادیه کشوری پوشاک از آغاز برندسازی در پوشاک زنانه خبرداد و افزود: همین موضوع سبب سخت‌تر شدن رقابت برای تولیدکنندگان مجاز شده است. این در حالی است که حجم ریالی تولیدات پوشاک در مقایسه با دیگر تولیدات در کشور بسیار بالاست و هم‌اکنون بیش از پنج‌هزار تولیدکننده صنفی در این اتحادیه عضو هستند که هر یک، بین پنج تا ۱۲۰نفر ایجاد اشتغال کرده‌اند.وی تصریح کرد: در صورت حمایت از این صنف، حجم زیادی از اشتغال کشور تامین شده و زمینه ایجاد ارزش‌افزوده بیشتر فراهم خواهد شد.
برندسازی در حوزه پوشاک اگر به نتیجه بیانجامد ثمرات فراوانی در حوزه فرهنگ و هم حوزه اقتصاد خواهد داشت، مخصوصا که میزان واردات در این حوزه با اعداد و ارقام عجیبی همراه است.
شاهین فاطمی، نایب‌رئیس اتحادیه تولید و صادرات نساجی ایران در همین رابطه گفته است: در حالی میزان واردات رسمی پوشاک به کشور براساس آخرین آمارها حدود ۳۰میلیون دلار بوده است که رقم واردات غیررسمی پوشاک از طریق قاچاق ۳۰ برابر میزان واردات رسمی پوشاک است.
فاطمی با بیان این‌که میزان واردات پوشاک رسمی و غیررسمی به کشور هفت تا ۹ میلیارد دلار است، گفت: با افزایش نرخ ارز دیگر واردات پوشاک مقرون به‌صرفه نیست و پیش‌بینی می‌شود میزان واردات رسمی پوشاک به کشور تا شش ماه آینده نصف شود.وی با اشاره به صادرات پوشاک ایرانی در شش ماه نخست سال‌جاری گفت: میزان صادرات پوشاک ۵۰ میلیون دلار بوده که عمدتا به کشورهای همسایه صورت گرفته است.
حال شاید بتوان بیشتر از برگزاری این جشنواره خوشحال بود. جشنواره‌ای که اگرچه بیشتر به توزیع پوشاک نظر داشته است اما اهمیت آن از انواع جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های مد و طراحی لباس کمتر نیست. هرچند که امید است در سالهای بعد با تبلیغ و اطلاع‌رسانی بیشتر برگزار شود تا شاهد حضور تولیدکنندگان و توزیع‌کنندگان بیشتری از سراسر کشور باشیم.
{/access}
مجله نساجی کهن
تحریریه – ۷۷۲۴۵۷۸۰
