حیف و میل میلیاردی صدا وسیما از بیت المال

این اولین باری نیست که بلایی این چنینی بر سر دکورهای پرهزینه فیام های تاریخی می آید و حتی بعد از ساخت فیلم “یوسف پیامبر” نیز ، دکورهای آن همچنان در اطراف شهرک سینمایی دفاع مقدس . . .

خبری که در چند روز گذشته در فضای فرهنگی هنری کشور پیچید را می توان به مصداق واقعی کلمه حیف و میل بیت المال توسط مدیرانی دانست که فکر می کنند صندلی های مدیریتی همیشه پابرجا است . خبر کوتاه و ساده بود . “صدا و سیما دکور عظیم مختار نامه را نمی خواهد ” و به همین راحتی نزدیک ۲ میلیارد بودجه بیت المال در آستانه نابودی قرار گرفته است .

پس از گذشت دو دهه از ساخت شهرک سینمایی غزالی به عنوان تنها شهرک سینمایی کشور همه ساله صدا و سیما مجبور است برای تهیه دکور فیلم های تاریخی خود ، با صرف هزینه های سنگین در نقاط مختلف کشور و خارج از این شهرک دکورسازی کند .بلا تکلیفی در رابطه با داشتن یک شهرک سینمایی استاندارد برای ساخت فیلم های تاریخی در حالی است که ، بسیاری از فیلمسازان فضای شهرک غزالی را برای ساخت پروژه های عظیمی نظیر (مختار نامه یا یوسف پیامبر ) نا کافی خوانده و تنها راه حل آن را ساخت شهرکی جدید با فضا و امکاناتی بیشتر می ‌دانند .

بنا بر این گزارش کمبود زمین برای ساخت و ساز دکورها ، اصلی ترین مشکلی است که فیلم سازان را مجبور می سازد تا برای ساخت یک فیلم خاص ، دکور های مخصوص آن فیلم را با صرف هزینه های هنگفتی بسازند و بعد از اتمام این پروژه ها دکور ها را بلا تکلیف و بدون استفاده رها کنند .این درست شبیه بلایی است که بعد از اتمام پروژه فیلم فاخر مختار نامه بر سر دکور های آن آمده و با توجه به نوع خاص دکورها که مخصوص یک دوره تاریخی است ، به نظر می رسد سرمایه هنگفتی که برای ساخت این دکور ها صرف شده ، زیر باد و باران در حال نابود شدن است .

جالب آنجاست که این اولین باری نیست که بلایی این چنینی بر سر دکورهای پرهزینه فیام های تاریخی می آید و حتی بعد از ساخت فیلم “یوسف پیامبر” نیز ، دکورهای آن همچنان در اطراف شهرک سینمایی دفاع مقدس در حال تخریب و نابودی است و مدیران سازمان صدا و سیما بدون توجه به مخارج هزینه شده در این پروژه ، به سادگی از کنار خطر نابودی این دکور های با ارزش می گذرند .

به عقیده بسیاری از فیلم سازان و طراحان صحنه سریال‌های تاریخی ، با توجه به تاریخ غنی کشور ما و لزوم بررسی وقایع تاریخی اسلامی و یا حتی معاصر در ایران ، همه ساله پروژه هایی نظیر ” امام علی (ع) ” ، ” شیخ مفید ” و ” مردان آنجلس ” در شهرک سینمایی غزالی کلید می خورد ، اما به دلیل حجم کم این زمین ، فیلم سازان مجبورند برای بازسازی برخی صحنه های تاریخی در پروژه های عظیم تری نظیر مختار نامه ، دکورهای خود را در مناطق دیگری بسازند که بعد از ساخت فیلم ها بلااستفاده باقی می ماند .

گفتنی است ، در بسیاری از کشور های جهان ، که صنعت فیلم سازی را به طور حرفه ای دنبال می کنند ، توجه به ساخت شهرک های سینمایی و تلویزیونی باعث شده تا با ساخت شهرک های عظیم سینمایی در مرکز این کشور ها ، علاوه بر آنکه هزینه ساخت دکور در فیلم های آنها پایین می آید ، بعد از اتمام پروژه ها به دلیل ارزش دیداری و جلوه های ویژه این دکورها ، شهرک های سینمایی در غالب یک موزه فیلم سازی به محلی برای کسب درآمد سینماگران و متولیان امور سینمایی در این کشورها تبدیل می شود .

اما متاسفانه عدم توجه به مسئله فوق در کشور ما باعث شده تا علاوه بر اینکه ساخت دکور های هزینه بر برای فیلم های تاریخی هیچ سودی را برای سینماگران و صنعت سینمایی کشور نداشته باشد بلکه ، بعد از مدتی هم بر اثر بی توجهی مسئولین صدا و سیما این دکور های ارزشمند دچار نابودی می شود . واقعیت این است که اگر ساخت سالن‌های مجهز و مدرن سینما برای بهتر دیدن و کیفیت خوب نمایش مهم است، ساخت شهرک‌های سینمایی نیز در تهیه و تولید فیلم‌های باکیفیت و ارزشمند یک ضرورت است و این دو بی‌ارتباط با هم نیستند.

حال سوال اصلی اینجاست که با توجه به هزینه ۲ میلیاردی دکور مختار نامه که قرار است به راحتی و کم ترین توجه به ورطه نابودی کشانده شود چه کسی پاسخگوی این حیف و میل میلیاردی از بودجه بیت المال است؟ آیا نمی شد با طرح تهیه کننده مختارنامه با هزینه کرد سالیانه ۵۰ میلیون تومان ضمن نگه داشتن دکور این پروژه تلویزیونی و نمایش عمومی که می توانست بازگشت سرمایه را به همراه داشته باشد از وجود این دکور برای بسیاری از پروژه های دیگر سینمایی و تلویزیونی استفاده کرد ؟