درد دل های یک کارگر نساجی چینی

در این بخش نگاهی به اوضاع زندگی یک کارگر نساجی چینی انداخته ایم. ‏
‏ شاید هدف از انتشار این مطلب توسط تحریریه ما کمی نامعلوم باشد اما حداقل فایده اینست که کارگران نساجی ایران نیز  می توانند وضعیت خود را با کارگران چینی مقایسه نمایند تا بلکه کارفرمایان به آنها نظر ویژه تری داشته باشند!! ‏

خانم لی کوئی به عنوان کارگر یک کارخانه نساجی در استان شانجی میگوید : الان من ۳۹ سال دارم و در حدود ۲۰ سال است که  کار میکنم من از زمانی که از دبیرستان فارغ التحصیل شدم وارد این کارخانه شدم و در بخش کارگاه بافندگی مشغول فعالیت شدم یعنی از زمانی که یک دختر جوان بودم تا به الان. در واقع من جزو آخرین افراد کارخانه بودم که با من قرار داد کاری امضا شد. من به عنوان یک کارآموز وارد کارخانه شدم و تنها ماهانه ۴۰ تا۵۰ یوان  حقوق دریافت میکردم. بعد از سه ماه به من یک شغل رسمی در اینجا دادند و حقوق من به۱۰۰  یوان در ماه رسید .آن موقع خیال میکردم که با توجه به استاندارد های زندگی و مخارج خیلی خوشبخت هستم.

اما در حال حاضر مجموع حقوق من با اضافه کاری ها و هزینه مسکن و بیمه به ۱۱۰۰ یوان میرسد که متاسفانه در محل زندگی من این مبلغ حتی به اندازه ی حقوق یک پرستار بچه تاز کار که شام و ناهار را هم در خانه ی صاحب خانه مصرف میکند نیست! حالا مسئولیت من خیلی بیشتر شده و فشار زندگی را احساس میکنم . من ۶ روز در هفته کار میکنم و ساعت های کاری کارخانه هم ۸ ساعت است. تازه من مجبورم به عنوان مسئول تعمیر و نگهداری ۲۰ دقیقه هم زودتر کارم را شروع کنم. از طرفی چون مجبوریم دائما در داخل سالن و اطراف ماشینها دور بزنیم و نظارت کامل داشته باشیم بیماری واریس یکی از شایع ترین مریضی ها در بین کارگران ماست. همچنین در بعضی شیفت ها که باید به بخش کنترل کیفی لباس بروم مجبورم ساعت های طولانی برای چک کردن دقیق لباس ها سر و گردنم را پایین نگه دارم که این هم باعث بیماری های زیادی در بین اکثر زنان این بخش شده است چون کارخانه روی کیفیت لباس ها سخت گیری شدیدی دارد.

درسته که شیفت کاری من ۸ ساعت است ولی تقریبا حدود ۱۰ ساعت در کارخانه هستم و فقط ۴۰ دقیقه برای صرف غذا وقت هست.

در سالنی که من کار میکنم حدود ۱۰۰ ماشین بافندگی با سرعت بسیار بالا و ۲۴ ساعته بدون توقف کار میکنند و دمای هوا بین ۲۸ تا ۳۱ درجه سلسیوس است و این برای تمام سال ثابت است. کارخانه به کارگران زن هر سه ماه یک بار ۴ حلقه دستمال کاغذی و یک حوله میدهد و این تنها مزیت برای ماست. خیلی از کارگران زن برای ترک کارخانه لحظه شماری میکنند چون واقعا حقوق ما کم است . ما سالهای زیادیست که به مدیران کارخانه تقاضای افزایش حقوق داده ایم اما هیچ اقدام خاصی صورت نگرفته . الان ما به خانم های که در سن ۴۵ تا ۵۰ سال هستند و از کارخانه بازنشسته شدند خیلی حسادت میکنیم چون دیگر مجبور نیستند کار کنند اما هنوز ماهی ۶۰۰ یوان را دریافت میکنند. اما هنوز هم عده ای از این خانم ها هستند که چون هزینه های زندگی شان تامین نیست یا شوهر ندارند در کارخانه کنار ما  کار میکنند.‏

‏ هر یوان چین برابر ۱۴۷ تومان است ‏

خوب همانطور که دیدید کارگران چینی هم چندان وضع بهتری از کارگران نساجی ایران ندارند!!  ‏

تحریریه صنعت کهن ‏