طراحي پارچه و لباس در چين‎

بافندگي، رنگرزي و گلدوزي از مهمترين بخشهاي هنر چين هستند. شکل‎ ‎لباس و تزئينات آن نشان دهنده مرتبه اجتماعي، اعتقادات مذهبي و يا قبيله اي افراد‎ ‎است. با توجه به تعدد اقليتهاي گروهي در29 ايالت چين اين کشور از نظر لباسهاي اعياد‎ ‎و سرپوشها بسيار غني مي باشد‎. ‎اين مسئله مرتبط با شرايط آب و هوايي‎ ‎و روش زندگي مردم مي باشد. مثلاً در نواحي شمالي که هوا سرد است از چکمه هاي چرمي‎ ‎بلند و تزئينات خز روي لباس استفاده مي شود. در حاليکه در نواحي گرم پارچه هاي پنبه‎ ‎اي متداول است. يکي از بزرگترين قبيله هاي چيني مايائو‎ Miao‎است که خود را هومونگ‎ Homong ‎مي نامند. يعني مردمي با لباسهاي پنبه اي. در قرن بيست مردان و زنان از لباس‎ ‎مشترکي به اسم شانکو‎ shan ku‎استفاده مي کردند که شان به معني کت بلند و کو به معني‎ ‎شلوار گشاد است. شانکو اصالتاً از رامي( علف چيني) يا کنف توليد مي شده اما بعدها‎ ‎استفاده از پنبه مرسوم شده است‎.

‎الياف نساجي در چين‎
‎چين همواره از بزرگترين‎ ‎توليد کننده هاي ابريشم بوده است. استفاده از ابريشم مخصوص خانواده هاي سلطنتي و‎ ‎بزرگان بود، زيرا ابريشم بسيار گرانقيمت بوده و مردم عادي قادر به تهيه آن نبودند و‎ ‎براي البسه خود از پشم، کنف و پنبه استفاده مي کردند. مواد اوليه ديگر شامل پشم‎ ‎گوسفند، کرک بز(کشمير)، موي شتر، الياف رامي، و پنبه مي شود‎.

‎پارچه هاي تزئيني‎ ‎در چين‎
‎اين پارچه ها با استفاده از شيوه هاي باتيک، چاقوي واکس‎ knife wax‎، و‎ ‎گلدوزي توليد مي شوند‎.

‎گلدوزي‎
‎اين هنر سابقه بسيار طولاني در چين دارد. در‎ ‎گلدوزيها استفاده از نقوش گياهان، حيوانات و پرندگان رواج زيادي دارد. اين نقوش نه‎ ‎تنها حالت تزئيني دارند بلکه داري مفهوم سمبليک نيز مي باشند. مثلاً خورشيد و ماه و‎ ‎ستارگان نشان دهنده نور و دانش هستند يا اژدها نشان دهنده زور و قدرت است. در قرن‎ 14 ‎ميلادي گلدوزيهاي چين توسط پرتغاليها و اسپانياييها به اروپا روانه شدند و توجه‎ ‎آنها را جلب کرد، که اين مسئله نه تنها موجب رشد اين هنر شد بلکه ارزش آنها در‎ ‎بازار هم بالا رفت، بطوريکه از نقره هم گرانتر شدند. در گذشته دختران چيني بايد‎ ‎گلدوزي و بافندگي را مي دانستند و براي مدت زيادي دختران از طريق مهارتهاي خود در‎ ‎گلدوزي براي ازدواج انتخاب مي شدند‎.