فروش جنجالی کارخانه قدیمی قائمشهر؛ واگذاری هویت شهری یا یک معامله مشکوک؟
در روزهایی که مردم قائمشهر هم‌زمان با نوروز، ماه رمضان و عید فطر، به استقبال فصل بهار می‌رفتند، اتفاقی بحث‌برانگیز در این شهر رقم خورد: فروش کارخانه نساجی شماره یک، یکی از نمادهای تاریخی و هویتی قائمشهر، آن هم با قیمتی که بسیاری آن را شگفت‌انگیز و حتی مشکوک می‌دانند.
شهرداری قائمشهر که مالک ۹۲ درصد سهام این کارخانه بود، به‌دنبال نامه‌نگاری یکی از نمایندگان پیشین مجلس با ریاست قوه قضاییه و محدودیت‌های قانونی برای مالکیت نهادهای عمومی، به جای واگذاری بخشی از سهام، تصمیم به فروش کل آن گرفت. در نهایت، این کارخانه در تعطیلات نوروز و از طریق مزایده‌ای بی‌سر و صدا، به قیمت ۴۱۹ میلیارد تومان به فروش رفت؛ زمینی با بیش از ۶ هکتار مساحت، در یکی از بهترین نقاط شهری و با سابقه‌ای ریشه‌دار در صنعت نساجی ایران.
بسیاری معتقدند صرف‌نظر از تجهیزات و سوله‌ها، فقط ارزش زمین این کارخانه چندین برابر قیمت اعلام‌شده است. به همین دلیل، این معامله نه‌تنها شفاف به نظر نمی‌رسد، بلکه شائبه‌هایی از نفوذ و دخالت‌های پشت‌پرده، از جمله نقش چهره‌های سیاسی سابق، مطرح شده است.
انتظار مردم این بود که این مجموعه به دست بخش خصوصی توانمند در حوزه صنعت و تولید برسد؛ کسانی که بتوانند چرخ کارخانه را دوباره به حرکت درآورند. اما واگذاری آن به یک پیمانکار راه‌سازی، که سابقه‌ای در تولید ندارد، امیدها را به یأس تبدیل کرده است.
به‌ویژه آن‌که تجربه مشابهی در کارخانه نساجی شماره سه نیز دیده شده؛ جایی که علی‌رغم واگذاری به بخش خصوصی خلاق، دخالت‌های سیاسی مانع فعالیت آن شده و مجموعه صنعتی را به ملکی اجاره‌ای و انباری تبدیل کرده است.
حال، نگرانی‌ها درباره آینده کارخانه نساجی شماره یک نیز بیشتر شده است. آیا این واگذاری مسیری به‌سوی بازسازی صنعت نساجی قائمشهر خواهد بود یا گامی دیگر در مسیر حذف تدریجی هویت کارگری و تاریخی این شهر؟
در حالی‌که واگذاری صنایع زیان‌ده به بخش خصوصی متخصص در بسیاری از موارد باعث رونق و احیای تولید شده، اما وقتی خریدار تجربه‌ای در آن صنعت ندارد، پرسش‌هایی جدی درباره اهلیت او مطرح می‌شود. آیا واگذاری این کارخانه تصمیمی کارشناسی بود یا نتیجه فشارهای پشت‌پرده و زد و بندهای غیرشفاف؟
