نسل جوان پارچه مورد نظر خود را در میان محصولات داخلی نمی یابند

ریاست هیأت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران اعلام کرد: نساجی های کشور پایه تولید را بر نیاز بازار و درخواست ها قرار می دهند.

صنعت دیرینه نساجی ایران در حالی به حیات خود ادامه می دهد که این روزها اختلاف نظر فعالان این حوزه صنعت، دوگانگی عجیبی را رقم زده است.

برخی از تولیدکنندگان پوشاک در کشور معتقدند که نساجی‌های کشور تولیدی در محدوده نیاز بازار پوشاک ندارند این در حالی است که دیگر فعالان این حوزه اذعان می‌کنند که خبرهای مربوط به تعطیلی نساجی‌ها دروغ محض است و افزایش تولید هم داشته‌ایم.

شنیدن اخباری مبنی بر تعطیلی کارخانجات نساجی در قزوین، اصفهان و تهران از یکسو، جو این صنعت را طی دهه اخیرآشفته نشان داده است تا جایی که برخی از طراحان و تولیدکنندگان لباس در کشور معتقدند عملا پارچه ایرانی در بازار وجود ندارد.

از سوی دیگر برخی از مسئولین حوزه پوشاک و نساجی کشور فعالیت کارخانجات و وجود پارچه های ایرانی در بازار را تایید می کنند و معتقدند عده ای سودجو محصولات نساجی داخلی را به دلایل متعدد به نام کالای خارجی وارد بازار کشور می کنند البته در این بین مردم نیز حاضرند برای همان جنس پارچه که به نام خارجی وارد کشور شده، پول بیشتری پرداخت کنند.

کافی است چرخی در میان مراکز خرید شهر بزنید تا ببنید که فروشندگان نه تنها در عرصه پوشاک بلکه در تمامی موارد به شما پیشنهاد کالای خارجی را با کیفیت بالاتر می دهند.

شاید بتوان ریشه عدم اطمینان مردم به کالاهای داخلی را در روزهایی دانست که برخی از افراد سودجو کالاهای بی کیفیت را وارد بازار کردند و مردم سرخورده از خرید کالای ایرانی شدند. حقیقت این است که نظریه عدم کیفیت کالای ایرانی طی دهه اخیر در کشور افزایش یافته است اما واقعیت این است که در حال حاضر شیوع بی اعتمادی نسبت به کالای داخلی بحرانی است که تنها شامل نساجی های کشور نیست بلکه این معضل دست به گریبان تمام صنایع داخلی نیز شده است.

بازار مارک های داخلی تهران نشانگر این است که بسیاری از کالاهای داخلی با مارک ها و برندهای خارجی به عنوان جنس برتر با قیمت‌هایی بالاتر به فروش می رسند و در این بین ناآگاهی مخاطب نسبت به کیفیت کالا و اکتفا کردن به دیدن برندهای خارجی به این مساله دامن زده است.

یک تولیدکننده شلوار جین می گوید: بسیاری از شلوارهای جین که به نام ترک به فروش می رسند متعلق به داخل هستند و تنها مارک مربوط به کشور ترکیه بر آنان درج می شود. حتی عده ای برای افزایش قیمت لباس ها آن ها را به شهرهای مرزی می فرستند و به چند برابر قیمت به فروشندگان واسطه می دهند تا وارد بازار کشور کنند.

عدم مدیریت درست در زیرساخت های دولتی و لحاظ نشدن استانداردهای کیفیت کالا شاید از عمده دلایلی است که امروز در نظر ما مرغ همسایه غاز شده است.

واردات نیمی از نیاز بازار نساجی

واردات در حوزه پوشاک کشور از جمله مسائلی است که مخالفان و موافقان خود را دارد. برخی از تولیدکنندگان معتقدند که نه تنها اوضاع صنعت نساجی کشور بد نیست بلکه عده بسیار زیادی از تولیدکنندگان سابق در حوزه نساجی کشور برای به دست آوردن سود بیشتر اعلام ورشکستی کرده اند و رو به سمت واردات پارچه های خارجی آورده اند. این موضوع در کنار حرف ها و حدیث هایی که از قاچاق محصولات نساجی و از جمله پوشاک از کشورهایی چون ترکیه، چین، دوبی و هندوستان شنیده می شود نکته های بسیاری از تناقضات را شامل می‌شود.

مهندس محمد مروج حسینی، رئیس هیات مدیره انجمن صنایع نساجی ایران در پاسخ به این سوال که اگر ما تولید پارچه داریم چرا طراحان اظهار می‌کنند که پارچه های ایرانی تولید شده قابلیت طراحی و کار را برای آنان نمی آفریند؟ گفت: حق با طراحان است چرا که نساجی های کشور پایه تولید را بر نیاز بازار و درخواست ها قرار می دهند به همین خاطر آنچه تولید می شود بر اساس خواست عده ای است که نیاز بازار سنتی ما را تامین می کنند. در واقع کارخانجات ما نیاز تاجران ما را درمی یابند. در این میان نسل جوانی که طراحان، پیشرو خواسته های آنان هستند پارچه مورد نظر خود را نمی یابند.

مروج حسینی ادامه داد: استاندارد مصرف پارچه در کشورهای در حال توسعه نظیر ما حدود ۲۰ متر برای هر نفر در سال است که با احتساب این مقدار ما در کشور نیازمند ۱ میلیارد و ۵۰۰ میلیون متر پارچه هستیم اما تولید نساجی های ما در داخل تقریبا ۸۰۰ میلیون متر است که تنها نیمی از بازار کشور را پوشش می دهد و نیم دیگر به وسیله مبادلات مرزی، مسافران و صد البته نیروهای قاچاق تامین می شود.

رئیس هیات مدیره انجمن صنایع نساجی ایران تصریح کرد: ما در سال حدود ۲ میلیون مسافر داریم که هر کدام از آنان یک چمدان کالای نساجی را وارد کشور می کنند و این امر به خودی خود بر نیاز بازار تاثیر می گذارد. ضمن اینکه عده ای در خارج از ایران کالاهایی را با قصد و نیت قاچاق و بر اساس فرهنگ ماهواره ای تولید می کنند و زمانیکه این میزان کالاها وارد کشور می شود دچار تعارض و تضاد در تولیدات داخلی می شویم.