پاداشهای میلیونی خاری بر چشم نیازمندان

قدس:اعضای هیأت مدیره بانک پارسیان پاداش ۸‌میلیارد ریالی دریافت می‌کنند. این خبری است که دیروز خبرگزاری مهر آن را روی خروجی خود قرار داد.

ماجرا از این قرار است که براساس درخواست این بانک خصوصی و تصویب سهامداران عمده آن، پرداخت مبلغ ۸‌میلیارد ریال پاداش جبران زحمات به اعضای هیأت مدیره مورد تصویب قرار گرفته و قرار است این مبلغ هنگفت در روزهای آینده پرداخت شود.
بر اساس این مصوبه، برای جبران زحمات اعضای هیأت مدیره افزون بر پاداش ۸‌میلیارد ریالی، به ازای دو جلسه حضور در ماه نیز مبلغ ۱۲‌میلیون ریال به آنها پرداخت خواهد شد.

همین چند ماه پیش بود که پاداش ۱۰۰میلیونی مدیر‌عامل مخابرات، پاداشهای میلیونی به مدیران شرکتهای بورسی از جمله پاداش ۵۵۰‌میلیونی به مدیران شرکت ملی مس و ۴۵۰‌میلیونی به مدیران بانک کارآفرین با گلایه هایی شد.
شواهد می‌گوید، اعضای هیأت مدیره بانکهای ایران تا کنون بالاترین پاداش را در بین شرکتهای بورسی دریافت کرده و از سوی دیگر حق جلسات میلیونی نیز دریافت می‌کنند.
به عنوان مثال سایت مشرق در خبری نوشته است «بانک پاسارگاد بالاترین پاداش هیأت مدیره را نه تنها در بین بانکهای کشور، بلکه در میان تمامی شرکتهای بورسی که طی ماه‌های اخیر مجمع عمومی خود را برگزار کرده‌اند، پرداخت کرده است؛ پاداشی در حدود یک‌میلیارد تومان ناقابل!»
البته این تمام ماجرا نیست، زیرا گفته می‌شود برخی از خودروسازان که هیچ تخصصی در امور بانکی ندارند به عضویت هیأت مدیره بانکها در آمده و از این پاداشهای رؤیایی برخوردار شده‌اند.

در سالهای اخیر تقریباً هر دو سه ماه یک‌بار ماجرایی شبیه به این، سر و صدا به پا کرده است. کافی است نگاهی به تخلفات مالی مرتبط با مدیران در سالهای گذشته بیندازید تا با عدد و رقمهای عجیب و غریب غافلگیر شوید؛ از پانصد میلیون تومان گرفته تا ده‌ها سکه طلا!
پرداخت این پاداشها در حالی روی می‌دهد که بسیاری از بخشها از جمله تولید از بانکها دل خوشی نداشته و مردم نیز برای دریافت وامهای ضروری خود با هفت‌خوان و در بسیاری از موارد با پاسخ منفی آنها مواجه می‌شوند.

اکنون این پرسش مطرح می‌شود در شرایطی که جامعه با مشکلات ریز و درشتی دست و پنجه نرم می‌کند و این روزها بسیاری از اقشار برای خرید مرغ در صفهای طویل به انتظار می‌نشینند، آیا پرداخت پاداشهای میلیونی جدا از آثار روانی آن، توزیع عادلانه ثروت است؟ در حالی که بسیاری از دستهای پینه‌بسته با حقوق چند هزار تومانی امرار معاش می‌کنند آیا پاداش هنگفت خاری بر چشم نیازمندان نیست؟
براستی این مدیران چه کاری مهمتر از یک معلم، یک تولیدکننده، یک کارگر، یک معدنکار، یک پرستار و… انجام می‌دهند که شایستگی پاداش میلیونی را دارند؟