چالش‌های ویزا در نمایشگاه های صنعت نساجی
چرا با وجود عدم صدور ویزا از سوی کشورهای اروپایی، نمایشگاه‌ها باید در این قاره برگزار شوند؟ آیا این امر به معنای تحریم کشورهای آسیایی است؟
سال‌هاست که در کنار تمام تضادها و تمایزهای موجود بین شرق و غرب، یک تضاد بزرگ نیز در صنعت نساجی این دو منطقه وجود دارد. کشورهای اروپایی به دلیل ساختار اجتماعی پیشرفته‌تر، تولیدات نساجی سخت و با حاشیه سود پایین را به کشورهای کمتر توسعه‌یافته آسیا منتقل کرده‌اند و خود را در زمینه ساخت ماشین‌آلات و فناوری‌های پیشرفته نساجی متمرکز کرده‌اند.
به‌عبارتی، غرب به مدت طولانی تولیدکننده ماشین‌آلات و فناوری نساجی بوده و در مقابل، شرق به عنوان مصرف‌کننده این فناوری‌ها و ماشین‌آلات عمل کرده است. همچنین، مهم‌ترین نمایشگاه‌های ماشین‌آلات نساجی جهان معمولاً در کشورهای اروپایی برگزار می‌شود.
به همین دلیل، کشورهای آسیایی همواره با مشکلاتی در اخذ ویزا و سفر به اروپا برای حضور در این نمایشگاه‌ها مواجه بوده‌اند. در سال‌های اخیر، با افزایش مهاجرت به اروپا و سخت‌تر شدن سیاست‌های صدور ویزا، چالش‌ها برای شرکت در نمایشگاه‌های تجاری نساجی در اروپا بیشتر شده است.
کشورهایی مانند بنگلادش، پاکستان و هند، که به عنوان مراکز تولید نساجی شناخته می‌شوند، بالاترین نرخ رد درخواست‌های ویزا را دارند. همچنین، در سال‌های اخیر، ویزای شرکت‌های ترکیه‌ای برای حضور در نمایشگاه‌های اروپایی نیز با مشکلاتی روبه‌رو شده است. به‌علاوه، کشورهایی مانند ایران به دلیل تحریم‌های اقتصادی، به‌طور گسترده‌ای از اخذ ویزا محروم هستند.
بدیهی است که صدور یا رد ویزا، حق طبیعی هر کشور برای محافظت از مرزهای خود است و بررسی معیارها و اصولی که بر اساس آن ویزاها رد یا قبول می‌شوند، از حیطه تخصص ما خارج است. اما سوال اینجاست که اگر شرکت‌های برگزارکننده نمایشگاه‌های نساجی در اروپا نمی‌توانند از رد گسترده ویزاهای متقاضیان جلوگیری کنند، چرا این نمایشگاه‌ها همچنان باید در اروپا برگزار شوند؟
در نمایشگاه ITMA در میلان، شاهد بودیم که بسیاری از غرفه‌گذاران از عدم حضور مشتریان خود از کشورهای بنگلادش و پاکستان به دلیل رد ویزا ابراز نارضایتی کردند.
استفاده ترکیه و هند از فرصت‌های موجود
ناامیدی بسیاری از شرکت‌های غرفه‌گذار و بازدیدکنندگان از عدم حضور در نمایشگاه‌های اروپا، کشورهایی مانند ترکیه و هند را به استفاده از این فرصت سوق داده است. این کشورها که قوانین سهل‌تری برای ورود اتباع خارجی و صدور ویزا دارند، با برنامه‌ریزی‌های بلندمدت، نمایشگاه‌های ماشین‌آلات نساجی خود را هر سال قوی‌تر برگزار می‌کنند.
به‌عنوان مثال، ترکیه و به‌ویژه شهر استانبول با زیرساخت‌های عالی توریستی و جاذبه‌های گردشگری، به محلی ایده‌آل برای ملاقات مشتریان و کارخانه‌داران از کشورهای بنگلادش، ایران، پاکستان و کشورهای آفریقایی و عربی با تولیدکنندگان اروپایی تبدیل شده‌اند. این مسأله موجب تحول و پیشرفت‌های چشمگیر در صنعت ماشین‌سازی نساجی ترکیه شده است.
نتیجه‌گیری
در نهایت، بررسی چالش‌های موجود در صنعت نساجی و تاثیرات آن بر نمایشگاه‌ها، نیازمند توجه به تغییرات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است. استفاده از فرصت‌های جدید و بهبود شرایط ورود به بازارهای جهانی می‌تواند به ارتقاء جایگاه صنعت نساجی کشورهای آسیایی کمک کند
