چرا دیگر نمی توانیم صادر کنیم؟

محصولات نساجی ایران به دلیل افزایش قیمت تمام شده، قدرت رقابت‌پذیری خود را از دست داده و قادر به جذب مشتری نیستند. تا ۱۲ سال پیش بهترین صادر کننده محصولات نساجی به اتحادیه اروپا و آمریکا بودیم. حال چه اتفاقی افتاده است که دیگر نمی توانیم صادر کنیم؟

علی محمد شریفی از اعضای هیأت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران و دارنده واحد نساجی در گفتگو با خبرنگار ایسنا با بیان این مطلب افزود: قیمت تمام شده محصولات نساجی ایران از سال ۱۹۹۵ بیش از دو برابر شده است. به عنوان مثال اگر در آن زمان ملحفه ای را در اروپا ۱۰ دلار می فروختیم و سود می کردیم، در حال حاضر برای به دست آوردن همان میزان سود باید آن را بیش از ۲۰ دلار بفروشیم. این در حالی است که رقیبان خارجی همان محصول را به قیمت ۱۰.۵ تا ۱۱ دلار می فروشند. بنابراین طبیعی است که بازار را از دست بدهیم.
ایشان در ادامه خاطر نشان کردند که حدود ۱۲ سال پیش کشورهایی همچون پاکستان، چین، بنگلادش و ترکیه  قدرت رقابت با محصولات ما را نداشتند، اما در حال حاضر به مراتب ارزان‌تر تولید کرده و بازار ما را گرفته‌اند. در سال‌های اخیر به دلایل مختلف قیمت تمام شده محصولات ما افزایش یافته است.
وی با بیان این که ۱۲ سال پیش حقوق متوسط پرداختی به کارگران ماهانه ۴۰ هزار تومان بود، اما در حال حاضر به ۴۰۰ هزار تومان رسیده است، ادامه داد: در آن زمان پنبه را به عنوان ماده اولیه، کیلویی ۲۵۰ تومان می‌خریدیم، اما در حال حاضر به بیش از ۱۶۰۰ تومان رسیده است. در دهه گذشته حقوق کارگر ۱۰ برابر و قیمت پنبه، مواد اولیه، آب و برق به میزان زیادی افزایش یافته و محصولات ما به دلیل قیمت تمام شده بالا، قدرت رقابت پذیری را از دست داده‌اند. این در حالی است که کشورهایی همچون ترکیه، پاکستان و چین به این میزان تورم نداشته و هزینه دستمزد کارگران و مواد اولیه‌شان گران نشده و در نتیجه قیمت تمام شده محصولات آنها نیز افزایش نیافته است. در ایران تورم‌های سالانه باعث افزایش قیمت تمام شده محصولات تولیدی می‌شود.
این صنعتگر برق مصرفی کارخانه‌ها را یکی از عوامل مهم در تعیین قیمت تمام شده محصولات دانست. ایشان افزود: این در حالی است که دولت چین به کارخانه‌های نساجی‌اش پنج روز در هفته برق رایگان می‌دهد تا آنها بتوانند با کاهش قیمت تمام شده، محصولات خود را حتی به کشور ما صادر کنند. همچنین کارخانه‌های چینی سالانه ۳۶۵ روز به کارگران خود حقوق داده و حدود ۳۶۰ روز کار می‌کنند، اما ما سالانه ۴۵۰ روز حقوق می‌دهیم، اما تنها حدود ۲۵۰ روز کار می‌کنیم.
به گفته ایشان در حال حاضر دولت برای واردات پنبه به عنوان مواد اولیه صنعت ۱۵% عوارض گمرکی می‌گیرد، اما در کشورهای رقیب مانند آمریکا و چین، دولت ۲۰% یارانه به پنبه کاران می‌دهد تا آن را ارزان‌تر به کارخانه‌های نساجی بفروشند. بنابراین برای خرید پنبه ما ۳۵% هزینه بیشتری از آنها می‌پردازیم، یعنی اگر آنها پنبه را کیلویی ۱۰۰ تومان بخرند، برای ما ۱۳۵ تومان تمام می‌شود و به همین دلیل توان رقابت با آنها را نداریم.
او با بیان این که بیش از ۸۰ کارخانه پتو داشتیم که حدود ۷۵ مورد آنها تعطیل شده است، افزود: قیمت تمام شده آنها گران و پتوهای وارداتی ارزان‌تر هستند. حال برای ورود دوباره به بازارهای جهانی باید علاوه بر افزایش کیفیت و طرح، قیمت تمام شده محصولات کاهش یافته و محصولات تولیدی رقابت‌پذیر شوند.
وی تصریح کرد: برای نجات صنعت نساجی، باید هرچه سریع‌تر وارد سازمان تجارت جهانی (WTO) شویم که برای این کارراهی جز رقابت‌پذیرکردن محصولاتمان نداریم.