چین با پول نفت ایران چه می‌کند؟
تحریم ایران، فرصت مناسبی برای چین فراهم ساخته است؛ فرصتی که ممکن است به ضرر ایران و به سود چین تمام شود. در شرایط تحریم، اتکا به کشورهای دیگر همچون سمی کشنده است و هر چند به ظاهر و کوتاه مدت همچون مرهمی است، هر نوع مرهمی خوب نیست؛ راستی چین با پول نفت ایران چه می‌کند؟
تحریم ایران فرصت مناسبی برای چین فراهم ساخته است، فرصتی که ممکن است به ضرر ایران و به سود چین پایان یابد و این، ضرورت وابستگی به از بین بردن تحریم توسط دولت چین را به ما گوشزد می‌کند؛ به این معنا که خود باید با تحریم برخورد جدی کنیم، نه این متکی به کشورهای دیگر برای رفع مشکل تحریم خود باشیم، چرا که در این صورت بر مشکلات کنونی افزوده شده و هر چند در ظاهر و کوتاه مدت همچون مرهمی است، هر نوع مرهمی خوب نیست. گاهی مواد مخدر را به جای مرهم اشتباه گرفته و نتیجه آن می‌شود که دشمنان می‌خواهند.
به گزارش «تابناک» به نقل از دیلی تلگراف، دولت چین به جای پرداخت پول نفت به ایران، معامله تهاتری را برگزیده است؛ به این معنا، پولی که دولت چین باید برای خرید نفت به ایران پرداخت کند، در بانک‌های خود ذخیره کرده و با آن، کالاها و مواد مورد نیاز ایران را خریداری می‌کند و به ایران می‌فرستد.
هر چند این روزنامه انگلیسی این روش را، راه مناسبی برای دور زدن تحریم علیه ایران می‌خواند، گویا ادامه این روند، مسیر توسعه یافتگی اقتصاد ایران را خدشه‌دار کرده و به نفع توسعه یافته‌تر شدن چین ختم بشود؛ این همان چیزی است که تحریم به دنبال آن بود؛ عقب انداختن اقتصاد ایران در حوزه دانش و تکنولوژی و به دنبال آن، تولید بومی.
نیروی انسانی، سرمایه، اطلاعات و تکنولوژی، چهار سنگ بنا و ابزار اصلی توسعه به شمار می‌رود. در این میان، انسان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. انسان محور توسعه، هدف توسعه و ابزار اصلی توسعه است.
انسان بدون سرمایه می‌تواند مطرح باشد، ولی سرمایه بدون تعلق به انسان با نبود سرمایه یکی است. اطللاعات ذاتا ماهیتی وابسته به انسان دارد و در نسبت با او تعریف می‌شود. تکنولوژی چیزی جز حاصل فرآورش اطلاعات و سرمایه توسط استعداد و تلاش انسان نیست.
اگر با این مقدمه کوتاه به روش معامله جدید نگاه کنیم، درمی‌یابیم آنچه در درون به نام تولید داخلی به فروش می‌رسد، حاصل سرمایه، اطلاعات، تکنولوژی و نیروی انسانی چینی بوده و نقش ایران، تنها خام فروشی بوده است. مسلم است که این روند بر توسعه یافتگی چین افزوده و اقتصاد ایران را روز به روز وابسته‌تر و ضربه‌پذیرتر از تحریم می‌کند.
بنابراین، بهتر است ایران به جای این روند در جای بهتری سرمایه‌گذاری کند و پول‌ها را صرف ارتقا و رونق اقتصاد‌های کشور دیگر نکند و با تبدیل سرمایه انسانی به سرمایه اجتماعی از راه گسترس مراکز تحقیق و توسعه، به انتقال با شعور تکنولوژی و گسترش شرکت‌های کوچک مقیاس (دویست نفری)، مانند تایوان و چین کمک کند.
