نساجی که مازندران را زنده کرد، در اغماست
در کنار فروشگاه های کفش ملی، فروشگاه های نساجی مازندران حتی در دورافتاده ترین شهرستان های کشور نمایندگی داشت. گرچه هنوز فروشگاه های کفش ملی و بلادر شهرستان ها زنده مانده اند، اما نمایندگی های فروش نساجی مازندران و حتی تابلوی سردر آن مغازه ها کاملااز بین رفته اند.
نساجی مازندران به غیر از فروشگاهی زیر صد متری در خیابان ساری (امیر مازندرانی) قائمشهر دیگر در کشور شعبه ای ندارد. این کارخانه سال ۱۳۳۶ در زمینی به مساحت تقریبی ۳۰ هکتار در شرق قائمشهر (شاهی سابق) ایجاد شد تا منسوجات پرده ای، ملحفه ای، پیراهنی، فاستونی و… را به تولید برساند. هزینه این واحد تولیدی بزرگ صنعتی از محل اعتبارات دولتی تامین شد. نساجی مازندران از سه کارخانه شماره یک، دو و سه تشکیل شده بود. در شماره یک واحد چیت سازی بود. در شماره دو منسوجات پرده ای، ملحفه ای، پیراهنی، فاستونی و… به تولید می رسید و کارخانه شماره سه که سال ۱۳۵۶ از محل سرمایه شرکت و با مشارکت بانک صنعت و معدن به بهره برداری رسید، برای تولید نخ و منسوجات نخی و مصنوعی به کار گرفته شد.
نساجی مازندران که روزگاری شمال کشور را به قطب نساجی کشور تبدیل کرده بود، اکنون به خاطره تبدیل شده است؛ خاطره ای که انگار نمی خواهد دوباره به دنیای حقیقی بیاید. نساجی مازندران، قائمشهر را تبدیل به شهری بزرگ کرد تا به غیر از مازندرانی ها کارگرانی از سراسر کشور به این شهرستان هجوم آورده و در آنجا سکنی گزینند تا به برکت وجود این کارخانه روزی خود و خانواده شان را دشت کنند.
سیر حرکت در نساجی مازندران به گونه ای بوده که با فرسودگی ماشین آلات، بخش های مختلف این سه کارخانه تعطیل شده و همواره قائمشهر را به محل اعتراض کارگران کارخانه نساجی تبدیل کرده است. شاید کمتر خانواده ای را در این شهرستان بتوان پیدا کرد که عضوی از آن در کارخانه نساجی فعالیت نداشته است، اما این کارخانه اکنون تنها گونی و کنف تولید می کند تا عملابرند نساجی مازندران همچون دیگر برندهای به جامانده از گذشته به چشم خویشتن ببیند که جانش می رود.
