از دل فرش پولادین تا مسافرکشی در خیابان/دستان بانوی فرشباف بیجاری به فرمان تاکسی رسید

بانوی هنرمند بیجاری پس از طی کردن وقت بسیار بر روی هنر زیبا و ماندگار فرش بافی و به دلیل بی توجهی ها به وی و سایر هنرمندان صنعتگر شاغل در این عرصه، برای کسب درآمد از دل فرش پولادین گذشت و به تاکسیرانی و جابجایی مسافر روی آورده است و این روزها در خیابان های بیجار مسافر جابجا می کند.

به گزارش خبرنگار مهر، روزگاری فرش پولادین بیجار این هنر دست ظریفکاران فرش باف بیجاری، در میان سایر فرش های ایران و جهان ارزش و اعتباری داشت و خودش به تنهایی زینت کاخ های و منازل اعیان نشین بود، هنر دستی که پول حاصل از فروش آن برکت اکثر سفره خانواده های بیجاری بود.

فرش بیجار که به سوغات و افتخار بام ایران شهرت یافته است، بافته شده دست بافندگان ماهری است که با آمیخته کردن هنر و احساس و همکاری چشم و دل و دست سرانگشتان خود آنچنان گره های ظریف و دل ربایی و در عین حال دارای استحکام بر تار و پود این چله نقش می زنند که ظرافت و زیبایی آن و استحکامش موجب شهرت جهانی فرش بیجار شد.

فرش بیجار، از فرش های است که از شهرت جهانی خاصی برخوردار است و هر ایرانی برای یک بار هم شده است نام آن را شنیده و آن را با تمامی زیبایی و داشتن نقشه های بی نظیر دوست دارند، علاوه برآن در خارج از کشور نیز افرادی هستند که از خریداران فرش بیجار بوده و علاقه وافری به آن دارند .

با گذشت سالها فرش بیجار نیز از دل خانواده های این شهر رخت بر بست و به دلیل بی توجهی ها از یک سو و همچنین وارد شدن تولیدات صنعتی بازار فرش بیجار را با رکود مواجه ساخت و به همین دلیل است که هر روز از شمار بافندگان فرش دست باف در بیجار کاسته می شود.

این جوان با ذوق و هنرمند بیجاری از سن کودکی در کنار خانواده اش در کنار دار قالی می نشست علاقه خاصی به این هنر زیبا پیدا کرد و تصمیم گرفت تحصیلات خود را در زمینه فرش بافی ادامه دهد اما پس از طی کردن عمری بر روی این هنر زیبا و ماندگار به خاطر مشکلات متعدد تصمیم گرفت برای گذراندن امرار معاش خود به شغل تاکسیرانی روی بیاورد

خدیجه شریفی بافنده هنرمند بیجاری است که شوق و ذوقش به فرش بافی زبانزد است اما هیچ گاه ذوقش و عشقش مورد توجه قرار نگرفت و نیازهای روزمره زندگی دستان وی را به فرمان ماشین کشاند و این هنرمند بیجار این روزها با جابجا کردن مسافر به فکر تامین نیازهای زندگی خود است.

این جوان هنرمند بیجاری در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به علاقه اش به هنر فرشبافی بیان کرد: از نوجوانی به آموختن فرش پرداختم و با توجه به علاقه وافری که به فرش بیجار داشتم تصمیم گرفتم به تحصیل در این زمینه بپردازم پس از فارغ التحصیلی در مقطع کارشناسی به دلیل مشکلات متعدد و بالاخص در حرفه فرشبافی کم کم تصمیم گرفتم تا از این حرفه بگذرم و به شغل تاکسیرانی روی بیاورم.

وی به وضعیت اقتصادی شهرستان بیجار اشاره کرد و افزود: مردم دیار گروس از لحاظ اقتصادی مردمانی ضعیف هستند اما این هنر ارزشمند را که از دیرباز برایشان به ارث رسیده را همچنان حفظ کرده اند.

شریفی از شغل فرشبافی به عنوان مشاغل سخت در جامعه یاد می کند و می گوید: حمایت از بافندگان به ویژه در حوزه پرداخت تسهیلات و پوشش بیمه ای و به روز کردن دارهای قالی می تواند نقطه امید و عطفی برای افزایش تولید و اشتغالزایی باشد ولی متاسفانه این بخش ها زیاد مورد توجه قرار نمی گیرند.

سال گذشته در شهر سنندج نمایشگاه فرش بر پا شد که توانستم با همکاری اداره بازرگانی بیجار در این نمایشگاه حضور پیدا کنم خوشبختانه غرفه عرضه و نمایش فرش بیجار با استقبال بی نظیری همراه بود، امید است با همکاری و هماهنگی های آتی بستر مناسبی جهت شرکت در نمایشگاه های بیشتر بخصوص نمایشگاه تهران فراهم شود چرا که گام موثری در عرضه و شناساندن فرش بیجار خواهد بود، بعلاوه ارتباط با تاجران بزرگ فرش و همکاری با آنان گام بلندی در ترویج و عرضه فرش در جهان و بخصوص اروپا برداشته خواهدشد.

شریفی در ادامه گفتگوی خود به مشکلات پیش روی در عرضه و تولید فرش بیجار اشاره می کند و معتقد است: بالا رفتن قیمت مواد اولیه در تولید و کیفیت فرش بیجارخلل وارد کرده اما با توجه به علاقه شدیدی که به فرش بافی دارم در یک ایده ابتکاری اقدام به برگزاری کلاس های آموزشی فرش بافی و به بافی در شهر و روستا نمودم که در این راستا جهاد دانشگاهی و اداره بازرگانی بیشترین همکاری را بنده داشته اند و امیدوارم که برگزاری چنین کلاسهای در احیای این هنر اصیل شهرستان بیجار موثر واقع شود.

بانوی هنرمند بیجاری در پایان سخنان خود می گوید: جوانان تحصیل کرده ما باید منتظر این فرصت نباشند که حتما با توجه به تحصیلات خود در کارهای دولتی استخدام شوند، چرا که با داشتن پشتکار و ایده های مختلف می توان دارای یک منبع درآمد بود و برای دیگران و خود اشتغالزایی کرد.

در گذشته تمامی مصالح و ابزار کار فرش بافی در بیجار اعم از طراحی، نقاشی، چله اندازی یا برپاکردن دار قالی و تهیه خامه و تار و پود و رنگرزی آنها توسط خود اساتید بیجاری انجام می گرفت و خود طراحان از افرادی بودند که بافندگان را از همان ابتدا تا پائین آوردن قالی بافته شده از دار راهنمایی و کمک می کردند تا این فرش و هنر دست بافنده بیجاری بدون کمترین نقص و خسارت پائین بیاید و به بازار عرضه شود.

اما امروزه دیگر سراغی از رونق قبلی فرش بیجار، فرشی که نگین خانه های بیجاری و موزه فرش ایران بود نیست، دیگر نقاشان و طراحان برجسته به دلیل کسادی رونق بازار داخلی و خارجی و وجود رنگ های شیمایی غیر ثابت به جای رنگ های گیاهی و سنتی وجود طراحانی که فقط کپی ناشیانه ای از طرح و نقشه استادان قبلی را به دلیل عدم توانائی و نداشتن سلیقه ارائه می دهند، نمی توانن مانند سابق به فعالیت خود ادامه دهند.