تعرفه واردات پنبه، مانعی در مسیر رونق صنعت نساجی ایران

صنعت نساجی ایران با وجود پیشینه تاریخی و ظرفیت‌های بالای اشتغال‌زایی، امروز با چالش‌های متعددی دست‌وپنجه نرم می‌کند که یکی از مهم‌ترین آنها، تعرفه‌گذاری بر واردات پنبه است. در حالی که تولید پنبه داخلی تنها ۳۰ درصد نیاز کشور را پوشش می‌دهد، همچنان ۷۰ درصد مابقی باید از طریق واردات تامین شود، اما تعرفه‌های موجود بر این واردات، توان رقابت را از تولیدکنندگان داخلی گرفته است.

در شرایطی که بسیاری از کشورهای جهان برای حمایت از صنایع نساجی خود، سیاست‌های تشویقی و سوبسیدهای ویژه به این بخش اختصاص می‌دهند، در ایران هزینه تأمین مواد اولیه‌ای همچون پنبه با موانع تعرفه‌ای و ارزی مواجه است. این در حالی است که رقبای منطقه‌ای همچون ترکیه و چین با بهره‌گیری از ماشین‌آلات مدرن و سیاست‌های حمایتی، سهم بزرگی از بازارهای منطقه از جمله ایران را در اختیار گرفته‌اند.

نمونه بارز این سیاست‌ها، اقدام دولت ترکیه است که برای تولیدکنندگان خود ۷۵ درصد هزینه ایجاد نمایندگی در ایران را پرداخت می‌کند تا از بازار ۸۰ میلیونی کشور بهره‌برداری کنند. این در حالی است که صنعت نساجی ایران همچنان با ماشین‌آلات فرسوده و قدیمی به تولید ادامه می‌دهد؛ تجهیزاتی که نه تنها کیفیت و ظرافت لازم برای رقابت را ندارند، بلکه توان پاسخگویی به نیازهای متنوع بازارهای داخلی و صادراتی را نیز از بین برده‌اند.

از سوی دیگر، عدم تامین مواد اولیه کافی، ضعف در نوسازی خطوط تولید، و بی‌توجهی سیاستگذاران به ظرفیت‌های اشتغال‌زایی نساجی، موجب شده این صنعت استراتژیک، علیرغم ظرفیت‌های بی‌نظیر، به حاشیه رانده شود. متاسفانه در سال‌های اخیر، برنامه‌ای جامع و موثر برای احیای این صنعت در سطح ملی دیده نمی‌شود و دولت‌ها از پتانسیل عظیم نساجی در اشتغال و رشد اقتصادی غافل مانده‌اند.

برای خروج از این وضعیت، رفع موانع واردات پنبه با تعرفه‌های پایین یا صفر، حمایت مالی و تسهیلاتی برای نوسازی ماشین‌آلات و سرمایه‌گذاری در بخش‌های بالادستی مانند پنبه‌کاری، گام‌های ضروری و فوری هستند. بی‌توجهی به این موارد، نه تنها صنعت نساجی را با تهدید نابودی مواجه می‌کند، بلکه فرصت‌های ارزشمند اشتغال و صادرات را به راحتی به کشورهای رقیب واگذار می‌کند.

برای مشاهده جدیدترین اخبار صفحه اینستاگرام مجله نساجی کهن را دنبال کنید.