روزگار قالیبافان بد است / قالیبافان حصیر نشین شوط

پایین بودن سطح درآمد بافندگی و عدم ارزشمندی این شغل در جامعه سبب نارضایتی بافندگان از این شغل شده و متأسفانه به احساس حقارت بافندگان منتهی شده است.

قالی ایران که روزگاری ضرب المثلی برای افزایش کیفیت با گذشت زمان بود امروز خود اسیر مشکلات و موانع گوناگون شده و این هنر کهن که از آن به عنوان پایه تاریخی اقتصاد یاد می شود در حال فراموشی است.

به گزارش اروم نیوز؛ بدون تردید فرش دستباف که به عنوان یکی از بی نظیرترین هنرهای دستی جهان مطرح است و همچنان در بسیاری از منازل عربی، غربی و آمریکایی یکی از مهمترین شاخصه های لوکس بودن یک عمارت و خانه وجود یک فرش ایرانی در این مکانهاست و درحالیکه غربی ها به بودن یک قطعه فرش ایرانی در خانه هایشان به خود می بالند این روزها در کارگاه های قالی بافی شهرمان این هنر هر روز روزگار بدتری را پیدا می کند.

فرش دستباف هر چه کهنه تر باشد نرخ آن بیشتر می شود و به واقع این نشان از همان ضرب المثل قدیمی دارد که هر چه این فرش پا بخورد از ارزش بالاتری برخوردار می شود است.

اما اکنون خانه ها مملو از فرشهای ماشینی بافت اصفهان، یزد و تبریز و کاشان است و کمتر کسی را از نسل جدید می توان دید که دار قالی را از نزدیک دیده باشد.

یک بافنده فرش گفت: پایین بودن سطح درآمد بافندگی و عدم ارزشمندی این شغل در جامعه سبب نارضایتی بافندگان از این شغل شده و متأسفانه به احساس حقارت بافندگان منتهی شده است.

وی افزود: قالی بافی شغل بسیار پر زحمتی است و از سوی دیگر به دلیل بیماری‌های تنفسی که به همراه دارد و سبک سنتی آن مشکلات بسیار زیادی را به دنبال دارد.

وی ضمن یادآوری نقش واسطه‌ها و دلالان در بازار فرش اظهار داشت: دلالان نقش محرکی در بازار تولید فرش ایفا می‌کنند و باعث می‌شوند که درآمد و سودکمتری عاید تولید کننده فرش شود.

وی با تأکید بر این نکته که باید مهم‎ترین چالش مسئولان ارزش‌گذاری و اعطاء تسهیلات ویژه به فعالان عرصه فرش و احیای این هنر ناب باشد، خاطرنشان کرد: افراد هنرمندی که توانایی بافندگی دارند باید به این شغل افتخار کنند چرا که میراث هنری عظیمی را با خود دارند و مسئولان باید برای بهتر شدن ذهنیت مردم جامعه نسبت به بافندگی تلاش کنند.

چرا مسئولان به احیاء قالی اهمیت نمی دهند

این درحالی است که این هنر بی نظیر می تواند اقتصاد شهرمان را که هم اکنون با خشکسالی دست به گریبان است متحول کند اما اینکه چرا هیچ قدمی برای این امر مهم تاکنون در شهرستان شوط برداشته نشده است سوال مهمی است که باید از مسئولان پرسید.

بی توجهی به این صنعت و عدم حمایت از قالی بافان و صادرکنندگان فرش موجب شده است که این فرش هم اکنون در استان و شهرستانمان غریب و کم یاب شود.

این درحالی است که مسئولان شهرستان ساعتها دور یکدیگر در شورای اقتصاد، اشتغال، خشکسالی و دهها جلسه دیگر جمع می شوند و در این جلسه ها حتی یک نفر هم پیشنهاد احیاء مجدد این صنعت سودآور و کهن را که در رگ و خون قالیبافان جاری است را نمی دهد و کسی از این صنعت حمایت نمی کند.

یک سوال از مسئولان شوط

امروز باید گفت که حال دستبافان فرش بد است و متاسفانه هیچ نشست تخصصی از سوی مسئولان در این زمینه تشکیل نمی شود باید از مسئولان اتاق بازرگانی و بخش تجارت شوط پرسید برنامه مدون شما برای احیاء این هنرچیست و تا کنون فارغ از مسائل سیاسی برای نجات پایه اقتصاد شهرمان چه کرده اید.

ناگفته ها تمام ناشدنی است. شرمنده چهره های مهربان شان هستیم که کاری جز رساندن این حرف ها به گوش مردم و مدیران نمی توانیم برایشان بکنیم