زمینگیری نساجی با افزایش قاچاق
اعداد و ارقام گفته شده در برنامه راهبردی توسعه صنعت نساجی و پوشاک، ظرفیت اسمی یا عملی نیست. یکی از اهداف این برنامه راهبردی در صنعت نساجی این است که کشور ما در ۱۰ سال آینده باید به مقام سوم منطقه و پنجاهم دنیا برسد.
اگر همین واحدهای موجود که با ظرفیت پایین درحال تولید هستند کمی از طرف دولت حمایت شوند به راحتی می توانیم رتبه حتی بالاتری را در زمان کمتری به دست آوریم ضمن اینکه رتبه ما درحال حاضر معین نشده است. به طور مثال در بخش فرش وضعیت موجود ۸۰میلیون متر مربع اعلام شده در حالی که اکنون بین ۱۵۰ تا ۱۶۰ میلیون مترمربع ظرفیت تولید و ۱۲۰ میلیون مترمربع ظرفیت عملی در کارخانه ها موجود است که توسط انجمن صنایع نساجی تخمین زده شده است. متاسفانه هیچ گاه آمار و اطلاعات دقیقی به علت هراس از سازمان امور مالیاتی و بعضی ملاحظات ارائه نمی شود و آمارها قابل اتکا نیست. همچنین در برنامه راهبردی برای ایجاد هر شغل در صنعت نساجی رقم ۱۲۰ میلیون تومان پیش بینی شده در صورتی که درحال حاضر هزینه ایجاد هر فرصت شغلی در صنعت نساجی کمتر از ۳۵ میلیون تومان است اما در مقابل آن در صنعت پتروشیمی برای ایجاد هر شغل به ۷۰۰ تا ۹۰۰ هزار دلار سرمایه گذاری نیاز است که با این مبلغ می توان تعداد زیادی شغل در صنعت نساجی ایجاد کرد. گفتنی است؛ اگر کمی در ایجاد اعتبار و تسهیلات کمک حال تولیدکنندگان باشیم و نرخ تسهیلات را که به صورت اسمی ۲۱درصد اما در عمل ۳۰ درصد است کاهش دهیم، کمک بسیار بزرگی به صنعتگران این بخش کرده ایم.
همچنین میزان تولید واحدهای ریسندگی در سال ۹۳ در برنامه راهبردی حدود ۲۰۰ هزار تن اعلام شده که براساس پیش بینی ها باید به این رقم تا ۲ سال آینده ۱۵ هزار تن افزوده شود در حالی که این ۱۵ هزار تن با ایجاد ۲ واحد جدید قابل دسترسی است. براساس این برنامه قرار است در ۱۰ سال آینده ۲۹۰ هزار تن تولید داشته باشیم در حالی که اکنون بسیاری از طرح ها و پروژه ها مراحل پایانی را طی می کنند که با شروع به کار آنها یا افزایش بهره وری واحدهای موجود ارقام بالاتری قابل حصول است. جایگاه صنعت نساجی خیلی بالاتر از آن است که درحال حاضر در آن قرار دارد، کشور ما در صنعت نساجی از مواد اولیه آن که نفت بوده تا آخرین حلقه این زنجیره که پوشاک یا فرش است هیچ وابستگی به هیچ جایی ندارد و تمام امکانات تولید را داراست و در شرایط کنونی از این لحاظ کشور ما در هیچ صنعتی این مزیت نسبی را دارا نیست. نگاه دولت باید به صنعت نساجی تغییر کند. یکی از مشکلات صنعت نساجی در کشور بالا بودن قیمت تمام شده آن است. مشکلات زیادی در مسیر تولید وجود دارد که اهم آن «فشار سازمان امور مالیاتی و تامین اجتماعی و محیط زیست و مسئله قاچاق است». همانطور که رییس گمرک کشور اعلام کرد، پایگاه های قاچاق در کشور بسیار زیاد شده و امکان مقابله با آن وجود ندارد مگر آنکه در این مراکز کار و واحدهای تولیدی در این مرزها ایجاد شود. همچنین براساس اعلام گمرک، کل واردات کشور در سال گذشته حدود ۵۲ میلیارد دلار بود و حدود ۵۰ درصد این رقم قاچاق است. حتی ممکن است این آمار از این هم بالاتر باشد زیرا حدود ۱۰ سال است که میزان قاچاق ۲۵میلیارد دلار اعلام می شود در حالی که در این ۱۰ سال طبیعتا رقم بالاتر از این شده است. مسئله قاچاق در صنعت نساجی غوغا و تولیدکنندگان ما را زمینگیر کرده است.
