“لنگ” پارچه ای بدون تاریخ انقضا
یک ضرب المثل قدیمی ایرانی با این مضمون که ” همه چیز نوش خوبه، دوست کهنش” وجود دارد. بدون شک همگی شما این مثل را بارها و بارها در طی جریان روزگار از دوستان و بزرگتر هایتان شنیده اید و با مفهوم آن که اشاره به تقابل ارزش های نو و کهنه دارد به خوبی آشنا هستید. در بدنه این ضرب المثل، کالاهای نو و جدید، کارآمد شناخته می شوند و در مقابل دوست با ارزش را نوع قدیمی و کهنه آن معرفی می نماید. نمونه بارز این ضرب المثل را امروزه با آمدن گوشی های تلفن همراه مدرن، کامپیوتر های به روز و اتومبیل های جدید به بازار به راحتی می توان مشاهده نمود. هر یک از این وسایل با آمدنشام به نوعی محصول قبلی راتحت الشعاع قرار می دهند و باعث از رونق افتادن مدل قدیمی می شوند. آنچه ما در اینجا به طور اخص با آن اشاره خواهیم نمود مخالفت با نیمه اول این مثل قدیمی است. ما همچنین معتقد به این هستیم که همیشه ضرب المثل “نو که میاد به بازار، کهنه میشه دل آزار” نیز صادق نخواهد بود.
معیار این ادعا پارچه ای است که معرف حضور تمامی ایرانیان می باشد. این پارچه اسم ساده ای دارد. نام آن “لنگ” است. پارچه ای بی ادعا و کار آمد. پارچه ای لطیف که به جهت طرح بافتی نیز بسیار زیبا می باشد. شاید زیبایی آن در مقایل بسیاری از پارچه های مدرن امروزی قابل مقایسه نباشد ولی بدون شک طراحی آن روزی افتخار ایرانی بوده. متاسفانه دیدگاه های مختلف از جمله دیدگاه موجود در ضرب المثل یاد شده منجر گردیده تا نمونه های متعددی همچون این پارچه با ارزش ایرانی که در سال های دور وجه تمایز ایرانیان از دیگر مردم دیگر سرزمین ها بوده، امروزه کاملا به دست فراموشی سپرده شود. لنگ در سال های اخیر در کشورمان تنها به عنوان پارچه ای جهت تمییز کردن سطوح و شیشه ها استفاده می شود؛ این در حالی است که در چند مورد محدود در خارج از کشور، برخی طراحان لباس با توجه به علاقه به فرهنگ و سنت ایرانی، خود را موظف به استفاده از آن در طراحی لباس هایشان نمودند. یکی از افرادی که در این زمینه در سال های گذشته پیش قدم بوده است آقای نیما بهنود می باشد که بدون شک قدم مفیدی در زنده نگاه داشته شدن این پارچه ایفا نمودند و منجر گردیدند تا برخی دیگر از طراحان لباس ایرانی نیز به نوعی از این پارچه به طور مختصر و جزئی در طراحی های خود استفاده نمایند.
البته باید این نکته را نیز در نظر داشته باشیم که یک طراح دکوراسیون و یا طراح لباس محصولی را می بایست طراحی نماید که مخاطبان وی این طرح را بپسندند و به نوعی باعث درآمد زایی برای طراح گردد. بدون شک برای این دیدگاه نیز پاسخ روشنی وجود دارد. به طور کل برای یک طراح همیشه مواردی به عنوان کارهای به اصطلاح دلی وجود دارد که ارزش مادی نخواهند داشت و طراح می تواند با نگاهی هنری قدم های مفیدی را در این زمینه ها بردارد. از این رو ما نیز این وظیفه را بر روی دوش خود احساس نمودیم و برای زنده نگاه داشته شدن و احیای پارچه لنگ با طراحی دو مدل کراوات وارد عمل شدیم. اعتقاد ما بر این است که طراحان محترم لباس می توانند با خلق ایده های خوب و کارامد منسوجات سنتی ایران و از جمله آن لنگ که شدیدا در معرض فراموشی می باشند را زنده نگه دارند. به امید آنکه تا پیش از وارد عمل شدن ضرب المثل “زود دیر می شود” قدم های پر باری در این زمینه برداشته شود .
نوشته : مسعود طالاری
