نماسازی ساختمان با استفاده از الیاف طبیعی

طراحان شهری همواره بر استفاده از پرده و کرکره به منظور  جلوگیری از نور خورشید و در عین حال فراهم آوردن تهویه و حریم خصوصی برای ساختمان ها تأکید داشته اند. اخیراً یک گروه از معماران تایلندی، شیوه سنتی و بومی تری را برای انجام این کار یافته اند. فراوانی موز در تایلند استفاده از الیاف محکم آن را به عنوان مصالح ساختمانی در این کشور ممکن ساخته است.

در سال ۲۰۰۸ از گروه معماری Architectkidd خواسته شد تا یک نمای معماری برای یک ساختمان مسکونی در بانکوک طراحی کنند. این گروه بر مصالح و الیاف طبیعی متمرکز شدند. آنها تصمیم گرفتند نمای بیرونی ساختمان را با نوع خاصی از گیاه موز بپوشانند که از استحکام خوبی برخوردار است. به همین منظور اعضای گروه به مناطق اطراف بانکوک رفته و روش های سنتی کاشت و پردازش گیاهانی که در بافت سبد، حصیر و دیگر مصارف خانگی کاربرد داشتند را فراگرفتند. آنها پس از انجام تحقیقات، تصمیم به استفاده از روش بافت دولایه گرفتند. بافت دولایه از استحکام کافی برای کاربرد معماری و ظاهر زیبا به عنوان سایه بان برخوردار بود. سپس فیبرهای موز به شکلهای مختلف و به تعداد صفحات مورد نیاز، یافته شده و در نمای خارجی ساختمان نصب شد. نتیجه یک نمای دست ساز کاملاً زیبا، طبیعی و بومی است که با طراحی مدرن ساختمان ادغام شده همچنین موجب خنک نگه داشتن ساختمان می شود.

بلوارهای ریسمانی در شیکاگو

در پایان قرن نوزدهم طراحی در شیکاگو ارایه شد که به موجب آن هفت بوستان عمده را با شبکه ای از بلوارهای حدود ۴۲ کیلومتری به هم مرتبط می ساخت. براساس این طرح، بلوارها و بوستان ها گرداگرد شهر را فرا گرفتند تا به اصطلاح یک گردنبند سبز زمردی ایجاد کنند. آن طرح تا حد زیادی موفق بود و هنوز هم امروزه با استفاده از تصاویر ماهواره ای قابل رویت است.

در ژانویه ۲۰۱۱ گروه معماری Mas Studio همایش جدیدی را برگزار کرد که طراحان را به چالش وامی داشت تا گردنبند سبز زمردی و سیستم بلوارها را مجدداً مورد ارزیابی قرار دهند. در این همایش از شرکت کنندگان خواسته شد با توجه به مقیاس های شهری، چارچوبی را برای کل سیستم بلوارها پیشنهاد دهند و عوامل تاثیرگذار بر کاربران احتمالی را در مقیاس کوچکتر مشخص کرده و راه حل هایی در این خصوص ارایه دهند. در این رقابت پیشنهادهای متعددی از جمله کشاورزی پایدار شهری خطوط تراموای دایره ای منظره سازی و مزارع انرژی تجدیدپذیر ارایه شد. گروه معماری DoUC بر پر کردن گردنبند سبز زمردی شیکاگو، با چارچوبی از تیرها، ستون ها ریسمان ها و وزنه ها معطوف شد.

اگر هدف این است که مردم به بلوارها روی بیاورند، انتظار انجام چه نوع فعالیت هایی را در آنجا دارند؟ اولین اقدام گروه معماری DoUC این بود که این فضاهای بدون استفاده را به یک فضای کارآمد تبدیل کند و در نبود چیزی برای انجام دادن، بتواند هر نوع فعالیتی را که مردم به آن نیاز دارند در اختیارشان بگذارد. اما آیا این شیوه درست است؟ پویش منظره خیابان ها توسط گوگل تا کنون زمین های بازی، زمین های ورزشی، نیمکت ها و میزهایی که کاملاً خالی اند را نشان داده است. موقعی که تسهیلات برنامه ریزی شده مورد استفاده قرار میگیرند، پویایی و نشاط خاصی را به فضا می بخشد اما موقعی که این تسهیلات خالی و بدون استفاده باقی می مانند، سرد و بی روح به نظر می رسد و تنها تصاویری از تخصیص نادرست سرمایه هستند. چرا باید بلوارها را با تسهیلات برنامه ریزی شده پر کنیم. درحالی که تنها بخش کوچکی از آن ممکن است در یک زمان مشخص مورد استفاده قرار گیرد؟ این نبود برنامه ریزی ما را به قلب یک مفهوم طراحی سوق میدهد که خود سرشار از نبود قطعیت است. چه می شد اگر مردم می توانستند خودشان نوع زیر ساختهایی را که مایلند در بلوارها مورد استفاده قرار بگیرد انتخاب کنند؟ چه می شد اگر یک سیستم ذخیره وجود می داشت تا تسهیلاتی که مورد استفاده قرار نمیگیرند کنار گذاشته میشدند و بلوارها تمیز و مرتب می شدند؟ چه میشد اگر این سیستم از چشم انداز خاصی برخوردار می بود و مردم را جذب این مکان ها میکرد؟

نظریه بلوارهای ریسمانی، تلاش میکند تا با ایجاد یک چارچوب فیزیکی، تسهیلاتی را با قابلیت جابجایی در آن جای دهد به گونه ای که این تسهیلات آزادانه بتوانند مورد استفاده قرار بگیرند و از دسترس افرادی که در بلوارها پرسه می زنند دور باشند. هر یک از این بلوارهای ریسمانی با استفاده از خطوط هندسی مختلف و از طریق ریسمان های فانتزی و جذاب طراحی شده اند که می توانند فضای سرگرمی و تفریحی منحصر به فردی را برای عابران و بازدیدکنندگان به ارمغان آورند. در طرح بلوارهای ریسمانی ستون ها، تیرها، قرقره ها، ریسمان ها و وزنه ها با همکاری هم تسهیلاتی مانند صندلی، نیمکت، تجهیزات زمین بازی، میز پیک نیک، میزهای شطرنج، میز پینگ پنگ و هر آنچه مورد نظر است را سه متر بالاتر از بلوار نگه میدارند تا زمانی که کاربر آنها را پایین بیاورد. این دقیقاً مشابه ورود به بازار یا نمایشگاه کالاهای سنتی است؛ جایی که کالاها از سقف آویزان شده اند.

زمانی که هیچ فعالیتی انجام نمیگیرد، مسیر صافی پر از ریسمان با وزنه های مختلف برای ایجاد تعادل در آیلند میانی این بلوارها بوجود می آید در صورت انجام چندین فعالیت به طور همزمان، تسهیلات و اشیاء مختلف با کمک ریسمان ها بر روی زمین پدیدار و چشم انداز  رو به آسمان  صاف و روشن می شود. به این ترتیب، تئوری بلوارهای ریسمانی با ادغام یک سیستم ذخیره سازی که با فضای محدود بلوار همخوانی دارد، یک روش مجازی برای مقابله با عدم برنامه ریزی ارایه می دهد.