نمایشگاه فرش ماشینی تهران؛ رویدادی که ارزش خود را از دست داده است

صنعت فرش ماشینی ایران، یکی از بزرگ‌ترین صنایع نساجی کشور و موتور محرک صادرات غیرنفتی است؛ اما رویدادی که باید ویترین این صنعت باشد، یعنی نمایشگاه فرش ماشینی تهران، امروز با چالش‌هایی روبه‌رو است که جایگاه آن را به شدت زیر سؤال برده است.

نمایشگاهی در سراشیبی

کاهش متراژ نمایشگاه از ۲۷ هزار مترمربع به ۱۴ هزار مترمربع، نبود شرکت‌های خارجی و فضای خالی چشمگیر در سالن‌ها تنها بخشی از شواهدی است که نشان می‌دهد نمایشگاه امسال به شدت تضعیف شده است. شرایط به جایی رسیده که بسیاری از شرکت‌کنندگان برای توجیه حضور خود، برگزارکننده را تحت فشار گذاشته‌اند تا با تخفیف‌های ۵۰ تا ۷۰ درصدی امکان مشارکت فراهم شود. این موضوع به روشنی بیانگر آن است که سیاست‌های غلط مدیریتی نمایشگاه را از یک رویداد معتبر به گردهمایی‌ای کم‌رمق و بی‌اثر تبدیل کرده است.

خواسته‌هایی در سطحی غیرحرفه‌ای

نکته جالب‌تر و تأسف‌بار اینجاست که حتی رئیس کمیته فرش ماشینی انجمن نیز به‌ عنوان یکی از مهم‌ترین مطالبات خود، به « اصلاح برخورد نامناسب مسئولان سالن‌ها در پایان ساعت کاری روزانه با شرکت ها» اشاره کرده است. وقتی چنین مواردی به سطح اصلی‌ترین دغدغه‌های رئیس کمیته فرش ماشینی!! در نمایشگاه تبدیل می‌شود، عمق مشکلات مدیریتی و بی‌اهمیتی به نیازهای واقعی فعالان فرش ماشینی بیش از پیش نمایان می‌گردد.

هزینه‌های سنگین، بازدهی ناچیز

در شرایطی که تولیدکنندگان فرش ماشینی با مشکلات جدی در تأمین مواد اولیه، نوسانات ارزی و افت تقاضای داخلی روبه‌رو هستند، پرداخت هزینه‌های گزاف برای حضوری که عملاً بازدهی ندارد، منطقی به نظر نمی‌رسد. این نمایشگاه به جای آنکه فرصتی برای رونق و معرفی صنعت باشد، اکنون به محلی برای فشار مالی بیشتر بر تولیدکنندگان داخلی بدل شده است.

نمایشگاهی بدون دستاورد

نمایشگاه بین‌المللی باید محلی برای بازاریابی، توسعه صادرات و جذب مشتریان جدید باشد. اما وقتی حضور خارجی‌ها به صفر رسیده و حتی فعالان داخلی نیز تنها با گرفتن تخفیف‌های سنگین انگیزه حضور پیدا می‌کنند، دیگر نمی‌توان از آن انتظار دستاوردی جدی داشت. چنین روندی چیزی جز تضعیف اعتبار صنعت و هدررفت منابع به دنبال ندارد.

وقت بازنگری فرا رسیده است

نمایشگاه فرش ماشینی تهران، اگر با اصلاحات جدی در سیاست‌های اجرایی و نگاه به نیازهای واقعی صنعت پیش نرود، این رویداد نه تنها نقش حمایتی خود را از دست خواهد داد، بلکه به سمبلی از سیاست‌های شکست‌خورده در برگزاری نمایشگاه‌ها تبدیل خواهد شد.