پارچه های تاری پودی و اهمیت بازار خاورمیانه
هندوستان و بنگلادش یکی از بزرگترین تولید کنندگان پارچه در جهان هستند و همواره به دنبال بازارهای جدیدی برای افزایش صادرات خود هستند. این دو کشور بخش زیادی از پارچه های حلقوی و تاری پودی را در جهان تولید و صادر می کنند. طبق بررسی های انجام شده توسط انجمن نساجی بنگلادش در سالهای گذشته همواره میزان تقاضا برای پارچه های کشباف و حلقوی بالاتر از پارچه های بافته شده به روش تاری پودی بوده است اما در دو سال اخیر تقاضا و تولید پارچه های تاری پودی نسبت به کشباف از رشد بیشتری برخوردار بوده است. تولید کنندگان این پارچه اعتقاد دارند نباید تنها مصرف این نوع پارچه ها را به لباس، انواع شلوار و کت و کاپشن محدود کرد و به همین جهت به دنبال بازارهای جدیدی هستند که منطقه خاورمیانه یکی از اهداف تجار و تولید کنندگان هندی و بنگلادشی است. آنها اعتقاد دارند نوع پوشش در خاورمیانه متفاوت است و این می تواند یک بازار بزرگ برای آنها در رقابت با چین باشد.
همانطور که در جداول نیز مشاهده می کنید میزان صادرات پارچه های تاری پودی به بازار آمریکا در سال ۲۰۱۶ نسبت به سال قبل رشدی ۳ تا ۵ درصدی داشته است. همچنین در نمودار نشان داده شده است که ۵۰ درصد صادرات پارچه های بنگلادش به طور پارچه خام یا به عنوان پوشاک حاضر به اروپا به عنوان یکی از بازارهای سنتی این کشور صورت می گیرد. همچنین آمریکا با ۳۱ درصد در رده بعدی قرار می گیرد. کشورهایی که به عنوان بازارهای غیر سنتی از آنها در بنگلادش یاد می شود ۱۱ درصد صادرات را به خود اختصاص می دهند که شامل کشورهای ترکیه، هند، چین، ژاپن، استرالیا، روسیه، کره جنوبی، مکزیک، افریقای جنوبی، برزیل و شیلی می شوند.
اما هنوز کشورهای خاورمیانه در میان بازارهای صادراتی بنگلادش دست نخورده باقی مانده است. میزان نیاز کشورهای خاورمیانه به پارچه های تاری و پودی حدود ۵ میلیارد دلار آمریکا می باشد که بنگلادش سهمی از این بازار بزرگ ندارد.
کارشناسان بنگلادشی علت این عدم موفقیت را استفاده بیشتر کشورهای خاورمیانه به ویژه کشورهای عربی به استفاده از لباس های سنتی و محلی می دانند. در کشورهای عربی به دلیل شرایط ویژه آب و هوایی کمتر از لباس های استاندارد مثل شلوار و پیراهن و تی شرت استفاده می شود و اغلب لباس های بلند و عربی مورد استفاده قرار می گیرد و پوشش زنان نیز سنتی تر است. تقریبا ۸۰ درصد مردم حاشیه نشینان خلیج فارس به دلایل سنتی، قومیتی و آب و هوایی تمایل به استفاده از لباس های سنتی و باز عربی دارند که بسیار راحت و خنک هستند.
اما نکته جالب در مورد جدول بالا کشورهای ایران و ترکیه هستند نوع پوشش در آنها مدرن تر از سایر کشورهای عربی و حاشیه نشین خلیج فارس است و واردات پارچه های تاری پودی در این دو کشور اغلب به مصارف تولید لباس های استاندارد مانند شلوار و پیراهن می شود. طبق جدول بالا امارات متحده عربی و عربستان صعودی بیشترین تقاضا برای این نوع پارچه های تاری پودی را در منطقه خاور میانه دارند.
لباس های عربی در کشورهای مختلف به اسم های گوناگونی نام گذاری شده اند. واژه های thawb or thobe به عنوان واژه استاندارد به کار می رود اما مثلا در لیبی به آن “دشداشه“ در امارات متحده عربی به آن “کاندورا“ و در بعضی کشورها به آن “جبه“ اطلاق می کنند.
این لباس ها که معمولا تا زیر زانو و آستین بلند هستند و به عنوان لباس رسمی نیز در کشورهای عربی مورد استفاده است. این لباس ها در کشورهای مختلف کمی از نظر برش و کوتاهی و بلندی استین ها تفاوت دارند. مثلا در مراکش آستین لباس ها کوتاه تر و آزاد تر هستند.
امروزه خانه های مد و فشن و شرکت های طراحی در کشورهای عربی سعی در هر چه زیبا تر کردن و مدرن کردن این لباس سنتی عربی دارند. این لباس ها در قیمت های مختلف ارائه می شوند و معمولا لباس های خوش دوخت مدرن از پارچه های ۱۰۰ درصد پنبه بسیار مرغوب استفاده می کنند که قیمت انها تا چند هزار دلار قابل ارتقاست. در مدل های ارزان تر از پارچه های مخلو ط الیاف مصنوعی نیز سود می برند. از نظر تکنیکی و دوخت و برش لباس های عربی ساده بسیار پروسه کوتاهی دارند و نسبت به یک لباس معمولی که تا ۱۶ قطعه مختلف باید بر روی هم چرخکاری و متصل شوند راحت تر دوخته می شوند.
[instagram-feed]
