ایران با استانداردهای بین المللی نساجی و فرش غریبه است!!

مصاحبه مجله نساجی کهن با جناب آقای دکتر اکرامی نماینده‌ شرکت اوکوتکس در ایران

ایشان یکی از افراد با دانش و خبره در زمینه استانداردهای بین المللی نساجی هستند که همواره در طی سالیان گذشته اطلاعات بی نظیری را در اختیار مجله کهن و خوانندگان ما قرار داده اند.

این بار هم پای صحبت های  ایشان نشسته ایم …

مجله نساجی کهن : چرا استانداردهای نساجی به ویژه در بازاهای بین‌المللی مهم است؟ 

خیلی استانداردهایی هستند که در ایران وجود ندارد ولی کشورهای دیگر با آنها کار می‌کنند. دلیل اینکه چرا این استانداردها امروزه مورد توجه قرار گرفته‌اند این است که ما در دنیای امروز برای تولید یک محصول ساده‌ی نساجی با کل دنیا در ارتباط هستیم. بنابراین چون گستره‌ی جغرافیایی زنجیره‌ی تامین، تولید و توزیع محصولات نساجی خیلی گسترده شده است، و با تجارت الکترونیک سرعت کار خیلی بالا رفته است ما یک زبان کیفی بین‌المللی نیاز داشتیم. 

 این زبان ارتباطی بین اجزای مختلف این زنجیره‌ی کاری در صنعت نساجی، استانداردها هستند. یعنی تامین کننده‌ها، تولید کننده‌ها، توزیع کننده‌ها تا سوپرمارکت‌ها و زنجیره‌های فروش در این‌ زنجیره با یک زبان با یکدیگر ارتباط می‌گیرند و با هم هماهنگ می‌شوند. می‌توان گفت با توجه به اینکه دنیا درحال کوچکتر شدن است، سرعت گردش مواد و کالاها  بیشتر می‌شود و در صنعت نساجی اهمیت استانداردها روز بروز در حال افزایش است. 

مجله نساجی کهن : توضیحی درباره‌ی خود اوکوتکس بدهید و اینکه در کل صنعت نساجی چه بخش‌هایی وجود دارد؟ 

چند صد سال هست که در دنیا با مفهومی به نام استاندارد کار می‌کنیم. من تعدادی از این استانداردها را استانداردهای کلاسیک می‌نامم. این‌ استانداردها در کتاب‌های آموزشی بوده‌اند، در کارخانه‌ها کار شده‌اند و در طول زمان تغییر چندانی ندارند. ولی تعدادی از استانداردها هستند که برحسب نیاز آن برهه‌ی زمانی بوجود می‌آیند. بحث آلودگی‌های محیط زیست و محیط زندگی و بحث بیماری‌های مختلف زیاد شده است. بخش عمده‌ای از این مشکلات به بعد شیمیایی برمی‌گردد. شاید دو دهه‌ی قبل می‌گفتند اوکوتکس معروف‌ترین اکولیبل صنعت نساجی است ولی من می‌گویم که اوکوتکس معروف‌ترین لیبل صنعت نساجی می‌باشد. یعنی معروف‌ترین استاندارد صنعت نساجی برای افرادی که در بدنه‌ی جامعه هستند و کالاهای نساجی را تهیه می‌کنند، می‌باشد. 

مبحثی در صنعت نساجی وجود دارد به‌نام مبحث اکولوژی نساجی. اکولوژی یعنی مطالعه‌ی اجزای مختلف سیستمی که می‌تواند یک اکوسیستم باشد. اگر شما صنعت نساجی را بعنوان یک جزء درنظر بگیرید، رفتارهای متقابل بین این جزء با طبیعت، مصرف کننده‌های کالاهای نساجی و کارگرانی که داخل این سیستم کار می‌کنند را بعنوان اکولوژی می‌شناسیم. استانداردهایی که حول و حوش شناخت، بررسی، مطالعه و ارزیابی‌ این رفتارها و برهم کنش‌ها هستند، استانداردهای اکولوژیک هستند. 

اوکوتکس از کشور اتریش و آلمان شروع شد. اولین بار مشکلات آلرژیک در کالاهای خواب در دهه ۷۰ در کشور اتریش دیده شد. بعد از بررسی متوجه شدند که  از ماده‌ای به نام فرمالدهید بوده است. نیاز بود کالاهایی را که از کشور دیگر وارد می‌کنند مانیتور کنند زیرا نمی‌دانستند چه مواد شیمیایی داخل این کالاها وجود دارد. آنجا بود که بحث اکولوژی مصرف کننده شکل گرفت.

 استاندارد ۱۰۰ یک سیستم استاندارد است که محصولات نساجی را به لحاظ مواد شیمیایی و تاثیری که روی مصرف کننده می‌گذارند، بررسی می‌کند و محافظ سلامت مصرف کنندگان است. این بحث اکولوژی مصرف کننده می‌باشد. اوکوتکس امروزه به یک اتحادیه‌‌ در ۱۸ موسسه‌ی تحقیقاتی در ژاپن، اروپا و آمریکا تبدیل شده است که جنبه‌های مختلف صنعت نساجی و پوشاک و چرم را بررسی می‌کند.

جنبه‌های محیط زیستی تحت عنوان استانداردهای محیط زیستی، جنبه‌های مربوط به کارگران داخل کارخانه، تولید پایدار، تولید سبز، مواد شیمیایی و خیلی موارد مختلف دیگر. سیستم‌های استاندارد اکوتکس از طریق هشت محور مختلف رفتارهای یک واحد تولید نساجی را در ارتباط با محیط پیرامون بررسی و ارزیابی می‌کنند. دلایل محبوبیت اوکوتکس این است که قدیمی‌ترین سیستم در بین سیستم‌های اکولوژیک می‌باشد.

چرا اوکوتکس اینقدر محبوب شده است؟

امروزه می‌توان گفت در کشورهای توسعه یافته ایمن بودن کالاها مهمترین پارامتر کیفی است. لیبلی که سلامت کالا را تایید می‌کند، معروف‌ترین و محبوب‌ترین لیبل نساجی در کل دنیا می‌شود. اکوتکس در طول سه دهه به طور میانگین سالی ۲۰ درصد رشد داشته است. حدود ۲۸ هزار شرکت مستقل نساجی در دنیا با اوکوتکس کار می‌کنند. اما از سال ۲۰۱۸ رشد خیلی بیشتری داشته است.

 اکوتکس در اجرای استانداردهای مختلف خود یک سیستم درختی دارد. استانداردها از اول زنجیره‌ی تولید و تامین کالاهای نساجی شروع می‌شوند و به سمت آخرین برندی در اروپا که مسئولیت این محصول نساجی را به لحاظ کیفیت به عهده بگیرد، حرکت پیدا می‌کنند. این باعث می‌شود که این استاندارد ۱۰۰ در دنیا بصورت درختی رشد زیادی داشته باشد. 

یک نکته‌ی مهم دیگر این است که در طول این سه دهه موسسه اوکوتکس تمرکز خود را در تبلیغات از صاحبان صنایع، دولت‌ها و قدرت خارج کرده و بر روی مصرف کننده‌ها متمرکز شده است. از دید ما معمولا استاندارد بصورت بخش‌نامه‌ای و آیین‌نامه‌ای می‌باشد ولی آنها این مفهوم را راحت و قابل هضم می‌کنند. بطوریکه برای کودکان قابل درک باشد. در کنار کودکان، والدین نسبت به محصولاتی که برای فرزندانشان تهیه می‌کنند، حساس هستند. 

طبق آماری که وجود دارد در کشور آلمان حدود ۷۰ درصد مصرف کننده‌های آلمان نسبت به لیبل استاندارد ۱۰۰ آگاهی دارند و آن را بعنوان یکی از معیارهایشان برای انتخاب کالای نساجی مدنظر قرار می‌دهند. این باعث شده که گسترش آنها قوی‌تر شود و فرهنگ سازی خوبی روی استاندارد انجام بدهند.. 

مجله نساجی کهن :استانداردهایی هستند که براساس نیازهای روز ایجاد می‌شوند مثل استاندارد GOTS  و GRS در مورد آنها توضیح بدهید.

در محصولات نساجی بحث محصولات ارگانیک یا نیمه ارگانیک وجود دارد. استاندارد GOTS که یک استاندارد بین‌المللی است، توسط موسسه‌ی
Textile Exchange برای متمایز کردن شرکت ‌هایی که کالاهای ارگانیک تولید می‌کنند، تعریف شده است. زیرا در این بازارها به همان تعداد که محصولات ارگانیک وجود دارد، محصولات قلابی هم وجود دارد. ۳ سال پیش موسسه‌ی GOTS برآورد کرد که اگر حجم کل پنبه‌های دنیا ۱ میلیون تن بوده است، ۵ میلیون تن لباس پنبه‌ای با تگ GOTS وجود دارد. بنابراین بسیار روی آن کار کردند. ولی در تولید محصولات پایدار، مصرف کننده‌ها فشار می‌آوردند که این محصولات تولید شوند.

در بحث GRS  اکثر برندهای بزرگ دنیا و فروشگاه‌های دنیا به ویژه در کشورهای اروپایی ضرب الاجل‌هایی را مشخص کردند که بتوانند مصرف مواد  اولیه (Virgin) را به صفر برسانند و باید از مواد بازیافتی تامین کند. بنابراین استانداردهایی مثل GRS  برای این وجود دارند که زنجیره‌ی تامین این مواد بازیافتی را چک کنند و بر روی نحوه‌ جمع آوری آنها کنترل داشته باشند. بنابراین در راستای  اقتصاد چرخشی کار می‌کنند تا بتوانند زنجیره‌ی تولید و مصرف مواد را شفاف کنند.

 اقتصاد دنیا از حالت خطی  به سمت اقتصادهای چرخشی در حال تغییر است. در اقتصاد خطی یک سر تولید مواد اولیه را داریم، این مواد اولیه می‌تواند نفت یا محصولات پتروشیمی باشد و انتهای خط سوزاندن یا دفن کردن در خاک یا تبدیل شدن به زباله است. 

در اقتصاد چرخشی مواد اولیه  هستند که در انتهای خط برگشتند. به همین دلیل است که کشورهایی مثل سوئد یا آلمان زباله وارد می‌کنند. 

این بحث‌ در محصولات نساجی هم وجود دارد. برای انتهای یک محصول نساجی باید برنامه وجود داشته باشد. یکی از آیتم‌های مهم در اقتصاد چرخشی مشخص بودن تاریخچه‌ی مصرف یک کالا است. یعنی آن را تبدیل به محصولاتی می‌کنند که عمر مصرفشان نهایت ۵ سال است و بعد دیگر قابل بازیافت نیستند. 

الیافی که با پلی استر و پلی اورتان و با اکریلیک و پنبه مخلوط می‌شوند دیگر قابل بازیافت نیستند و تبدیل به میکروپلاستیک و ضایعات می‌شود. بطری آشامیدنی باید در همان صنعت آشامیدنی مصرف شود تا راحت بازیافت شود. در بحث نساجی هم باید بتوان از الیاف نساجی دوباره استفاده کرد. پنبه هم در خیلی از کشورها بازیافت می‌کنند. تقریبا ۳۰ درصد الیاف پنبه همان پارچه‌های پنبه‌ای هستند که دوباره به الیاف تبدیل شده‌اند. استانداردی به نام
 CtoC)Cradel to cradel) وجود دارد. این استاندارد از لحظه‌ای که یک ماده‌ی شیمیایی تولید ‌می‌شود تا لحظه‌ای که آن ماده‌ی شیمیایی دوباره به زمین برگردد را شفاف می‌کند.

مجله نساجی کهن : تعریف یک تولید سبز یا یک کالای نساجی پایدار که نه به محیط زیست آسیب می‌زند نه به انسان چیست؟

 مفهوم Sustainability اولین بار از بحث جنگلداری درآمد. در سوئد حدود سیصد سال پیش از جنگل‌ها بهره برداری می‌کردند. اما متوجه شدند که این منبع یک روزی تمام می‌شود. پس تصمیم گرفتند تا جنگلداری را علمی ‌کنند، و به ازای هر برداشت بکارند تا این چرخه برای نسل بعدی از بین نرود. بحث پایداری هم به همین صورت است. 

نساجی هم در محیط زیست کار می‌کند. یک بخش از آن مثلث پایداری محیط زیست یا طبیعت است. یعنی در کارخانه‌ یک بخش به طبیعت، یک بخش به مصرف کننده‌ی آخر و یک بخش به کارگران داخل آن سیستم ارتباط دارد. همان قدر که به مواد رنگ‌زا در داخل رودخانه که پساب‌های ما وارد آن می‌شود اهمیت می‌دهیم باید به همان مواد رنگ‌زا در داخل ریه‌ی کارگران نیز اهمیت بدهیم. 

پایداری و sustainability  اصطلاحاتی هستند که مثل تکنولوژی وارد کشورهای دیگر می‌شوند، منشا آنها معمولا کشورهای غربی و توسعه یافته است. ما در بحث تولید سبز و تولید پایدار با دو مفهوم کلی سر وکار داریم. یک بخش مثلثی برای هر بیزینس است، سه ضلع مثلث محیط زیست,  مصرف کننده و محصول همیشه نیاز به تعامل  دارند. اگر این سه ضلع همیشگی باشند و تعامل داشته باشند، این کسب و کار پایدار است.

اگر کسب و کار سود آور باشد و برای افراد، جامعه  و محیط زیست مشکل بوجود نیاورد، همیشه در طول زمان می‌تواند ادامه داشته باشد. ولی وقتی در بخش محیط زیستی صحبت از تولید پایدار می‌شود، سه آیتم دیگر وجود دارد. رویکردی به نام رویکرد اکولوژیک وجود دارد. طبق این رویکرد در یک کارخانه‌ی نساجی در واحد تولیدی، نحوه تعامل محیط زیست و طبیعت اطراف و خروجی این کارخانه که محصولات نساجی هستند، با مصرف کننده‌ها و نحوه تعامل خود واحد تولیدی با کارگرانش مهم است. 

اگر این سه بعد را درنظر بگیرید و ضوابط و معیارهای دقیق و درست را لحاظ کنید خروجی چنین سیستم پایداری محصول سبز است. چون در دنیا بحث سبز یک مسئله‌ی خیلی جدی است، هر ادعایی در سطح بین‌المللی نیاز به اسناد دارد. اوکوتکس ضوابط دیگری هم دارد. یکی از این آیتم‌ها شفافیت است. یعنی اگر برندی در اروپا  ادعای سبز بودن کند، باید کل زنجیره‌ی تامین آن در کل دنیا شفاف باشد. 

مجله نساجی کهن : اگر ممکن است کوتاه توضیح بدهید که صرفا هر تولیدی که پایدار است و استانداردهای اوکوتکس را داشته باشد باید گران‌تر به فروش برود؟

 در بحث محصولات ارگانیک بله زیرا در تولید محصولات کشاورزی ارگانیک از کود ارگانیک استفاده می‌شود. نه کود شیمیایی و نه سموم شیمیایی در فرآیند تولید آن وجود ندارد و ضوابط سختی برای آن وجود دارد. بنابراین چون حجم تولید پایین می‌آید، قیمت آن هم بالاتر می‌رود. 

معمولا محصولات ارگانیک حداقل ۱۰-۲۰% گران‌تر از محصولات نرمال هستند. ولی در بحث مربوط به سبز و پایدار اینگونه نیست. چون مبنا در تولید محصولات پایدار و سبز در درجه‌ی اول انتخاب دقیق و صحیح و هوشمندانه‌ی مواد اولیه است. و اینکه چگونه بتوانید مواد را درست و در کمترین مقدار ممکن مصرف کنید و چگونه در کالای خودتان کنترل کنید. یعنی جریان مواد شیمیایی و مواد اولیه را باید در واحد تولیدی کنترل کنید. بنابراین هدف در تولید پایدار در درجه‌ی اول کاهش مصرف منابع و مواد اولیه است.

وقتی منابع را کمتر مصرف کنید،  بالانس هزینه‌ای باید در کوتاه مدت کاهش پیدا کند. البته این نکته را در نظر بگیرید که ما محیط زیست را بعنوان رکن تولید نمی‌بینیم. یعنی واحد نساجی که می‌خواهد از ابتدا بنا شود نباید واحد تصفیه خانه خودش را بعنوان یک هزینه‌ی اضافی ببیند. 

تولید محصولات پایدار نه تنها به هیچ عنوان باعث هزینه‌ی اضافی نمی‌شود بلکه در بلند مدت باعث ماندگاری یک کسب و کار یا فرآیند تولیدی و بقای آن و همچنین کاهش هزینه‌ها می‌شود. 

مجله نساجی کهن : اگر یک شرکت گواهینامه اوکوتکس را داشته باشد، از الیاف گرفته تا پوشاک و فرش، از چه مزایایی برخوردار است؟ 

شاید ۱۰-۱۵ سال پیش داشتن استاندارد ۱۰۰ اوکوتکس که ویژگی‌های محصول را برای مصرف کننده تایید می‌کند یک مزیت بود و آن شرکت می‌توانست افتخار کند که استاندارد اوکوتکس را گرفته است. اما امروزه اینطور نیست و این استانداردها به نوعی الزامی هستند. 

مثلا اگر شما حوله‌ای تولید می‌کنید که داخلش مواد رنگزای آلرژیک ندارد یا نرم کن سرطان‌زا ندارد و حداقل‌های کیفیت تعریف شده را دارد، شما فقط وظیفه‌ی خودتان را انجام دادید. شما باید سم‌ها را از صنعت نساجی خارج کنید. بنابراین در دنیای امروز اگر مثلا شما استانداردی مثل استاندارد صد اوکوتکس را داشته باشید مزیت نیست. اگر بحث حقوق مصرف کننده مطرح باشد، پس در وهله‌ی اول باید کالایی را تولید کنید که برای مصرف کننده آسیب رسان نباشد. 

تجربیات دنیا نشان می‌دهد که جامعه ابتدا روی مواد غذایی از لحاظ سلامت حساس می‌شود. در ایران هم می‌بینیم که بحث مواد غذایی بیشتر شده است. در کشورهای دنیا قدم بعدی بعد از مواد غذایی نساجی است. 

چون در این زمینه از دنیا فاصله گرفته‌ایم اگر داخل کشور ما شرکتی محصولات اکولوژیک تولید کند می‌تواند برایش ارزش آفرینی کند. یعنی چون در کشور کسی این کار را نکرده است، می‌تواند برندی را بعنوان هویت خودش درنظر بگیرد. 

برندها در دنیا هویت و تعاریفی دارند و چون در داخل کشور ما برندینگ وجود ندارد و ساختار شرکت‌ها شکل گرفته نیستند، شرکت‌ها می‌توانند در این زمینه بهره برداری‌ کنند ضمن اینکه فرهنگ سازی خوبی هم انجام می‌شود. 

ما متاسفانه در فقر تخصصی و زیستی و محیط زیستی هستیم. ۱۰۰۰ شرکت نساجی در پاکستان استاندارد اوکوتکس را دارند، این دلیل بر این نیست که ما از لحاظ محیط زیستی از پاکستان عقب‌تر هستیم. ولی صنعت پاکستان جذب زنجیره جهانی صنعت نساجی شده است و این الگوها و استانداردها را از آنها یاد گرفته است. 

اگر شما با یک برند بزرگ دنیا کار کنید مدام افرادی از آن برندها از کارخانه شما بازدید و نظارت می‌کنند، این باعث می‌شود تبادل اطلاعات صورت بگیرد و سطح کاری شرکت‌ها بالا برود. بنابراین ممکن است یک شرکت خیلی کوچک رنگرزی با برندی مثل زارا یا  منگو کار کند و چون مدام تحت نظارت و لایسنس کار می‌کند  انضباط آن بالا می‌رود. 

مجله نساجی کهن : اگر شرکتی بخواهد برای گرفتن این گواهینامه اقدام کند، از قدم اول تا قدم آخر گرفتن آن استاندارد چیست؟ 

استانداردهای تولید سبز یا بحث آلاینده‌های محیط زیستی استانداردهای اوکوتکس به کارهای زیرساختی نیاز دارد و صرف تمایل یک شرکت کافی نیست. خیلی از شرکت‌ها ممکن است علاقه داشته باشند اما نتوانند مراحل را انجام دهند. ولی در بخش استاندارد ۱۰۰ یا استاندارد محصول که عمده‌ی شرکت‌ها آن را بعنوان اوکوتکس می‌شناسند، قدم اول ارائه‌ی اطلاعات دقیق و شفاف از مواد اولیه و فرآیندهایی که منجر به تولید این محصول می‌شوند، می‌باشد. اگر یک شرکت نتواند شفاف کند که از چه مواد شیمیایی استفاده می‌کند یا از کجا تامین می‌کند و چه تاییدیه‌هایی دارد، کار از ابتدا متوقف خواهد شد.

بنابراین در ابتدای کار در فرم‌ها از شرکت‌ها اطلاعات خیلی دقیق می‌خواهند که  بگویند چه مواد شیمیایی را با چه مشخصاتی مصرف می‌کنند. کدام الیاف و ماده‌های دیگری را در ساخت محصول تولیدی خود استفاده می‌کنند. ما این اطلاعات را از آنها اخذ می‌کنیم و به لحاظ فنی بررسی می‌کنیم. 

مجله نساجی کهن :فقط بصورت فرم انجام می‌شود؟

بله باید اطلاعات کافی را بدهند و این اطلاعات بررسی شوند. در خیلی از موارد در مرحله‌ی اول باید به شرکت‌ها بگوییم که یکی از تامین کننده‌های خود را حذف کنند. باید شرکت‌ها را راهنمایی کنیم تا اول یک انتخاب درست داشته باشند. ممکن است بگوید رنگزایی را مصرف می‌کند و ما بگوییم آن رنگزا در دیتا بیس ما آلرژیک یا سرطان‌زا است. ابتدا آنها را پالایش اولیه می‌کنیم. اگر بتوانند خودشان را با این شرایط اولیه تطبیق بدهند و محصولاتی که ما از آنها می‌خواهیم را تولید کنند، یک مرحله جلوتر می‌رویم و از شرکت‌ها درخواست نمونه می‌کنیم. برحسب نوع محصول در رنگ‌ها، طرح‌ها و سایزهای مختلف، نمونه‌ها و تعداد آنها تفاوت دارد. این نمونه‌ها را باید شرکت‌ها با نظر خودشان تایید و تولید کنند و برای آزمایشگاه اوکوتکس بفرستند. 

ما برای ایران اکثر آزمون‌ها را در اتریش انجام می‌دهیم. درصورتی که تمام تست آیتم‌ها با موفقیت قبول شوند در مرحله‌ی بعد از واحدهای تولیدی بازدید صورت می‌گیرد و دوباره تمام مراحل از اول تا آخر چک می‌شود. اگر تمام انطباقات وجود داشته باشد به مرحله‌ی تاییدیه و صدور گواهینامه می‌رسد و لیبل به شرکت‌ها داده می‌شود. با توجه به دستورالعمل‌ها و ضوابط، می‌توانند لیبل را روی محصولاتشان استفاده کنند. 

نکته‌ای که وجود دارد و تفاوتی بین موسسه‌ی اوکوتکس و بعضی از سیستم‌های استاندارد دیگر است، این است که ما یکبار از کارخانه بازدید انجام می‌دهیم و دیگر با کارخانه کار زیادی نداریم. ما با محصولات موجود در بازار سروکار داریم. همیشه نمونه‌گیری‌های زیادی در بازار انجام می‌شود و موسسه، محصولات شرکت‌ها را در بازار بصورت رندوم می‎گیرند و تست می‌کنند و این مانیتورینگ مدام در بازار انجام می‌شود. برای همین است که هر سال صدها گواهینامه‌ اوکوتکس باطل می‌شود. این نشان می‌دهد که خیلی از شرکت‌ها تقلب می‌کنند. 

شرکت‌ها باید مدام کیفیت محصولاتشان را در سطح بازار چک کنند. طبق آمار تقریبا ۲۵% کل سرتیفیکیت‌های دنیا هرسال پالایش می‌شوند. شرکت‌ها نباید کیفیتشان را تغییر دهند. 

مجله نساجی کهن : این پروسه چقدر زمان می‌برد و هزینه‌های آن چقدر است؟

واقعا نمی‌توان هزینه و زمان را اعلام کرد. زیرا بسیار متغیر هستند. زمان کاملا به نوع محصولات بستگی دارد. زمان‌ به خود شرکت‌ها برمی‌گردد که در چه تایمی می‌توانند اطلاعاتشان را جمع آوری کنند،  فرم‌هایشان را پر کنند، تامین کننده‌هایشان را مرتب کنند و اگر مشکلی دارند چقدر زمان لازم است تا مشکلاتشان را رفع کنند. شرکتی در ایران داشتیم که ۷ ماه طول کشید یک مشکل کیفی را رفع کند. 

اما معمولا در دنیا شرکت‌ها می‌توانند حدود ۱ ماه برای یک استاندارد ۱۰۰ در شرایطی که کار بسیار مرتب و درست انجام شود تاییدیه بگیرند. تعداد تست‌ها، هزینه‌ها و زمان تاثیر مستقیمی در این فرایند دارند و حتی یک فرمول کلی برای آن وجود ندارد. شرکت‌ها باید حداقل اطلاعات اولیه‌شان را ارائه کنند تا ما بتوانیم به آنها یک تقریبی برای مدت زمان و مقدار تست مورد نیاز بدهیم.

مجله نساجی کهن :شرکت‌هایی در ایران که این استاندارد اکوتکس را دارند و یا روی آن در حال کار کردن هستند را نام ببرید.

خیلی از شرکت‌های در ایران از ما می‌خواهند که این کار را محرمانه نگه داریم. به دلایلی که خودشان می‌دانند. فکر می‌کنم بهترین نمونه‌ای که می‌توانم از شرکت های ایرانی م‍ثال بزنم شرکت فرش ذوالانواری است.

برای اولین بار در دنیا موسسه اوکوتکس فرشی را تست کرد که از الیاف طبیعی پشم و نخ‌هایی کاملا دست ریس بود. موارد رنگزا کاملا گیاهی بودند. یعنی یک فرش کاملا طبیعی و به لحاظ معنایی ارگانیک بود. برای شرکت ذوالانواری بجای اینکه کلاس چهار را کار کنیم توانستیم کلاس یک کار کنیم. یعنی فرش‌ها برای نوزادها و گروه سنی زیر سه سال هم قابل مصرف و ایمن تشخیص داده شدند. 

در فرش‌های دیگر ما چند سالی با شرکت فرش قیطران هم کار ‌کردیم. در زمینه‌ی تولید الیاف مصنوعی شرکت‌های بیشتری داریم. که تحت عنوان “دیتوکس تو زیرو” یا برنامه‌ی جهانی ZDXT که برندهای خیلی معتبر دنیا در این برنامه حضوردارند. 

افتخار همکاری با شرکت های ابریشم ماهان دلیجان، شرکت ساینا، گروه نگین رز، شرکت کاوه الیاف از گروه صنعتی نیکو را نیز داریم. نکته‌ی جالب این است که جامعه‌ی آماری ما در ایران خیلی بزرگ نیست ولی تنوع محصول بسیار زیاد است. حتی در پوشاک هم ما با شرکت نیکو کار می‌کنیم. 

شرکت‌هایی هستند که محصولات بی بافت تولید می‌کنند. شرکت جهان اروم ایاز پارچه‌ی رومبلی با کیفیتی را در کلاس بالایی تولید می‌کند. شرکت‌های پتوی گلبافت، پتوی نرمینه بافت طی سال‌ها با ما کار کردند. 

حتی سابقه‌ی همکاری برای الیاف اکریلیک را زمانیکه ۸ سال پیش شرکت  پلی اکریلیک  در ایران کار می‌کرد را نیز داریم. امیدوارم شرایطی برای شرکت‌های داخل ایران فراهم شود و بتوانند در بازار جهانی خودشان را نشان دهند. کیفیت بعضی از شرکت‌های داخل ایران بسیار خوب است ولی فقط باید در حیطه‌ی آزمایش قرار بگیرند تا بتوانند خودشان را به سطح بالای استانداردهای جهانی برسانند.