لباس چینی کاروان ایران در المپیک مغایر با فرهنگ و تولید ملی است

در فاصله کمتر از یک هفته تا آغاز بازی‌های المپیک ۲۰۱۲، پوشش کاروان ایران در این بازی‌ها دستخوش تغییر اساسی شد و یکباره لباس کاروان ایران با یک لباس فوری تغییر کرد.

به نظر می رسد که با وجود هجمه های جهانی که به سمت فرهنگ ایران در حال حرکت است، پوشش المپیک می توانست در کنار توانایی های ورزشکاران نقش موثری در شکل دادن به دیدگاه و افکار عمومی جهان نسبت به فرهنگ ایران زمین ایجاد کند.

در شرایطی که دولت بارها و بارها و به ویژه طی سال جاری بر مقوله لباس ملی و حفظ ارزش های سنتی در طراحی لباس تاکید کرده است به نظر می رسد که از نگاه مسئولین ذیربط، لباس همچنان یک نیاز ساده برای حضور در سطح جهانی است تا جایی که این بار دیدگاه غلط منجر به حضور تیم ملی ایران با لباس چینی در المپیک ۲۰۱۲ لندن شد. اتفاقی که می توانست به مثبت ترین شکل ممکن بازگشتی به هویت غنی ایران و راهکاری برای پیشگیری از ورود فرهنگ کشورهای دیگر باشد، این بار روندی معکوس یافت.

بی توجهی به لباس کاروان ورزشی کشورمان در المپیک لندن در حالی صورت پذیرفت که اغلب کشورهای شرکت کننده در المپیک بیش از یک سال گذشته را به بررسی نوع طراحی لباس ورزشکاران خود بر مبنای فرهنگ و روحیات ورزشکاران صرف کرده اند.

واقعیت این است که تاثیر لباس به عنوان یک مقوله فراگیر می‌تواند علاوه بر ایجاد اعتماد به نفس و روحیه ورزشکاران وجهه ملی و فرهنگی کشور را در مجامع بین المللی شکل دهد.

متاسفانه با وجود آگاهی از تمام این مسائل مسئولین ورزشی کشور پس از طراحی لباس آن‌هم به سبک سالیان گذشته بدون توجه به بازتاب های بین المللی طی کمتر از یک هفته طراحی قبلی را به دلایلی نظیر شباهت این مدل به لباس دورانی دیگر با یک مدل چینی ساده عوض کرده اند.

این در حالی است که کشور همسایه ما پاکستان با لباس های بومی و محلی خود چنان با افتخار در صحنه بین المللی ظاهر شد که واکنشی جز تحسین در رسانه های بین المللی به جا نگذاشت.

در واقع وحشتناکتر از مسائل ذکر شده موضوع تبلیغ یک برند چینی بر روی لباس وزرشکاران المپیک ایران تنها به خاطر ۴۰ هزار دلار است!

حال سوال اینجاست در شرایطی که بر اساس بیانات مقام معظم رهبری، سال تولید ملی و تاکید بر خرید از محصولات داخلی را پیش رو داریم چطور اجازه داده شده که کاروان ورزشکاران المپیک کشور ما در میان بیش از ۲۰۴ کشور با پوشیدن یک لباس بدون هویت و طراحی ملی و داشتن تبلیغ یک برند چینی بر سینه حضور یابند؟

مساله اینجاست که آیا شباهت لباس ها تنها یک هفته قبل از المپیک بر مسئولین پدیدار شد و آیا قبل از طراحی لباس ها کسی که به تایید آن ها پرداخته، مساله شباهت را در نظر نگرفته است؟

چرا هیچکدام از مدل های طراحی شده هیچ نشانه ای از فرهنگ ملی و مذهبی ایران را در بر ندارند؟

در پایان باید گفت که برای پیشگیری از هجوم برندهای خارجی به بازار داخلی نیازمند تبلیغ و فرهنگسازی درست هستیم و کدام تبلیغ به اندازه حضور ورزشکاران محبوب کشورمان در المپیک می تواند تاثیر ماندگار ایجاد کند و در این میانه چه کسی پاسخگو است؟